Δεν ξέρουμε πώς έγιναν αντιληπτά τα έως τώρα πακέτα στήριξης των συντρόφων που ασχολούνται με την ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω Παλαιστίνης. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχουν και άλλοι σύντροφοι που όταν ακούν για ελληνική εξωτερική πολιτική το βάζουν στα πόδια. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα πακέτο στήριξης που απευθύνεται σε ετούτους τους (πιο οικείους σε εμάς) συντρόφους. Σκοπεύουμε να εξηγήσουμε πέντε πράματα και υπολογίζουμε ότι στο τέλος κάτι θα έχουμε καταλάβει από την Eλληνική Εξωτερική Πολιτική! (Νταξει, στο περίπου).
Αυτός που βλέπετε στον παραπάνω χάρτη είναι ο σχεδιαζόμενος αγωγός «East Med». Η κατασκευή του αγωγού προτάθηκε από το ελληνικό κράτος το 2011. Αν ποτέ φτιαχτεί, ο αγωγός θα μεταφέρει το φυσικό αέριο της Κύπρου και του Ισραήλ προς την Ευρώπη. Εκτός από αυτό,
(1) Ο αγωγός θα μεταφέρει στην Ευρώπη ενέργεια που δεν προέρχεται από τη Ρωσία.
(2) Ο αγωγός δεν θα περνάει από την Τουρκία.
Από τη σκοπιά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αυτά είναι πολύ καλά πράγματα. Γιατί η μεταφορά μη ρωσικής ενέργειας στην Ευρώπη είναι συμφέρον των ΗΠΑ. Αλλά η μεταφορά από μη τουρκικό δρόμο είναι συμφέρον του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό κράτος υπολογίζει ότι ο αγωγός θα επιτρέψει την άσκηση εθνικής κυριαρχίας σε ολάκερη την Ανατολική Μεσόγειο με την υποστήριξη των ΗΠΑ, περικυκλώνοντας την Τουρκία.
Ο σχεδιαζόμενος αγωγός είναι καλός για να καταλάβει κανείς τα βασικά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά το πράγμα είναι πιο περίπλοκο. Από τη μια περιλαμβάνει προσπάθειες δημιουργίας υποδομών, θεσμών και διαδικασιών που εκτείνονται από καλώδια μεταφοράς ηλεκτρισμού, μέχρι εγχειρήματα προστασίας του περιβάλλοντος. Από την άλλη περιλαμβάνει τις περίφημες «τριμερείς συνεργασίες» που ξεπετάγονται από το 2010 και μετά. Οι «τριμερείς συνεργασίες» είναι συνεργασίες με κράτη της Μεσογείου και του Καυκάσου που ενδέχεται να μην τα πηγαίνουν και τόσο καλά μεταξύ τους, αλλά τα πάνε καλά με τις ΗΠΑ. Επίσης το ελληνικό κράτος επιδιώκει να μην τα πηγαίνουν καλά με την Τουρκία.
Ο τελικός στόχος είναι «η σωστή πλευρά της ιστορίας», δηλαδή το σύνορο μεταξύ των μπλοκ του παγκοσμίου πολέμου, να χαραχτεί στα ανατολικά της Λέσβου και στα βόρεια της Κύπρου, και το ελληνικό κράτος να μετατραπεί σε «συνοριακή περιοχή» (frontier area) μεταξύ δύο αντιμαχόμενων κρατικών μπλοκ. Στόχος είναι το ελληνικό κράτος να αναλάβει την ανάσχεση μιας Τουρκίας που θα έχει καταστεί ξεκάθαρα εχθρική προς τα «Δυτικά συμφέροντα», συνεπώς να το ελληνικό εθνικό συμφέρον να καταστεί τμήμα των συμφερόντων των ΗΠΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος υιοθετεί αυτή τη στρατηγική. Και δεν είναι εδώ ο τόπος, αλλά σας το λέμε: τις προηγούμενες φορές το πράγμα είχε πάει χάλια – χάλια για την εργατική τάξη· για το ελληνικό κράτος είχε πάει έτσι κι έτσι.
Για να εστιάσουμε στο πώς δεν πάει καλά για εμάς και σήμερα, προφανώς τα άλλα κράτη γνωρίζουν τα ελληνικά σχέδια. Και οργανώνονται αναλόγως. Η Λιβύη, (η κατεξοχήν πηγή μη ρωσικής ενέργειας προς την Ευρώπη), και η Τουρκία (που παρακάμπτεται), το 2019 κατέληξαν σε ένα «τουρκολιβυκό μνημόνιο καθορισμού θαλασσίων ζωνών», που η Ελλάδα αποκαλεί «παράνομο». Η Τουρκία έχει λανσάρει μια αντίληψη «γαλάζιας πατρίδας» που προφανώς έχει σχεδιαστεί απέναντι στην ελληνική στρατηγική. Έχει σημασία να θυμόμαστε ότι αυτά τα σχέδια δεν ξεπήδησαν από το μηδέν. Είναι αποκρίσεις στην ελληνική εξωτερική πολιτική όπως αυτή διαμορφώνεται από το 2009 και μετά. Προδιαγράφουν ένα μέλλον συγκρούσεων και πολέμου.
Πάμε τώρα παρακάτω για να δούμε τι μέλλον είναι αυτό.
Αυτός είναι ο σχεδιαζόμενος «διάδρομος με την Ινδία». Προτάθηκε από τις ΗΠΑ και άλλους τον Σεπτέμβριο του 2023. Θα αποτελούνταν από πλοία, λιμάνια, σιδηρόδρομους και κρατική αγάπη. Θα ένωνε την Ινδία με «χώρες της Μέσης Ανατολής» και θα κατέληγε στην Ευρώπη μέσω Ισραήλ και Ελλάδας. Πολύ ωραία δηλαδή, ειρήνη, αγάπη και συνεργασία!
Μόνο που:
(1) Η Ινδία είναι ο βασικός αναδυόμενος ανταγωνιστής της Κίνας.
(2) Οι χώρες της Μέσης Ανατολής είναι αυτές που έχουν πολύ πετρέλαιο και είναι φιλικές προς τις ΗΠΑ. Άρα,
(3) Ο διάδρομος θα μετέφερε μη ρωσική ενέργεια και μη κινεζικά εμπορεύματα στην Ευρώπη.
Οι σχεδιαστές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής χάρηκαν. Αν ο «διάδρομος» ολοκληρωνόταν, τα ελληνικά σχέδια της Ανατολικής Μεσογείου θα αποτελούσαν τμήμα ενός στην κυριολεξία παγκόσμιου σχεδίου, επιτρέποντας στην Ελλάδα να συμμετάσχει στον έλεγχο της θάλασσας από την Κρήτη μέχρι το Ισραήλ. Βέβαια, το σχέδιο στρεφόταν ενάντια στην Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν και την Τουρκία. Δηλαδή ήταν τμήμα του παγκόσμιου πολέμου που ήδη διεξάγεται, με τις αντίστοιχες πιθανές επιπτώσεις για τα τομαράκια των ανύποπτων Ελλήνων υπηκόων. Αυτό όμως, από τη σκοπιά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, είναι πολύ καλό πράγμα. Οπότε ποτέ δεν θα το έλεγε η τηλεόραση.
Το κακό είναι ότι όλα τούτα χρειάζονταν το Ισραήλ. Και τον Οκτώβρη, το κράτος του Ισραήλ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη θέση του εντός των αμερικανικών σχεδίων για να διαπραγματευτεί ξανά το «Παλαιστινιακό ζήτημα» με τα όπλα. Ο πόλεμος στη Γάζα εξελίσσεται με σκοτεινό μέλλον.
Οι σχεδιαστές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν χάρηκαν. Πρώτον, γιατί το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί το «Παλαιστινιακό» επί δεκαετίες ως πάτημα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (ποιος κουβαλάει τα πετρέλαια των Αράβων; Οι Έλληνες εφοπλιστές!). Δεύτερον, γιατί το ελληνικό κράτος πολύ γούσταρε τον «διάδρομο Ινδίας Ευρώπης» που τώρα έχει γίνει παιζόμενος. Γι’ αυτό και τα ελληνικά ΜΜΕ τώρα κλαίνε part time για τους Παλαιστίνιους ενώ έως πρόσφατα στάζανε μόνο μέλι για το Ισραήλ.
Οπότε
(α) Η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι συμμετοχή σε πόλεμο. Εδώ που τα λέμε, σε παγκόσμιο πόλεμο.
(β) Οι κρατικοί υπάλληλοι κλαίνε για τους Παλαιστίνιους, αλλά κάνουν άλλους λογαριασμούς. Κλαίνε σαν κροκόδειλοι με λιγούρα.
(γ) Το δίπολο Χαμάς – Ισραήλ κυριαρχεί τις τελευταίες εβδομάδες στον δημόσιο λόγο γιατί είναι κρατικά επιχορηγούμενο. Η προσήλωση στο δίπολο συσκοτίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική: ενώ είναι ενεργητική, επιθετική και παγκόσμια, παρουσιάζεται σαν εξαρτημένη, αμυντική και τοπική. Ακόμη χειρότερα, η προσήλωση στο δίπολο υποστηρίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική· διαμορφώνει τις κυρίαρχες ιδεολογίες του «πληθυσμού» ανάλογα με τους βραχυπρόθεσμους στόχους του ελληνικού κράτους: τη διατήρηση των «παραδοσιακά καλών σχέσεων με τον αραβικό κόσμο» σε καιρούς επαναδιαπραγμάτευσης.
Είδατε που κάτι καταλάβαμε;
Είναι γιατί βγάλαμε ένα πόδι έξω από το δίπολο!
—Τέλος του τρίτου πακέτου στήριξης—