Νοέμβριος του 2019. Ωραίοι καιροί! Τα καφενεία των Εξαρχείων ήταν ακόμη ανοιχτά και μπορούσες να πιεις και μπύρα, εφόσον βέβαια συμφωνούσες να μην καπνίζεις. Οι ιοί ήταν όλοι τους εξαιρετικά φιλικοί προς τον χρήστη, και η Κίνα ήταν η χώρα όπου κανείς δεν ήξερε ότι κατασκευάζονταν τα αγαπημένα μας αντίνταςΤΜ. Τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε ήταν η επίθεση του κράτους στις καταλήψεις και ο επερχόμενος εορτασμός του Πολυτεχνείου.
Μαζί με αυτά τα προβλήματα, είχαμε μόλις γνωρίσει το πρόσωπο που αργότερα θα μαθαίναμε να αποκαλούμε «ο Μπάμπης ο Αυτόνομος». Ο Μπάμπης, που ακόμη τότε απολάμβανε την ελευθερία του, είχε εκτιμήσει την πληθώρα λάικς που είχαμε μαζέψει στο φουμπού και μάς έδινε αβέρτα συνεντεύξεις.
Με τον περίεργο τρόπο που κάτι τέτοια ξαναγίνονται επίκαιρα, τα πρόσφατα γεγονότα του Πολυτεχνείου μας θύμισαν μία από εκείνες τις παλιές συνεντεύξεις. Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 68 του περιοδικού antifa (12/2019).[1] Το θέμα ήταν «ο εορτασμός του πολυτεχνείου, 2019». Ο Μπάμπης σκανδαλωδώς ισχυριζόταν ότι η ηγεσία των αριστερών οργανώσεων της χώρας συνηθίζει να στέλνει τη βάση για να φάει ξύλο, ότι αυτό το ξύλο πέφτει συνεννοημένα, και ότι υπάρχει τρόπος ώστε μετά κανείς να μην θυμάται τι ακριβώς έγινε. Με άλλα λόγια ο τύπος μας είχε βγάλει εντελώς από τα ρούχα μας! Ένα χρόνο μετά, αναδημοσιεύουμε εκείνη τη συνέντευξη, με αποκλειστικό στόχο να θυμίσουμε πόσο εκνευριστικοί μπορεί να γίνουν κάτι τέτοιοι, ειδικά όταν επιστρατεύουν την πιο παράξενη από τις ιδιότητές τους: να φαίνονται περισσότερο σωστοί ένα χρόνο μετά που έχουν πει τις μαλακίες τους, παρά την ώρα που τις λένε.
Το Άσυλο και οι Αστερισμοί: άλλη μια συνέντευξη με τον Μπάμπη τον Αυτόνομο
Η απόφασή μας να φιλοξενήσουμε τον ανυπόφορο Μπάμπη τον Αυτόνομο στο προηγούμενο τεύχος, δίχασε τη συντακτική ομάδα και δυσαρέστησε όλους τους αναγνώστες μας (και κάποιες από τις αναγνώστριες). Κατά τα άλλα όμως, τα λάικς στο φουμπού από ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε καν αν υπάρχουν, πέσανε βροχή. Οπότε, μετά πόνου καρδίας, αποφασίσαμε να παραχωρήσουμε χώρο στον Μπάμπη για άλλη μια φορά. Τον βρήκαμε κάπου στα Εξάρχεια, Κυριακή 17 του Νοέμβρη του 2019. Όπως θα δείτε, δεν έχασε την ευκαιρία να εκτεθεί περαιτέρω, καταρχήν μη γνωρίζοντας τι γιορτάζουμε στις 17 του Νοέμβρη.
antifa: Καλά ρε, ακόμη σε ανέχονται να πίνεις μπύρες στα Εξάρχεια;
Μπάμπης ο Αυτόνομος (ΜοΑ): Ναι. Εσένα;
antifa: Εμένα μ’ έχουνε λιγάκι στη μπούκα. Με κατηγορούν ότι στήνω συνεντεύξεις…[2]
ΜοΑ: Κακώς. Η διαλογική μορφή έχει κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί για τη μετάδοση παράξενων ιδεών από υπηρέτες των αφεντικών αξιοσημείωτης αίγλης, όπως ο Γαλιλαίος και ο Πλάτωνας. Κάτι τέτοιοι, όλο και κάτι παραπάνω ξέρουνε, οπότε…
antifa: Δηλαδή, ω ελιτίστικο κάθαρμα, συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον Γαλιλαίο και τον Πλάτωνα;
ΜοΑ: Όχι. Αφού η συνέντευξη είναι στημένη, εσύ συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον Γαλιλαίο και τον Πλάτωνα. Πάνω απ’ όλα να ξέρουμε πού πατάμε!
antifa: Καλά, χέσε μας και πάμε παρακάτω. Όπως θυμόμαστε, παραμονές της αποφράδας εκλογικής αναμέτρησης του Ιούλη, εσύ και άλλοι του ιδίου φυράματος, αποφασίσατε να αναζωογονήσετε το δικαίως ξεχασμένο σύνθημα «Ίδια είναι τ’ Αφεντικά Δεξιά κι Αριστερά». Την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε, χρησιμοποίησες ακατάληπτα επιχειρήματα περί μεταναστευτικού για να υποστηρίξεις ότι καλά κάνατε.[3] Αναρωτιόμουν τι έχεις να πεις τώρα…
ΜοΑ: Γιατί, τι έγινε πάλι «τώρα»; [ξυνίζει τα μούτρα και λέει το «τώρα» ειρωνικά έως φαρμακερά, για λόγους που ο συντάκτης δεν κατανοεί]
antifa: Καλά ρε, που ζεις; Δεν μπαίνουν οι μπάτσοι στο άσυλο για πλάκα; Δεν ξαναζεί το φοιτητικό κίνημα; Δεν βλέπεις τι έγινε στην ΑΣΟΕΕ;[4] Δεν ετοιμαζόμαστε ίσως για τον πιο επικίνδυνο εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από καταβολής κόσμου;
ΜοΑ: Α ναι, δεκαεφτά έχει σήμερα;
antifa: Ναι ρε μαλάκα! Δεκαεφτά έχει σήμερα!
ΜοΑ: Πρώτον, μη φωνάζεις, γιατί μάς κοιτάνε παράξενα οι άλλοι μπυρόβιοι και δεν ξέρω τις διαθέσεις τους. Δεύτερον, σε διαβεβαιώνω ότι όταν δημοσιευθεί αυτή η συνέντευξη, οι πιο πολλοί δεν θα θυμούνται καν τι έγινε τελικά «σήμερα». Η σύντομη λησμονιά είναι εγγεγραμμένη στο γονιδίωμα κάθε εθνικής εορτής. Το γενικό σχέδιο είναι να θυμόμαστε όπως λάχει και στιγμιαία, ώστε να μην θυμόμαστε όπως πρέπει και διαρκώς. Εξαιρούνται βέβαια οι συλληφθέντες, που δυστυχώς είναι μόνιμο φαινόμενο· αυτοί, βέβαια, θυμούνται «τι έγινε» για πάντα, αλλά ο καθένας μόνος του.
antifa: Τι εννοείς τώρα; Ότι σε δυο μήνες θα έχουμε ξεχάσει την ηρωική έφοδο των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ;
ΜοΑ: Εννοώ ότι έχετε ήδη ξεχάσει την «ηρωική έφοδο των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ». Η διαρκής λήθη είναι το τίμημα που πληρώνει όποιος αρνείται να δεχτεί πως υπάρχει παρελθόν που δεν τον περιλαμβάνει.
antifa: … Ε;
ΜοΑ: Μπορώ να εξηγήσω καλύτερα. Για αυτόν που αδιαφορεί για το παρελθόν, τα «γεγονότα» που συμβαίνουν «τώρα», τείνουν να εμφανίζονται ως μοναδικά και αναπάντεχα. Αντιθέτως, όταν κανείς ενδιαφέρεται για το παρελθόν, τα «γεγονότα» που σε όλους τους άλλους φαίνονται «μοναδικά», σχηματίζουν… ευκρινείς αστερισμούς με αυτό το παρελθόν. Δε φταίω εγώ που την καλύτερη σχετική παρομοίωση την σοφίστηκε άλλος.
antifa: Δηλαδή βλέπεις αστερισμούς με την ΑΣΟΕΕ;
ΜοΑ: Ναι. Και δεν είναι από τα ναρκωτικά -τα ‘χω κόψει. Ορίστε, για να τους δεις κι εσύ: Τα παλιά τα χρόνια, τότε που ακόμη υπήρχαν τα ΕΑΑΚ, οι φωστήρες επαναστάτες της άκρας -λέμε τώρα- αριστεράς, είχαν σοφιστεί ένα πράγμα που το αποκαλούσαν «ελεγχόμενη σύγκρουση». Αυτό πήγαινε ως εξής: μαζεύονταν όλοι στη φοιτητική διαδήλωση και την κατάλληλη στιγμή, οι μπροστινοί, που ήταν μιλημένοι από την καθοδήγα, ορμούσαν πάνω στους μπάτσους. Κατά τη δεκαετία του ’90 το σχέδιο λάμβανε χώρα στην είσοδο του υπουργείου παιδείας στην Μητροπόλεως. Μετά, που το υπουργείο παιδείας κουνήθηκε και οι ακροαριστεροί δεν μπορούσαν να τραβηχτούνε, η φάση γινόταν στα λουλουδάδικα στη Σταδίου…
antifa: Ε, δεν ήταν και κάνα έγκλημα…
ΜοΑ: Πώς δεν ήταν! Η «ελεγχόμενη σύγκρουση», κανονιζόταν πάντα όταν οι ηγεσίες (άντρες, ηλικίας από σαράντα και άνω), αποφάσιζαν ότι οι καιροί ήταν ώριμοι για «να γίνει κίνημα». Το σχέδιο ήταν να φάνε οι φοιτητές διακριτικό ξύλο από τους μπάτσους, μετά τα μεσαία στελέχη της οργάνωσης να καταγγείλουν την απρόκλητη αστυνομική βία στις γενικές συνελεύσεις, και στο τέλος «να γίνει κίνημα». Προφανώς βέβαια, το ξύλο το τρώγανε οι ανήξεροι.
antifa: Κι έτσι γινόταν κίνημα;
ΜοΑ: Πας καλά ρε; Κίνημα που η ηγεσία στέλνει τους ανήξερους να φάνε ξύλο; Ψηφίστε με στη Γενική Συνέλευση κι εγώ θα σας πάω να φάτε ξύλο χωρίς να το ξέρετε και χωρίς να σας ρωτήσω; Σύγκρουση «ελεγχόμενη», δηλαδή ρητά ή άρρητα κανονισμένη με την αστυνομία ώστε να μη γίνουν συλλήψεις; Σκατά κίνημα γινόταν! Αυτό που γινόταν ήταν να αναβαθμίζονται οι ηγέτες όταν πήγαιναν να μιλήσουν με τον υπουργό. Μετά οι ηγέτες εξαργύρωναν…
antifa: Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ΑΣΟΕΕ;
ΜοΑ: Όπως σου έλεγα την προηγούμενη φορά, οι ενδείξεις ότι το «πολιτικό σύστημα» της χώρας προσπαθεί να ξαναστηθεί στα πόδια του μετά τη δεκαετή τρέλλα, είναι παντού γύρω μας. Κατ’ αρχήν ο Αρτέμης Σώρρας είναι φυλακή με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων [γελάει μόνος του σαν τρελός επιστήμονας – ο συντάκτης δεν καταλαβαίνει – οι μπυρόβιοι κοιτάνε – μετά ηρεμεί]. Κατά δεύτερον ο δικομματισμός επανέρχεται: δύο κόμματα εξουσίας πολιτεύονται και αντιπολιτεύονται με γενικό αποτέλεσμα την οργανωμένη συσκότιση. Ε, αυτό που λέμε «άκρα αριστερά» ήταν επίσης κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Οπότε και αυτή ξαναστήνεται στα ποδαράκια της σαν πάλαι ποτέ πατημένη σκουλαμέντρα!
antifa: Γιατί; Είχε πάθει τίποτα η άκρα αριστερά;
ΜοΑ: Αν είχε πάθει τίποτα! Ρε κόπανε, μέχρι το 2015, η άκρα αριστερά είχε πουλήσει έξι χρόνια επανάσταση, σόρυ, αντιμνημόνιο, καπιταλιστική κρίση ίσον Σόιμπλε και τραπεζίτη που έχει χέρια και σου παίρνει το σπίτι. Αμέσως μετά, οι ηγέτες είπαν στα γρήγορα «Αλέξης πρόδωσε» και διορίστηκαν όπου προλάβανε, από παπαγαλάκια εφοπλιστών μέχρι γραμματείς υπουργείων! Ε, εσύ τι λες; Από τη βάση που επί έξι χρόνια έτρωγε το ξύλο και κυρίως την παραμύθα, πόσοι να μείνανε; Μόνο όσοι διορίστηκαν αντεφέρ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης!
antifa: Κι αφού μου λες πως δεν απέμεινε κανένας, πώς και υπάρχει ακόμη άκρα αριστερά;
ΜοΑ: Δεν υπάρχει! Αλλά η τακτική αναγέννησης είναι σαφής: θα προσφύγουν εκεί όπου έχουν πατήματα και τεχνογνωσία· δηλαδή πίσω στις σχολές. Από τη σκοπιά της ηγεσίας, οι σχολές έχουν ένα αναντικατάστατο πλεονέκτημα: κάθε χρόνο γεμίζουν από ανθρώπους που βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία ώστε να μην μπορούν καν να θέσουν τα καυτά ερωτήματα του είδους τι ήταν τελικά «το μνημόνιο», ποια ήταν τελικά η σχέση μεταξύ «Σόιμπλε» και «δημόσιου χρέους», τι σκατά δουλειά είχαμε να διαδηλώνουμε μαζί με τους ναζιστές στην Πλατεία Συντάγματος και τι δουλειά έπιασε ο μαρξιστής ηγέτης μετά που «Αλέξης πρόδωσε». Οι ηγέτες ξεπλένονται από τα κρίματά τους με τρόπο φυσικό, από τον πανδαμάτορα χρόνο αυτοπροσώπως. Κατόπιν προχωρούν στην παλιά τους τέχνη κόσκινο: δηλαδή ελεγχόμενη σύγκρουση και άγιος ο Θεός. Φυσικά, όλα αυτά με τρόπο που να δίνει και στον Σύριζα τροφή για αντιπολίτευση. Υποβάλλουν τα cv τους και τη σύνθεση της στάνης, γιατί σε τελική ανάλυση είναι ο Σύριζα που θα τους δώσει ψωμάκι όταν ξανάρθει, πρώτα ο Θεός. Δικομματισμός!
antifa: Δηλαδή αποκαλείς τα παιδιά που πήγανε στην ΑΣΟΕΕ κορόιδα;
ΜοΑ: Καθόλου. Στον κόσμο τούτο δεν υπάρχουν «κορόιδα»· υπάρχουν συγκεκριμένα επίπεδα κοινωνικής και πολιτικής εμπειρίας και συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν πάει στην ΑΣΟΕΕ. Και στο Πολυτεχνείο έχουν πάει. Και σε ελεγχόμενες συγκρούσεις σερί έχουν πάει. Κι εγώ έχω πάει· κλικάρω all of the above! Σαρανταπέντε χρόνια τώρα, χιλιάδες λόγοι και χιλιάδες δρόμοι οδηγούν στα σκαλάκια του κάθε ασύλου. Κάποιοι από αυτούς τους δρόμους μπορεί να μην είναι καθόλου για πέταμα: για παράδειγμα μια ορισμένη ηθική στάση, μια ορισμένη ταξική θέση, η εχθρότητα προς την ευταξία, η αγάπη για την ανωμαλία, ακόμη και η αδυναμία να φανταστεί κανείς τι διάολο άλλο μπορεί να κάνει σε τούτο τον σκατόκοσμο. Ακριβώς επειδή αυτοί οι λόγοι δεν είναι για πέταμα, κάποιοι θα μάθουν να βλέπουν τους αστερισμούς. Έτσι γίνεται πάντα, από το Πολυτεχνείο ’95 μέχρι τους αγανακτισμένους. Χρειάζεται χρόνος.
antifa: Έχουμε χρόνο;
ΜοΑ: Όχι βέβαια! Θα κεράσεις μπύρα;
Εννοείται ότι δεν κεράσαμε μπύρα τον Μπάμπη. Καθώς είναι μιας κάποιας ηλικίας, με δυο μπύρες την ακούει και εκτίθεται ακόμη περισσότερο, αν μπορεί να εκτεθεί περισσότερο κάποιος που ισχυρίζεται ότι όταν κυκλοφορήσει το περιοδικό θα έχουμε ξεχάσει τι έγινε στις 17 Νοέμβρη! Κατά τα άλλα, αν η διαδικασία εξευτελισμού του Μπάμπη δεν σας φάνηκε πολύ βάρβαρη, μπορείτε να το δηλώσετε κάνοντάς μας λάικ στο φουμπού. Αν μαζευτούν λάικς από επαρκή αριθμό ανώνυμων όντων, θα θεσπίσουμε μόνιμη στήλη (σκεφτόμαστε τον τίτλο «η γωνιά του Μπάμπη», με εναλλακτικό «ο Μπάμπης πίσω στην τρύπα του»).
Ούτε στιγμή δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται ενάντια στην πειθαρχία, τον φόβο και τις διαταγές!
Αυτή η φωτογραφία συνόδευε την περιγραφή των συνταρακτικών γεγονότων της 11ης Νοέμβρη του 2019 στην εφημερίδα των Συντακτών. Φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως, τα συνοδευτικά κείμενα παρουσιάζουν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, ο γραμματέας της νεολαίας Σύριζα, Σωτήρης Αλεξίου, είχε να πει τα εξής:
Το κράτος της δεξιάς, του αυταρχισμού και του φόβου είναι εδώ. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα ζήλευε την εικόνα αυτή. Εγκλωβισμένοι και τραυματισμένοι φοιτητές στο προαύλιο του ΟΠΑ και επίδειξη δύναμης των πραιτοριανών του Μητσοτάκη και του Χρυσοχοΐδη. Δεν θα σταματήσουμε ούτε στιγμή να αγωνιζόμαστε απέναντι σε όσους θέλουν να συνηθίσουμε το φόβο και να πειθαρχεισουμε [sic] στις διαταγές και τις ορέξεις τους[5]
Όπως όλοι θυμόμαστε, τρεις μήνες μετά βγήκε ο Χαρδαλιάς στην τηλεόραση και τους διέταξε ν’ αφήσουν τις μαλακίες και να πειθαρχήσουν στις διαταγές και τις ορέξεις του. Επειδή φαινόταν τσαντισμένος, οι αριστεροί σταμάτησαν να αγωνίζονται ενάντια στην πειθαρχία για μια στιγμή, και είδατε τι παθαμε.
Παλαιότερες περιπέτειες της αριστεράς
Το ανεξάντλητο ορυχείο των παλαιών τευχών του περιοδικού antifa, διαθέτει πληθώρα περαιτέρω διαφωτιστικών συνεισφορών, σχετικών με οποιοδήποτε θέμα απασχολεί τον σύγχρονο ασγουβαίο. Για παράδειγμα: Από πότε ακριβώς το ΚΚΕ συνεννοείται συγκεκριμένα με τον κύριο Χρυσοχοΐδη, με στόχο να φάνε βρωμόξυλο τα μέλη παρουσία του Γενικού Γραμματέως της Κεντρικής ΕπιτροπήςΤΜ, ώστε έπειτα το κόμμα να πουλήσει επανάσταση, υπηρετώντας ταυτόχρονα το έθνος; Η απάντηση ενδεχομένως να σας διαφεύγει, μπορείτε όμως να τη βρείτε στο εξαίσιο κείμενο «Και μας λέγατε φρικιά», Antifa #54, 12/2016, εδώ: https://autonomeantifa.gr/magazine_issue/teychos-54/. Αν μάλιστα προχωρήσετε και μετά την πρώτη ενότητα, θα ανακαλύψετε (α) από πότε προβληματίζει εμάς το συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς και (β) τι ακριβώς χρειάστηκε να κάνουμε ώστε να σταματήσουμε να τρώμε ξύλο για λογαριασμό αυτών των κακών ανθρώπων και άμα τέλος πάντων κάτσει, να τρώμε το ξύλο για λογαριασμό μας.
[1] Εδώ: https://autonomeantifa.gr/wp-content/uploads/2020/05/68_mpampis.pdf.
[2] Αναφέρεται στη μπροσούρα «Ο Εθνικοσοσιαλισμός και οι Εχθροί του», που τότε είχε δημιουργήσει τρικυμία σε ποτήρι (είχε προηγηθεί τρικυμία εν κρανίω). Η μπροσούρα έχει εξαντληθεί και μπορεί να βρεθεί εδώ: https://autonomeantifa.gr/o-ethnikososialismos-kai-oi-echthroi-toy/.
[3] Αναφέρεται στην πρώτη μας γνωριμία με τον Μπάμπη, που επίσης έχει το ενδιαφέρον της. Τίτλος: «Και τώρα τι Έχετε να Πείτε Μαλάκες Αυτόνομοι;», Antifa #67, 11/2019 (αυτό το τεύχος είχε αργήσει ένα μήνα, γιατί είχαμε κάτι προβληματάκια). Μπορεί να βρεθεί εδώ: https://autonomeantifa.gr/wp-content/uploads/2020/05/67_malakes_aftonomoi.pdf
[4] Αναφέρεται στα συμβάντα της 11ης Νοεμβρίου του 2019. Για περισσότερα από αυτό το ξεχασμένο επεισόδιο, δείτε «Επίδειξη Αυταρχισμού με εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ», Εφημερίδα των Συντακτών, 11/11/2019, εδώ https://www.efsyn.gr/ellada/astynomiko/218466_epideixi-aytarhismoy-me-eisboli-mat-stin-asoee.
[5] Έτσι, χωρίς τελεία στο τέλος, γιατί ο σύντροφος ποστάρει απνευστί από την καρδιά της μάχης. Πηγή και πάλι το «Επίδειξη Αυταρχισμού με εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ», Εφημερίδα των Συντακτών, 11/11/2019. Για link τραβάτε στην προηγούμενη υποσημείωση, και κοιτάξτε να το διαβάσετε καλά· τότε ήταν εκνευριστικό, σήμερα είναι απολαυστικό.