Ένα από τα πολλά πολιτικά αποτελέσματα της εποχής των ιών είναι η μετατροπή των γιατρών σε ήρωες και του συστήματος υγείας σε μέγιστη κοινωνική προτεραιότητα. Οι γιατροί παρουσιάζονται ως σωτήρες-άγγελοι και το κρατικό σύστημα υγείας, η ολοένα μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στους όρους αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, ως η απαραίτητη απάντηση στον σουπερ-φονικό ιό.
Η δικιά μας εμπειρία από τους γιατρούς και τα νοσοκομεία ως ασθενείς είναι πολύ διαφορετική από την αριστεροδεξιά κρατική προπαγάνδα. Οι γιατροί και τα νοσοκομεία έχουν μία κατεξοχήν πειθαρχική λειτουργία απέναντι στην εργατική τάξη η οποία πολλαπλασιάζεται στην σημερινή εποχή των «αόρατων εχθρών». Η αντίληψη μας αυτή συμπληρώνεται και επιβεβαιώνεται από τις εμπειρίες αρκετών συντροφισσών που έχουν περάσει ως εργαζόμενες από τέτοια ιδρύματα. Θεωρήσαμε κατά συνέπεια σημαντικό να μιλήσουμε με μία συντρόφισσα που εργάστηκε στο παρελθόν σε νοσοκομείο.
Antifa: Καταρχήν πες μας δυο λόγια για το πώς βρέθηκες να δουλεύεις σε νοσοκομείο;
Χ: Κοίτα, ήταν εκείνη η εποχή που κάπως τη ξεχάσαμε, τώρα αρχίσαμε να τη ξαναθυμόμαστε, η εποχή της κρίσης, των μνημονίων, κ.ο.κ. Ήμουνα άνεργη για καιρό και είχα φρίξει και φως δεν έβλεπα πουθενά. Μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνο και ένας τύπος μου λέει κυρία Χ έχετε «διοριστεί» στο νοσοκομείο τάδε και πρέπει μετά από κάποιους μήνες να παρουσιαστείτε, δέχεστε τη θέση; Εγώ είχα ξεχάσει εντελώς ότι είχα κάνει δυο χρόνια πριν αίτηση για αυτή τη δουλειάκαι παρόλο που είχα μεγάλη προϋπηρεσία για την ειδικότητα, δεν περίμενα να με πάρουν. Έμεινα για λίγο παγωτό και απάντησα «ναι». Βρέθηκα λοιπόν σε ένα νοσοκομείο πολύ μακριά από εκεί που έμενα και είχα ξενερώσει πλήρως. Αλλά εντάξει· η ανάγκη…
Antifa: Τι συνάντησες εκεί; Πώς ήταν εκεί τα πράγματα;
Χ: Το μέρος ήταν σαν εργοστάσιο. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι εκεί που δούλευα έμπαινες από μία πλαϊνή πόρτα δίπλα από τους καυστήρες και τη δεξαμενή με το οξυγόνο. Αλλά ήταν και η γενική αίσθηση που είχες, μεγάλοι διάδρομοι, πολλά υλικά να πηγαινοέρχονται, πολλές εκατοντάδες άτομα ήταν συνολικά όλοι αυτοί που δούλευαν στο συγκεκριμένο νοσοκομείο.
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις με το που μπεις μέσα είναι η θέση σου στην ιεραρχία, εγώ ήμουν ΔΕ, πράγμα που σημαίνει στη δημοσιοϋπαλληλική αργκό ο απόφοιτος λυκείου, άρα κάπως χαμηλά στην ιεραρχία. Οι ΤΕ και ΠΕ, οι απόφοιτοι ΤΕΙ και ΑΕΙ είναι από πάνω σου, ενώ οι ΥΕ που έχουνε τελειώσει δημοτικό είναι από κάτω. Βέβαια σε αυτή την κατηγοριοποίηση δεν συμπεριλαμβάνονται οι πρακτικάριες και οι πρακτικάριοι που ήταν πάρα πολλοί και βγάζανε όλη την σκατοδουλειά αλλά και οι καθαρίστριες που ήταν εργολαβία…
Antifa: Δηλαδή η ιεραρχία στο εργασιακό περιβάλλον του νοσοκομείου καθορίζονταν από το τι σπουδές είχες;
Χ: Κοίτα, εν μέρει, ναι, αυτός ήταν ένας βασικός διαχωρισμός. Αλλά υπήρχαν και άλλοι. Για παράδειγμα ήταν πολλοί που είχαν κομματικές διασυνδέσεις. Γνώριζαν βουλευτές, δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους ή ήτανε τσάτσοι κανενός γιατρού ή του διοικητή. Με αυτό τον τρόπο αποκτούσαν προστασία κάνοντας διάφορα θελήματα και βεβαίως καβατζώνανε τον κώλο τους για να τα ξύνουνε ολημερίς. Μπορεί να ήσουν δηλαδή στην κατώτερη ιεραρχία αλλά εάν γινόσουνα λίγο ρουφιάνος, ανέβαινες στην ιεραρχία, κάπως δηλαδή όπως δουλεύει παντού στην κοινωνία.
Επίσης υπήρχανε πολλοί πασόκοι, οι οποίοι εκείνη την εποχή μετατρέπονταν μαζικά σε σύριζα, από εκεί μου έχει μείνει η εντύπωση ότι η άνοδος του σύριζα στην εξουσία βασίστηκε σε τέτοιες φιγούρες. Προέρχονταν από αγροτικές περιοχές και αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ως το απόλυτο success story της ταξικής ανόδου μέσα από τον ήλιο του πασοκ. Εννοείται ότι είχαν ο καθένας 176 δόσεις για το νεόδμητο διαμέρισμα που κατοικούσαν αυτοί ή τα παιδιά τους. Για αρκετούς από αυτούς έπαιζε η ατάκα «αυτός ήρθε κατευθείαν από τα μπουζούκια», πράγμα που σήμαινε ότι μπήκε με βύσμα επί πασοκ.
Antifa: Μάλιστα! Πες μας λιγάκι για το μέρος που δούλευες, πώς οργανωνόταν η δουλειά, ποια ήταν η συμπεριφορά των συναδέλφων; Καταρχήν πού ακριβώς δούλευες, ποιο ήταν το πόστο σου;
Χ: Δούλευα στο φαρμακείο του νοσοκομείου. Οι πιο πολλοί αγνοούν ότι υπάρχει ένα τέτοιο μέρος στα νοσοκομεία. Εκεί υπάρχουν όλα τα φάρμακα, τα αντιδραστήρια για τις διαγνωστικές εξετάσεις, οι οροί και τα υγειονομικά υλικά για τις ανάγκες του νοσοκομείου. Συν το γεγονός ότι αυτά τα φαρμακεία εξυπηρετούσαν τότε αυτούς που έπαιρναν φάρμακα υψηλού κόστους, δηλαδή φάρμακα για καρκινοπαθείς και αυτούς με σπάνιες ασθένειες. Κυρίως όμως εξυπηρετούσαν αυτούς που έχουν βιβλιάριο απορίας, δηλαδή τον ταξικό πάτο: ρομά, μετανάστες, πρώην χρήστες, άνθρωποι με βαριές ψυχικές παθήσεις και διάφοροι άλλοι που δεν έχουν δεκάρα τσακιστή και πρέπει να παίρνουν φάρμακα.
Όλα όσα λέω προέρχονται από τη δικιά μου ιδιαίτερη εμπειρία που δεν ήταν μέσα από τις κλινικές όπου διεξάγεται το κυρίως θεραπευτικό έργο. Παρόλα αυτά από τις συζητήσεις που έκανα με κάθε είδους υπαλλήλους έμαθα πολλά για όλους τους χώρους του νοσοκομείου.
Antifa: Τι είναι αυτό το βιβλιάριο απορίας που ανέφερες;
Χ: Το βιβλιάριο υγείας απόρων είναι αυτό το οποίο, σύμφωνα με το νόμο, δικαιούνται όσοι έχουν χαμηλό εισόδημα, είναι μακροχρόνια άνεργοι κ.ο.κ. Πρακτικά, όπως μου είπαν διάφοροι που έπιασα κουβέντα, για να το βγάλεις θέλει 500 χαρτιά, να πας να περιμένεις άπειρες ώρες σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες όπου σου συμπεριφέρονται συχνά σα σκουπίδι. Και αφού σε ξεφτιλίσουν με αυτόν τον τρόπο, στήνεσαι στην ουρά στον γιατρό να σου γράψει τα φάρμακα και μετά στήνεσαι στην ουρά στο φαρμακείο του νοσοκομείου μπας και υπάρχουν τα φάρμακα για να τα πάρεις.
Antifa: Γιατί το λες αυτό, δεν υπήρχαν τα φάρμακα;
Χ: Ήταν πολύ συχνό φαινόμενο να μην υπάρχουν φάρμακα, όχι λόγω έλλειψης, αλλά λόγω αδιαφορίας των προϊσταμένων. Η αντιμετώπιση ήταν του στυλ «Άστους αυτούς μωρέ, γύφτοι είναι, με αυτούς θα ασχολούμαστε, θέλουν και τσάμπα φάρμακα». Γενικά η πλειοψηφία των υπαλλήλων κάθε είδους μέσα στο νοσοκομείο, όχι απλά ήταν ρατσιστές, ήταν ρατσιστές του κερατά και όχι μόνο με τους ρομά αλλά με οποιονδήποτε ταξικά κατώτερο. Δεν είναι τυχαίο ότι στα χρόνια που δούλευα συνέβησαν άπειρα σκηνικά στα οποία διάφοροι που είχαν βιβλιάριο απορίας τα παίρνανε στο κρανίο.
Κάποια στιγμή ένας, που περίμενε 6 ώρες από εδώ και από εκεί για να πάρει ένα φάρμακο για την πίεση της μάνας του, και άκουσε τον φαρμακοποιό να του λέει «δεν το έχουμε, τι θες τώρα, σήκω φύγε», όρμησε προς την πόρτα, την έσπασε και άρχισε να τον κυνηγάει. Αυτός ο χέστης κρύφτηκε πίσω από τα κιβώτια με τους ορούς και φώναζε βοήθεια! Ένας άλλος, απηυδισμένος από την πολύωρη αναμονή, πέταξε το βιβλιάριο του βρίζοντας και προσπαθώντας να πετύχει τον φαρμακοποιό στην μάπα στον γκισέ λέγοντας: «ας πεθάνουμε ρε καριόλη, αλλά εσένα θα σου σπάσω τα μούτρα». Μια άλλη φορά, μερικοί ρομά που τους ξεφτίλιζε ένας γιατρός στα εξωτερικά ιατρεία, του όρμησαν και του έριξαν ένα χέρι σφαλιάρες. Όλο το νοσοκομείο έγινε άνω-κάτω. Προφανώς μετά έσκασε όλη η ομάδα δί.ας της περιοχής και κυνηγούσαν όλους τους ρομά αδιακρίτως μέσα στο νοσοκομείο. Οι περισσότεροι την κοπάνησαν όπου φύγει φύγει. Ένας ρομά έφυγε προς τα χωράφια κοντά στο νοσοκομείο όρθιος με τα γκέμια στο χέρι σε ένα κάρο με άλογο και ζάντες BMW! Σαν τον Μπεν-Χουρ ήταν! (γέλια).
Antifa: Αυτό είναι πολύ σημαντικό και αποσιωπάται συνεχώς. Οι επιθέσεις στην απαράδεκτη και ρατσιστική συμπεριφορά των γιατρών.
Χ: Υπήρχαν πάρα πολλά περιστατικά επιθέσεων σε γιατρούς –κυρίως λεκτικά, που κάποιες λίγες φορές όμως φτάνανε και στις μπουνιές- και όχι μόνο από ρομά. Τα περισσότερα αποσιωπούνταν ή καταδικάζονταν μετά βδελυγμίας από τα τοπικά μμε. Βέβαια στις κουβέντες που είχα με νοσηλεύτριες πολλές φορές μου λέγανε στο αυτί «καλά του κάνανε του μαλάκα του γιατρού»!
Υπάρχουν ατέλειωτες ιστορίες που μπορούν να δείξουν ότι το νοσοκομείο δεν είναι μόνο ένα μέρος που θεραπεύει. Είναι πολύ περισσότερο ένας ταξικός, εκβιαστικός, πατερναλιστικός, πειθαρχικός μηχανισμός, όπου πηγαίνεις, σε ξεφτιλίζουν, σου κάνουν κήρυγμα, σε τρομοκρατούν και μετά πρέπει να λες κι ευχαριστώ. Οι περισσότεροι και περισσότερες βέβαια που υφίστανται αυτή τη βία μένουνε βουβοί και τρομαγμένοι. Είσαι άρρωστος ή χτυπημένος, η ψυχολογία η δικιά σου και των φίλων/συγγενών σου είναι χάλια. Για να διατηρήσεις την αξιοπρέπεια σου χρειάζεται γενναιότητα, καθώς η δουλοπρέπεια είναι συνηθισμένο φαινόμενο στα νοσοκομεία. Οι περισσότεροι περνάνε το μαρτύριο στωικά. Ορισμένες φορέςκάποιοι ξεσπάνε σε κλάματα. Υπάρχει μία ατάκα που λέει: «ξέρεις πιο είναι το χειρότερο πράγμα: να είσαι φτωχός και άρρωστος».
Antifa: Πως αντιμετωπίζονταν η λεγόμενη τρίτη ηλικία που φαντάζομαι ότι ήταν και οι περισσότεροι ασθενείς;
Χ: Οι ασθενείς που νοσηλεύονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα είχαν χάσει πλέον την ανθρώπινη διάσταση τους, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω. Κυκλοφορούσαν σαν τα φαντάσματα, όσοι τέλος πάντων μπορούσαν, καλωδιωμένοι με τους ορούς, εξαντλημένοι και απελπισμένοι, κάποιες φορές με μία αποκλειστική μετανάστρια δίπλα που πληρωνόταν ελάχιστα. Ξέρεις, λέω γι’ αυτούς τους παππούδες και τις γιαγιάδες για τους όποιους μιλάνε όλοι τώρα. Αρκετοί από αυτούς, ξέρανε ότι δεν θα την βγάλουνε και μέχρι να συμβεί αυτό ξεφτιλίζονταν σαν άνθρωποι. Κάποιοι μου το είχαν πει έτσι ακριβώς:«Το νοσοκομείο σε ξεφτιλίζει και στο τέλος έρχεται και σε παίρνει η νεκροφόρα». Από την εμπειρία μου γνωρίζω αρκετούς γέροντες και γερόντισσες που ενώ θα έπρεπε να πάνε νοσοκομείο, προτίμησαν να μείνουν και να πεθάνουν σπίτι τους, ξέρανε καλά τι τους περιμένει εκεί και ήθελαν να πεθάνουν στην ησυχία τους.
Ιδιαίτερα τον χειμώνα, που πέθαιναν ο ένας μετά την άλλη, έβλεπα τις σωρούς τους το πρωί που έπιανα δουλειά γιατί περνούσα κοντά από το νεκροτομείο. Όλοι προφανώς το αντιμετώπιζαν κυνικά. Στην αρχή όταν βλέπεις τους πρώτους πέντε-δέκα νεκρούς ταράζεσαι· μετά συνηθίζεις και δεν σου καίγεται καρφί. Πολλούς τους αποτελείωνε μια γρίπη, σου ανεβάζει σαραντάρι πυρετό χαλαρά, οι πιο αδύναμοι οργανισμοί δεν την βγάζανε καθαρή.
Antifa: Πάντως, παρακολουθήσαμε την προπαγάνδα των μήντια, με τους γιατρούς να χειροκροτάνε κάποιον που έχει βγει από την ΜΕΘ και διάφορους άλλους εν μέσω καραντίνας να χειροκροτάνε από τα μπαλκόνια με την προτροπή του σκάι τους γιατρούς.
Χ: Παρακολουθώ γελώντας τα καραγκιοζιλίκια που κάνουνε οι γιατροί και οι τσάτσοι τους στα σόσιαλ μίντια, όταν βγαίνει ένας από την εντατική και χειροκροτάνε ή δακρύζουν μπροστά στο ανθρώπινο δράμα. Στην πραγματικότητα, καρφάκι δεν τους καίγεται. Και είναι φυσιολογικό να είσαι αποστασιοποιημένη. Πεθαίνουν κάθε μέρα άνθρωποι μέσα στα νοσοκομεία και εσύ δουλεύεις. Δεν μπορείς να κλαις ή να γελάς κάθε μέρα. Είσαι κομμάτι ενός απρόσωπου μηχανισμού με νόρμες, πρωτόκολλα και πολύ σκατοδουλειά την οποία κάποιες παίρνουν στην πλάτη τους. Για να δουλέψει όλο αυτό το εργοστάσιο είναι στο τρέξιμο οι κατώτερες ιεραρχικά και μικρότερες σε ηλικία νοσηλεύτριες. Επίσης όσες κάνουν πρακτική τις έχουν και αυτές στο τρέξιμο. Εννοείται οι καθαρίστριες οι οποίες παρόλο που δουλεύουν στο νοσοκομείο, με κάποιο τρόπο είναι οι μόνες που δεν έχουν, ως επί το πλείστον, τον τίτλο του δημοσίου υπαλλήλου και δουλεύουν για ένα εργολάβο με τον μίνιμουμ μισθό. Αυτά τα πρόσωπα συνήθως δεν είναι χαμογελαστά. Όμως γενικά είναι τόσοι πολλοί οι ηλίθιοι και οι τσάτσοι τελικά, που για μια στιγμή δημοσιότητας και μερικές δόσεις συναισθηματικής προπαγάνδας, θα κάνανε τα πάντα.
Antifa: Για τις ΜΕΘ που έχει γίνει τόσος ντόρος ποια είναι η εμπειρία σου;
Χ: Η αλήθεια είναι ότι λίγες φορές έμπαινα στις κλινικές και ακόμη λιγότερες στην ΜΕΘ που ούτως ή άλλως έχει κανόνες για το ποιος μπαινοβγαίνει. Αλλά την ίδια στιγμή είχα επικοινωνία με δεκάδες νοσηλεύτριες από όλο το νοσοκομείο, με κάποιες εκ των οποίων είχαμε πιάσει φιλίες και λέγαμε διάφορα. Θέλω λοιπόν να πω κάτι διαφορετικό από αυτά που λέγονται για αυτούς τους και καλά «ήρωες». Στο συγκεκριμένο νοσοκομείο για τη ΜΕΘ, αυτό που κυκλοφορούσε σα φήμη μεταξύ των υπαλλήλων, ήταν η σχέση που είχανε κάποιοι νοσηλευτές των ΜΕΘ με τα γραφεία τελετών. Με το που βλέπανε κάποιο γερόντι να είναι στα τελευταία του διάφοροι νοσηλευτές ειδοποιούσαν τα κοράκια του γραφείου τελετών. Αυτοί είχαν το νου τους και όταν συνέβαινε το μοιραίο πλεύριζαν τους συγγενείς μπας και πάρουν την κηδεία, η οποία παρεμπιπτόντως κοστίζει αρκετά. Μάλιστα η γυναίκα ενός νοσηλευτή είχε δικό της γραφείο τελετών. Αυτό μου το επιβεβαίωσε και μια κοπέλα μετανάστρια που γνώρισα, της οποίας η δουλειά ήταν να ντύνει τους νεκρούς στο φέρετρο: μακάβρια δουλειά αλλά είχε καλό μεροκάματο.
Εντάξει δεν λέω ότι όλοι ήταν χωμένοι σε τέτοιες μπίζνες ή ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα νοσοκομεία, γιατί απλώς δεν το γνωρίζω. Δεν είναι όμως και τίποτα αγγελούδια όλοι αυτοί στα νοσοκομεία. Τα λεφτά που τριγυρνάνε μέσα στα νοσοκομεία είναι πολλά. Άλλοι ξεπουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν για να δώσουν φακελάκια από εδώ και από εκεί.
Εννοείται η κινητοποίηση τους για κάποιον που είναι σε κρίσιμη κατάσταση έχει καταρχήν ταξικό και ηλικιακό χαρακτήρα. Άλλο ο δήμαρχος και άλλο ένας ρομά. Άλλο ένας 80άρης και άλλο ένας εικοσάρης. Από εκεί και πέρα οι γιατροί της ΜΕΘ συχνά κατηγορούνταν για άσκοπες σπατάλες και παίζανε διάφορες ΕΔΕ για την πάρτη τους, γιατί πραγματικά αλωνίζανε με κάλυψη το γεγονός ότι «σώζουνε ζωές». Πάντα όμως την βγάζανε καθαρή.
Antifa: Πάντως η προπαγάνδα των μήντια παρουσιάζει συνεχώς την φιγούρα του γιατρού-ήρωα. Τις λες εσύ για αυτό;
Χ: Οι γιατροί είναι οι θεοί του νοσοκομείου. Όλα ξεκινάνε από αυτούς και καταλήγουν σε αυτούς. Στην κορυφή βρίσκονται οι διευθυντές των κλινικών και εννοείται ο διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας, δηλαδή ο αρχιγιατρός του κάθε νοσοκομείου. Λίγο πιο κάτω είναι οι απλοί γιατροί και οι ειδικευόμενοι και περίπου στην ίδια κατηγορία είναι οι προϊστάμενες των νοσηλευτριών της κάθε κλινικής. Όλοι αυτοί μαζί με τους υψηλόβαθμους διοικητικούς, είναι τα αφεντικά του νοσοκομείου. Πολλοί από αυτούς έχουν πολιτικά κονέ από βουλευτές μέχρι δημάρχους και δεν συμμαζεύεται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα νοσοκομεία μπαινοβγαίνει πολύς κόσμος οι οποίοι είναι και εκλογική πελατεία. Πρωταθλητές σε αυτό, όσο και αν δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστό, είναι οι συριζαίοι, τέως πασόκοι. Πολλοί βουλευτές του σύριζα ήταν και είναι γιατροί.
Antifa: Τι ακριβώς συμβαίνει με αυτούς τους συριζαίους γιατρούς;
Χ: Αυτό που αγνοούν οι περισσότεροι είναι πόσο πολύ στηρίχθηκε ο συριζα για να ανέλθει στην εξουσία στους αριστερούς γιατρούς. Αν κοιτάξεις τους υποψήφιους των εκλογών του 2015 θα δεις ότι ο συριζα ήταν πρωταθλητής στους υποψήφιους γιατρούς, ακολουθούσε το κιναλ και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι ήταν αυτοί της νουδου. Αυτό μπορεί κιόλας με έναν τρόπο να εξηγήσει γιατί τώρα με την καραντίνα ο συριζα είναι βασιλικότερος του βασιλέως και σχεδόν είπε ότι θέλει κι άλλη καραντίνα. Αλλά δεν είναι μόνο οι γιατροί του συριζα. Διάφοροι άλλοι «ανένταχτοι» αριστεροί πολιτικοποιούνται με βάση την ιδιότητα του γιατρού που προσδίδει κύρος και δημοφιλία. Από την άλλη υπάρχει και το συνδικάτο των νοσοκομειακών υπαλλήλων το οποίο είναι μια βαθιά πασοκική εφεύρεση στο οποίο ήσουν υποχρεωμένη να γραφτείς.
Antifa: Τι εννοείς υποχρεωμένη;
X: Εννοώ ότι όταν πήγα να κάνω τα χαρτιά μου, μετά που«διορίστηκα», μου είπαν ότι πρέπει να πληρώνω ένα μικρό ποσό για το συνδικάτο. Εγώ είπα δεν θέλω γιατί ήξερα ήδη τι ρεμάλια ήταν όλοι αυτοί. Αλλά εκεί με πληροφόρησαν ότι αυτό ήταν υποχρεωτικό. Τέλος πάντων αυτοί οι συνδικαλιστές είχαν προνομιακή σχέση με το πασοκ και αργότερα με τον συριζα. Ενίοτε οργάνωναν κάτι μίζερες διαμαρτυρίες στην είσοδο του νοσοκομείου όπου έβγαιναν μια φωτογραφία, λέγανε αυτά που λένε και σήμερα «λεφτά για την υγεία» και μετά περνούσαν από διάφορους υπαλλήλους, τους κάνανε χειραψία και τους λέγανε με διακριτικότητα να ψηφίσουν συριζα. Εννοείται ότι από τα νοσοκομεία έπαιζε παρέλαση από υποψήφιους βουλευτές όλων των κομμάτων, εγώ όταν έρχονταν όλοι αυτοί πήγαινα τουαλέτα και έκανα τσιγάρο…
Antifa: Πέτυχες καθόλου την κρατική κινητοποίηση όσον αφορά την γρίπη των χοίρων το 2009-2010;
Χ: Πρόλαβα τα απόνερά της. Είχαν ξεμείνει και λήξανε πολλά αντιικά φάρμακα(Tamiflu) και αρκετά εμβόλια τα οποία πετάχθηκαν στα σκουπίδια και κοστίζανε σχετικά ακριβά. Το κράτος σε καμία στιγμή δεν έριξε σθεναρά τη γραμμή να κάνουνε όλοι οι υγειονομικοί το εμβόλιο, οπότε η καθεμιά έκανε ότι νόμιζε και βασικά οι περισσότερες δεν το κάνανε λέγοντας μάλιστα «δεν θα γίνουμε πειραματόζωα». Τώρα βέβαια που το κράτος έριξε γραμμή «φονικός-ιός» και πανδημία, όλοι κάθονται σούζα.
Κρίνοντας εκ των υστέρων όμως νομίζω ότι ο H1N1 ήταν ένα είδος προετοιμασίας για αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αυτό το λέω γιατί θυμάμαι ότι μπαινοβγαίνανε διάφορα έγγραφα που περιγράφανε σχέδια αντιμετώπισης πανδημιών και έκτακτων καταστάσεων. Τότε εμείς τα βλέπαμε και λέγαμε «εντάξει, γραφειοκρατικές μαλακίες είναι όλα αυτά». Αλλά τελικά νομίζω ότι εκείνα τα σχέδια ήταν αυτά που τώρα εφαρμόστηκαν.
Antifa: Οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι μπίζνες τους έχουν εμφανιστεί στο προσκήνιο πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Ήταν εμφανείς οι φαρμακευτικές στα νοσοκομεία;
Χ: Τους λέγαμε «φαρμακάδες» και αλώνιζαν στα νοσοκομεία. Η δουλειά τους ως επί το πλείστον ήταν να τάζουνε μίζες στους γιατρούς, ώστε να συνταγογραφούν τα φάρμακα της εταιρείας τους. Όλοι μέσα στο νοσοκομείο μιλούσαν για την εποχή εκεί γύρω στους ολυμπιακούς αγώνες του 2004, όπου το μαύρο χρήμα έπεφτε σύννεφο. Πολλοί γιατροί βγάζανε ένα δεύτερο μισθό έτσι. Θέλω να πω ότι το μαύρο χρήμα που κυκλοφορούσε ήταν πολύ, μετά την κρίση μειώθηκε αλλά πάλι συνέχισαν τέτοιες μίζες. Οι περισσότεροι γιατροί απλά θέλουν διακριτικότητα, οπότε η μίζα γίνεται ταξίδι σε εξωτικό προορισμό, αν καταλαβαίνεις τι σου λέω…
Το ιατρικό κατεστημένο ως μηχανισμός έχει πλουτίσει με τέτοιο μαύρο χρήμα πάνω στον πόνο του άλλου. Όπως μου είχε εκμυστηρευθεί ένας αθυρόστομος γιατρός σε κατάσταση μέθης εν ώρα υπηρεσίας: «Το 90% των γιατρών τα παίρνει με τον ένα ή άλλο τρόπο γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα. Υπάρχει και ένα 10% που δεν τα παίρνει γιατί δεν γουστάρει την κατάσταση. Από αυτούς που δεν τα παίρνουν κάποιοι είναι αριστεροί και χτίζουνε τις πολιτικές τους καριέρες. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν αξιοπρεπή στάση σε όλα τα επίπεδα και αυτοί γίνονται υπογείως αντικείμενο χλευασμού από τους υπόλοιπους γιατρούς».
Antifa: Ακούγεται συχνά το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν να καταγγέλλει κανείς συλλήβδην τους γιατρούς, γιατί τελικά υπάρχουνε και καλοί γιατροί. Εσένα ποια ήταν η εμπειρία σου;
Χ: Κοίταξε, το νοσοκομείο, το σύστημα υγείας, το ιατρικό επάγγελμα είναι ένας μηχανισμός με μεγάλη ιστορία στον καπιταλισμό. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να κατανοήσεις αυτό το πράγμα σκέτα εμπειρικά. Το ιατρικό επάγγελμα έχει ένα χέρι που θεραπεύει και ένα άλλο που πειθαρχεί. Αυτό που θεραπεύει, όσο θεραπεύει τέλος πάντων, το ξέρουμε όλες μας. Αυτό που δεν κατανοούμε είναι ότι η ιατρική διεισδύει στις ζωές μας, στον τρόπο που ζούμε και προσπαθεί να βάλει κανόνες, να μας επιβάλει έναν τρόπο ζωής. Όλες οι ιατρικές ειδικότητες προωθούν έναν πειθαρχημένο υγιεινό τρόπο ζωής αφού σε βαφτίσουν πρώτα άρρωστο. Οι γιατροί εδώ και δεκαετίες προσπαθούν να μας πουν με ποιους και πώς πρέπει να κάνουμε σεξ, τι πρέπει να τρώμε και τι όχι, τι δραστηριότητες πρέπει να κάνουμε και τι όχι, πως πρέπει να διασκεδάζουμε κ.ο.κ. Η υγεία τελικά καταντάει να είναι μία ατέλειωτη πειθαρχία: μην καπνίζεις, μην πίνεις, πάρε φάρμακα, μην κάνεις το ένα ή το άλλο. Σε τελική ανάλυση η συζήτηση για την υγεία είναι μία συζήτηση για τις κοινωνικές σχέσεις και ιδιαίτερα για τα κατώτερα στρώματα, που πάντα «δεν ακολουθούν όπως πρέπει τις οδηγίες των γιατρών».
Antifa: Όλες όμως έχουμε συναντήσει κάποιο γιατρό που σε κάποια στιγμή μάς συμπεριφέρθηκε σχετικά αξιοπρεπώς, πράγμα που πολλές φορές είναι ανακουφιστικό στο νοσοκομειακό περιβάλλον.
Χ: Με ρωτάς αν υπάρχουν γιατροί που χαίρουν σεβασμού από πολλούς ασθενείς; Εννοείται ότι υπάρχουν, θα γινόταν πόλεμος καθημερινά στα νοσοκομεία αν δεν υπήρχαν. Αυτοί αντιμετωπίζουν με σεβασμό τον ασθενή όποιος και αν είναι, αυτό είναι το σημαντικότερο στα νοσοκομεία. Συνήθως έχουν ατέλειωτες ουρές, γιατί όλοι αναγνωρίζουν την συμπεριφορά ενός γιατρού που δεν είναι καθίκι. Αποτελούν όμως σε τελική ανάλυση ένα ξέπλυμα για αυτό που πραγματικά είναι το ιατρικό επάγγελμα. Και ξέρεις κάτι; είμαι σίγουρη ότι πολλοί από αυτούς καταλαβαίνουν τις λαθροχειρίες, τις αθλιότητες και την τρομοκρατία του καθημερινού body-counting και των τραγικά αναντίστοιχων υγειονομικών μέτρων που λαμβάνονται σε σχέση με την «πραγματική απειλή του κωρονοϊού». Αλλά σχεδόν κανείς δεν έχει βγει να μιλήσει ανοιχτά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρουν ότι έχουν απέναντι τους έναν κρατικό μηχανισμό που έχει την δύναμη να τους ισοπεδώσει σε χρόνο ντε-τε. Ελάχιστοι έχουν το θάρρος να ορθώσουν ανάστημα. Μην περιμένεις κατά συνέπεια τίποτα από αυτούς τους «καλούς γιατρούς». Όσο για αυτούς που, με διάφορους τρόπους, απαιτούν να περιγράφεται η νοσοκομειακή δομή με βάση τους «καλούς γιατρούς», είναι για εμένα προφανές ότι απλά προσπαθούν να αποκρύψουν την πραγματική φύση της νοσοκομειακής δομής.
Antifa: Εσύ πως έβλεπες την εαυτή σου μέσα σε όλα αυτά;
Χ: Κοίταξε, η δουλειά δεν ήταν απλά γραφειοκρατική δημοσιοϋπαλληλική, ερχόσουν πρόσωπο με πρόσωπο με φιγούρες από τα κατώτερα στρώματα: ρομά και μετανάστες είχαν στα πρόσωπα τους ένα μίγμα μίσους και φόβου έτοιμο να εκραγεί. Προκειμένου να διατηρήσεις την αξιοπρέπεια σου μέσα σε αυτές τις συνθήκες έπρεπε να συγκρουστείς. Έπρεπε να απαιτήσεις να σταματήσουν τα συνεχή ρατσιστικά σχόλια, να απαιτήσεις να εξυπηρετούνται όλοι αυτοί που έχουν ανάγκη. Στο τέλος κατέληγες να στοχοποιείσαι, να τσακώνεσαι με όλους και προφανώς, καθώς όλα αυτά συσσωρεύονταν μέρα με τη μέρα, να δουλεύεις κάτω από πολύ πιεστικές συνθήκες. Βρισκόσουν αιχμάλωτη σε μία παγίδα.
Από την μία καταλάβαινες ότι ήσουν κομμάτι ενός κρατικού μηχανισμού πειθάρχησης διόλου αμελητέας σημασίας και ένιωθες την ανάγκη να αποστασιοποιηθείς από αυτή την λειτουργία. Από την άλλη οι άμεσες καθημερινές ανάγκες επέβαλαν την άμεση εμπλοκή σου: φοβισμένη και τσαντισμένη η εργατική τάξη ερχόταν μπροστά σου προσπαθώντας να επιβιώσει. Η κατάσταση ήταν τόσο πιεστική που τελικά, μαζί με διάφορους άλλους λόγους, με οδήγησε στην παραίτηση. Πάντως, αν υπάρχουν «ήρωες» μέσα στα νοσοκομεία, είναι αυτές και αυτοί που υπομένουν την ταλαιπωρία και τις ταπεινώσεις: είναι η πολυεθνική εργατική τάξη που συνθλίβεται κάθε μέρα στις κρατικές δομές υγείας.
Η φωτογραφία προέρχεται από δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος με τίτλο «Ρομά χτύπησαν γιατρό στο νοσοκομείο Ναυπλίου», τον Αύγουστο του 2018.
Το ανώτερο τμήμα της εργασιακής ιεραρχίας τυχαίου νοσοκομείου πανηγυρίζει που έσωσε έναν συνάνθρωπό μας από το θάνατο. Όπως ανακαλύπτουμε εσχάτως, η σκηνή μπορεί να είναι από πλέρια ελπιδοφόρος έως απολύτως εφιαλτική, αναλόγως γενικότερων πεποιθήσεων και προηγούμενης κοινωνικής εμπειρίας του θεατή.