Εκεί που Κανονικά Έχει Μπλόκο (Part II) // Μικροφωνική & Μοίρασμα στο Χαλάνδρι // 24.05.2025

Κοντά δυο μήνες περάσανε από τότε που καβατζώσαμε μια διασταύρωση στη γειτονιά της Καλλιθέας και την κάναμε άνω-κάτω μιλώντας ενάντια στα αστυνομικά μπλόκα, καταδεικνύοντας την πειθαρχική, οικονομική και πολιτική λειτουργία της Τροχαίας. Στο μεταξύ, το θέμα που είχαμε θίξει τότε κάθε άλλο παρά έφυγε από την επικαιρότητα. Η συντονισμένη βουή των μίντια γύρω απ’ την ανάγκη για περισσότερη «προστασία της ανθρώπινης ζωής» συνεχίστηκε εκκωφαντική·^[1]Έλενα Φυντανίδου, «Τροχαία: Τρέχουν, πίνουν, μιλούν στο τηλέφωνο και σκορπίζουν το θάνατο οι Έλληνες οδηγοί», … Continue reading η οδική νομοθεσία αυστηροποιήθηκε ακόμη περισσότερο, με κάμποσες τροχαίες παραβάσεις να αποτελούν πια ποινικά αδικήματα, κάμποσα πρόστιμα ν’ αυξάνονται και κάμποσους νέους λόγους να μείνεις χωρίς δίπλωμα να μπαίνουν στο παιχνίδι·^[2]«Στη Βουλή ο νέος ΚΟΚ: Ποινικοποιούνται η οδήγηση με τη χρήση κινητού και υπό την επήρεια αλκοόλ – Εκτός … Continue reading η εστίαση του κράτους στον περιορισμό της κυκλοφορίας ως περιορισμό της κατανάλωσης έγινε ακόμα πιο αισθητή.^[3]Ηλιάνα Μάγρα, «Κολωνάκι: Η τήρηση του νόμου εξοργίζει τα μαγαζιά», Η Καθημερινή, 28.05.2025

Ε, είπαμε κι εμείς να μη μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια! Οπότε το πρώτο Σάββατο της χρονιάς που το θερμόμετρο έδειξε τριάντα βαθμούς κελσίου βρεθήκαμε σε μια ακόμα διασταύρωση, αυτή τη φορά στο Χαλάνδρι. Πανί με προκλητικό σύνθημα, προκηρύξεις ανά χείρας, μουσικές και βρισιές προς την Τροχαία απο τα ηχεία, όλο το πακέτο.

Η αλήθεια είναι ότι η παρέμβασή μας είχε λίγο διαφορετική αντιμετώπιση απ’ αυτήν που είχε γνωρίσει στην Καλλιθέα. Αλλά για μια ακόμα φορά, ήταν απόλυτα διδακτική. Δηλαδή μας έφερε αντιμέτωπους με την πραγματικότητα στις γειτονιές των Βορείων της Αθήνας. Σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, πρόκειται για συνοικίες παραδομένες εξολοκλήρου στις ορέξεις της μεσαίας τάξης. Σύμφωνα με τη γνώμη των συντρόφων και των συντροφισσών που δραστηριοποιούνται πολιτικά εκεί, ωστόσο, καθόλου έτσι δεν είναι το πράγμα. Το είδαμε με τα μάτια μας, μοιράζοντας την προκήρυξη για τα μπλόκα: οι δρόμοι αυτών των γειτονιών ειναι πολωμένοι όσο δεν παίρνει. Από τη μία οι αντιπαθέστατοι κυριλέδες με τα SUV τους που όταν τους πλησιάζαμε ανέβαζαν τα παράθυρα μην κι έρθουν σε επαφή μαζί μας, όσοι δηλαδή δεν τα είχαν ήδη κλειστά απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του αιρ-κοντίσιον. Κι από την άλλη τα παπιά των ντελιβεράδων, τα βανάκια τροφοδοσίας και ένα σωρό άλλα οχήματα δουλειάς που μόλις άκουγαν το θέμα της προκήρυξης σταματούσαν να πάρουν, να πουν έναν καλό λόγο ή μια εμπειρία, να χαιρετίσουν φιλικά. Δικοί μας άνθρωποι που φυσικά υπάρχουν σε κάθε γωνιά της πόλης, που φυσικά μισούν με τον ίδιο τρόπο σε κάθε γειτονιά, που φυσικά είναι αδιανόητο να τρέφουν την παραμικρή συμπάθεια προς τους μπάτσους σε κάθε τους μορφή.

Αυτούς τους δικούς μας ανθρώπους είναι που κοιτούσαμε να σταματάμε την ώρα της παρέμβασής μας και να πιάνουμε κουβέντα. Γιατί αυτοί είναι οι αποδέκτες της κρατικής επίθεσης στους δρόμους της Αθήνας. Αυτούς δηλαδή σταματάνε και τα μπλόκα της Τροχαίας. Να και το μοναδικό πράγμα που έχουμε κοινό με τους σιχαμένους που κόβουν κλήσεις.