Προκήρυξη που μοιράστηκε στη στόμα-με-στόμα διαδήλωση στα Κάτω Πετράλωνα | autonome antifa | Ιανουάριος 2024
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την προκήρυξη σε μορφή pdf εδώ.
Λέγαν παλιά: ευχή και κατάρα να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς. Κι είναι λες κι αυτή η φράση γεννήθηκε για να περιγράψει εποχές σαν και τη δική μας. Κατάρα: γιατί ζούμε σ’ έναν κόσμο παγκόσμιας πολεμικής σύγκρουσης, έναν κόσμο φτηνής εργασίας και ακριβής αναπαραγωγής, έναν κόσμο απόκοσμο και δύσκολο στην κατανόηση. Κι ευχή: γιατί είναι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που εκατομμύρια εργάτες και εργάτριες πρέπει να επιβιώσουμε – άρα είμαστε αναγκασμένοι να αλλάζουμε τον κόσμο.
Πόλεμος στο εξωτερικό
Είκοσι χρόνια τώρα ο παγκόσμιος πόλεμος εξελίσσεται σε μεγάλες ζώνες του πλανήτη. Είκοσι χρόνια τώρα τ’ αφεντικά πολεμάνε αναμεταξύ τους. Και κατά βάση προσπαθούν να αποκρύψουν τον παγκόσμιο χαρακτήρα της αναμεταξύ τους σύγκρουσης. Όμως αυτό που συμβαίνει δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Η δεύτερη εισβολή στο Ιράκ το 2003 υπήρξε καθοριστική. Προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τη διάλυση του Ιράκ, ένα σωρό κράτη ήρθαν σε σύγκρουση αναμεταξύ τους.
Το αποτέλεσμα υπήρξε συντριπτικό: η ευρεία ζώνη αποσταθεροποίησης που ξεκινάει από τη Βόρειο Αφρική, περνάει από τη Μέση Ανατολή και καταλήγει στην Ασία είναι το έδαφος διεξαγωγής του παγκόσμιου πολέμου. Η δημιουργία χάους στο μέτωπο Αφγανιστάν-Πακιστάν (2001-…), ο πόλεμος στο Ιράκ (2003-…), διάλυση της Συρίας (2011-…), η διάλυση της Λιβύης (2011-…), ο πόλεμος στην Υεμένη (2011-…), η εισβολή στην Ουκρανία (2014-…) έχουν σαν αποτέλεσμα εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες. Αλλά κυρίως αποδεικνύουν την αποφασιστικότητα των αφεντικών να πολεμήσουν όπου και για όσο χρειαστεί.
Βέβαια, η παγκόσμια σύγκρουση δεν είναι μόνον πολεμική. Η σύγκρουση έχει ταυτόχρονα μια εμπορική / γεωπολιτική όψη. Η προσπάθεια του κινεζικού κράτους να ανοίξει εξαγωγικούς δρόμους για να εκτονώσει τις αυξημένες παραγωγικές του δυνατότητες συναντά τη σθεναρή αντίσταση των ανταγωνιστικών καπιταλιστικών κρατών (ιδίως των ΗΠΑ). Η ανάδειξη της Ινδίας ως προτιμητέας εναλλακτικής αντικινεζικής εμπορικής δύναμης δημιουργεί νέες εμπορικές διαδρομές. Τα διακρατικά μπλοκ οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας που συγκεντρώνουν μια σειρά από κράτη αποβλέπουν αφενός στη δημιουργία εσωτερικών ζωνών διακίνησης εμπορευμάτων με προνομιακούς όρους κι αφετέρου στην οικονομική ασφυξία των αντίπαλων κρατικών οικονομιών. Το πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο παγκόσμιος εμπορικός ανταγωνισμός το είδαμε στα χρόνια του «ιού». Επί μία διετία τα σύνορα έκλεισαν, τα εμπορεύματα των ανταγωνιστών απαγορεύτηκαν και η οικονομική κρίση εντάθηκε. Επί δύο χρόνια τα κράτη έλεγαν ότι μάχονται με τον «ιό», ενώ στην πραγματικότητα μάχονταν αναμεταξύ τους.
Το πιο πρόσφατο μέτωπο αυτής της σύγκρουσης είναι και το πιο ενδεικτικό. Οι αντάρτες «Χούθι» στην Υεμένη «ρίχνουν ρουκέτες» στα πλοία που διέρχονται από την Ερυθρά Θάλασσα και «μπλοκάρουν τη διεθνή ναυσιπλοΐα». Μόνο που το έργο είναι πια χιλιοπαιγμένο: οι Χούθι είναι το σημερινό αντίστοιχο του ISIS, που ήταν το αντίστοιχο των Ταλιμπάν, που ήταν το αντίστοιχο… Δηλαδή κυνηγώντας κατά φαντασία ένοπλες απειλές, τα κράτη οργανώνουν τη σύγκρουση σε πλανητικό επίπεδο. Πολεμώντας τους «Χούθι», οι παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορικές οδοί αλλάζουν. Οι διαδρομές επιμηκύνονται. Το κόστος μεταφοράς εκτινάσσεται. Τα αποτελέσματα της καραντίνας εμφανίζονται με άλλο όνομα. Το κινεζικό κράτος τρώει μπλοκ. Η Αίγυπτος πλήττεται. Οι Έλληνες εφοπλιστές χαίρονται.
Από το 2009 και μετά η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι προσανατολισμένη σ’ αυτόν ακριβώς τον πόλεμο. Το ελληνικό κράτος εμπλέκεται, είτε ευθέως είτε δι’ αντιπροσώπων, σε όποια πολεμική σύγκρουση φτάνουν τα χέρια του. Η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο πόλεμο, που κατά βάση έχει αντιτουρκικό χαρακτήρα, εκφράζεται μέσα από τις τριμερείς συμμαχίες με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, μέσα από διπλωματικά επεισόδια του είδους «συμφωνία των Πρεσπών», μέσα από την αποστολή στρατιωτικού υλικού στη Σαουδική Αραβία για χρήση ενάντια στους Χούθι της Υεμένης, μέσα από την ενεργό υποστήριξη της μιας φράξιας του λιβυκού εμφυλίου πολέμου. Εσχάτως το ελληνικό πολεμικό ναυτικό προθυμοποιείται να συνδράμει τις επιχειρήσεις ενάντια στην Υεμένη. Από τη σκοπιά του ελληνικού κράτους, στόχος δεν είναι απαραίτητα το άνοιγμα του περάσματος από την Ερυθρά Θάλασσα προς το Σουέζ, αλλά η διασφάλιση της κερδοφορίας των Ελλήνων εφοπλιστών που για την ώρα βγαίνουν ευνοημένοι από τις αλλαγές στις παγκόσμιες εμπορικές διαδρομές.
Κανείς ποτέ δεν πρόκειται να μας πει με ποιον τρόπο σχετίζεται η διάλυση της Μέσης Ανατολής, ο παγκόσμιος εμπορικός πόλεμος και οι Έλληνες εφοπλιστές. Και κυρίως κανείς δε θα μας εξηγήσει τι σχέση έχουν οι εξελίξεις στο εξωτερικό με τις αλλαγές που συμβαίνουν στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους. Οι οποίες, αν δεν το ξέρατε, προχωράνε με γοργούς ρυθμούς.
Πόλεμος στο εσωτερικό
Έτσι είναι που λέτε: σε καιρούς κρίσης και πολεμικής προετοιμασίας οι πολιτικές εσωτερικού είναι αναγκασμένες ν’ αλλάξουν. Νέες ιδέες για τη διαχείριση του πληθυσμού ξεπηδούν. Νέοι μηχανισμοί ελέγχου στήνονται. Νέες αρμοδιότητες προστίθενται στη φαρέτρα της δημόσιας τάξης. Θα αναφερθούμε στις πιο χτυπητές πλευρές αυτών των αλλαγών.
α) Ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται μέσω «πληθωρισμού» κι «ακρίβειας»
Λυτοί και δεμένοι έχουν βαλθεί να μας πληροφορήσουν ότι το ελληνικό κράτος δε φταίει για τον πληθωρισμό και την ακρίβεια. Κι ότι τη μία ευθύνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, την άλλη οι ενεργειακοί εκβιασμοί των Ρώσων και πάει λέγοντας. Κι όμως, οι αυξήσεις στις τιμές ούτε ουρανοκατέβατες είναι, ούτε απ’ έξω έρχονται. Αυτό που ονομάζεται πληθωρισμός και ακρίβεια είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων οικονομικών υπολογισμών του ελληνικού κράτους. Στον υπολογισμό συμπεριλαμβάνονται η εκτίμηση του παγκόσμιου εμπορικού ανταγωνισμού, η σχέση εισαγωγών-εξαγωγών, η διοχέτευση στα κρατικά ταμεία μεγάλου μέρους των μισθών μέσω της αύξησης των τιμών της ενέργειας, η κρατική στήριξη επιλεγμένων περιοχών της καπιταλιστικής οικονομίας. Ό,τι ακριβαίνει, ακριβαίνει με κρατικό σχέδιο.
β) Η δημόσια τάξη διευρύνεται (κι άλλο)
Ο ποινικός κώδικας αλλάζει! Η διαδικασία στα δικαστήρια αλλάζει! Εδώ και μια πενταετία μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης στοχοποιούνται καθημερινά μέσα απ’ τα αστυνομικά δελτία και τα μήντια. Το αποτέλεσμα είναι φαιδρό και ταυτόχρονα επικίνδυνο: «εγκληματίες», «χούλιγκανς», «συμμορίες ανηλίκων», «μανάδες-μήδειες», «αντικοινωνικά στοιχεία», «νέοι που δεν πάνε για δουλειά», «συνομωσιολόγοι που δεν πιστεύουν στον κορονοϊό». Μια μείξη ιδεολογίας και εγκληματικών απειλών συνθέτει το ιδεολογικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο χτίζονται οι νομοθεσίες του μέλλοντος.
Δεν είναι μόνον ότι οι ποινές γίνονται πιο αυστηρές. Είναι κιόλας ότι στο στόχαστρο μπαίνει η «μικρομεσαία εγκληματικότητα». Με άλλα λόγια οι «παρανομίες» οι οποίες από δω και πέρα θα έχουν βαρύτερο αντίτιμο θα είναι π.χ. οι μπάφοι, το να πλακωθείς στο δρόμο, το ψείρισμα του σούπερ μάρκετ, οι φθορές του είδους γκράφιτι κλπ. Χώρια οι παρανομίες που έτσι κι αλλιώς τιμωρούνται με τον αθλητικό νόμο. Εν ολίγοις η σκληρότερη τιμωρία αυτών των «παρανομιών» στην πραγματικότητα έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ταξικό (ενίοτε και ηλικιακό) πρόσημο. Με απλά λόγια, όλο και πιο πολλοί (σε σχέση με πρότινος) κινδυνεύουν να μπουν στη φυλακή για ψύλλου πήδημα.
Κι εντωμεταξύ διευρύνεται ο όρος του τι συνιστά αδίκημα. Κοινωνικές συμπεριφορές και σχέσεις που μέχρι πρότινος δεν είχαν ποινικό ενδιαφέρον ξαφνικά αποκτούν κεντρική σημασία. Το «bullying», τα «fake news», οι ενδοοικογενειακές σχέσεις βρίσκονται στην καρδιά των νέων νόμων, δηλαδή εξοπλίζουν τα αφεντικά με νέες αρμοδιότητες και εξουσίες για την πάρτη μας.
Και κατά τα άλλα οι τιμωρίες που προβλέπει ο νέος ποινικός κώδικας για τα τομάρια μας βρίσκονται σε ευθεία σύνδεση με τις εργατικές πολιτικές: ένα μεγάλο μέρος των «αδικημάτων» θα τιμωρείται με κοινωφελή, δηλαδή με τσάμπα, εργασία. Για την ώρα εκατοντάδες φορείς του δημοσίου (δήμοι, νοσοκομεία) δήλωσαν ότι ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν την τσάμπα εργασία των καταδικασμένων. Στο μέλλον αυτό το δώρο είναι πιθανόν να αφορά και τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή τ’ αφεντικά θα κερδίζουν από την εργασία μας, η οποία θα είναι απλήρωτη! Κι αυτό ονομάζεται δικαιοσύνη!
γ) Νέοι θεσμοί ελέγχου προστίθενται πλάι στους παλιούς
Μέσα στους προηγούμενους μήνες ιδρύθηκε το Υπουργείο Οικογενείας και Κοινωνικής Συνοχής. Το Υπουργείο Οικογενείας είναι η θεσμική αποτύπωση του ανανεωμένου κρατικού ενδιαφέροντος γύρω από το μέλλον και τη λειτουργία της οικογένειας στο περιβάλλον της κρίσης. Τ’ αφεντικά προβληματίζονται γύρω από τη χρησιμότητα που μπορεί να έχει η οικογένεια σ’ ένα μέλλον στερήσεων και πολεμικής προετοιμασίας. Προβληματίζονται για τις ιδεολογίες που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της οικογένειας και μεταφέρονται στα νεότερα μέλη της. Κι έτσι οργανώνουν τις οικογενειακές σχέσεις σύμφωνα με τις προτεραιότητες της νέας εποχής. Σ’ αυτό το περιβάλλον, ακόμη κι οι ομοφυλόφιλοι γίνονται αποδεκτοί, αρκεί να ασπαστούν την πειθαρχία του γάμου.
δ) Η αστυνομία γίνεται ένα με το μαφιόζικο παρακράτος
Η αστυνομία ελέγχει, δηλαδή διαχειρίζεται όλο και μεγαλύτερη πίτα του μαύρου κεφαλαίου. Οι αποκαλύψεις για «επίορκους» αστυνομικούς, οι αποκεφαλισμοί ανώτατων αξιωματικών είναι αποτέλεσμα της έντασης που δημιουργούν οι όλο και μεγαλύτερες προσπάθειες οικειοποίησης του μαύρου χρήματος από την ελληνική αστυνομία. Οι εκτελέσεις των μαφιόζων είναι μέρος του πολέμου που μαίνεται στο εσωτερικό των αστυνομικών μηχανισμών. Αυτός ο πόλεμος εντείνεται, όσο οι μαύρες δουλειές της αστυνομίας ανοίγουν. Ο φασίστας Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ο άνθρωπος που επιλέχτηκε, λόγω εμπειρίας, για να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη μαφία και στην αστυνομία.
Η εποχή μας είναι φασισμός χωρίς σβάστικα
Ακατανόητα περιστατικά διαδέχονται το ένα το άλλο. «Ανήλικη εγκληματικότητα», «Χούθι», «περιβαλλοντική κρίση», πόλεμος παντού. Όλα τους παρουσιάζονται σαν η πιο θανάσιμη απειλή κατά της ανθρωπότητας. Όλα τους παρουσιάζονται ασύνδετα, μεμονωμένα επεισόδια. Κι όμως, αυτά τα φαινομενικά «ασύνδετα» επεισόδια στην πραγματικότητα συνδέονται. Όλο και πιο πολύ το σύστημα διεθνών σχέσεων που τις προηγούμενες δεκαετίες κράταγε τον πλανήτη σε ισορροπία καταρρέει με πάταγο. Τα κράτη συμπεριφέρονται σα λυσσασμένοι σκύλοι. Προσπαθούν να επέμβουν στο εξωτερικό τους. Συνάπτουν συμμαχίες με άλλα κράτη, στέλνουν στρατό στις εμπόλεμες ζώνες, αγοράζουν όπλα. Ταυτόχρονα προσπαθούν να ελέγξουν το εσωτερικό. Ρίχνουν μπάτσους στη μάχη. Ονομάζουν τον πληθυσμό εγκληματικό. Αναμορφώνουν τις νομοθεσίες τους. Φτιάχνουν καινούριους θεσμούς επιτήρησης κι ελέγχου. Το μέλημά τους είναι να υπομείνουμε δίχως κιχ αυτά που είναι να έρθουν.
Κι εμείς; Παρατηρούμε με καχυποψία τις εξελίξεις. Καταλαβαίνουμε, άλλες φορές με το μυαλό και άλλες με την καρδιά, ότι ο πόλεμος στο εξωτερικό κι η επίθεση στο εσωτερικό είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Αλλά καθώς συλλογιζόμαστε το βάρος των σχεδίων που δουλεύουν εναντίον μας φοβόμαστε. Γιατί νιώθουμε το προφανές: μας λείπουν τα λόγια για να εξηγήσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Μας λείπουν οι τρόποι για να αντισταθούμε σ’ αυτό που συμβαίνει. Κι έτσι τηρούμε στάση αναμονής. Μέσα μας το ξέρουμε: η εποχή μας είναι φασισμός. Διστάζουμε να το παραδεχτούμε, μιας και γύρω μας δε βλέπουμε τη σβάστικα. Κακώς. Γιατί η σβάστικα είναι ενσωματωμένη στην καθημερινή λειτουργία αυτού του κόσμου.
Η Ελλάδα κι ο παγκόσμιος πόλεμος
Εδώ και δέκα χρόνια, το ελληνικό κράτος εμπλέκεται με ζέση στον παγκόσμιο πόλεμο: συμμετέχει ενεργά στη διάλυση της Λιβύης· υποστηρίζει τη δικτατορία της Αιγύπτου· συμμαχεί με το ισραηλινό κράτος· στέλνει οπλισμό στους Κούρδους της Συρίας· συνεργάζεται με την παλαιστινιακή Αρχή· παρέχει εξοπλισμό στην Ουκρανία· στέλνει οπλισμό κι άντρες στη Σαουδική Αραβία· συνεργάζεται με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα· υποστηρίζει την Αρμενία· και αγοράζει όπλα σα να μην υπάρχει αύριο. Οι περίφημες τριμερείς συμμαχίες του ελληνικού κράτους προσβλέπουν στην περικύκλωση και στην ανάσχεση της Τουρκίας. Το ελληνικό κράτος θέλει να αποτελέσει το τελευταίο σύνορο της Δύσης και μετά να χρησιμοποιήσει αυτή του τη θέση ενάντια στην Τουρκία.
Το Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας σας εύχεται καλή φυλακή!
Η Υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Σοφία Ζαχαράκη, φρόντισε ήδη από την πρώτη της συνέντευξη να ξεκαθαρίσει με ποιους τρόπους σκέφτεται η ίδια και το Υπουργείο της να επέμβουν στη λειτουργία της οικογένειας. «Για εμάς ως Πολιτεία δεν υπάρχει εφησυχασμός, η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας των ανηλίκων είναι εθνική υπόθεση και δεν πρόκειται να μείνουμε παρατηρητές, επιτρέποντας την εξάπλωση αυτού του φαινομένου […] Μόνο τον μήνα Σεπτέμβριο του 2023, συνελήφθησαν συνολικά 1.353 ανήλικοι για διάφορα αδικήματα, ενώ συνολικά σχηματίστηκαν 1.201 δικογραφίες για ισάριθμες υποθέσεις». Καταλάβατε λοιπόν: από τη σκοπιά του κράτους η κοινωνική συνοχή περνάει μέσα απ’ την επαφή όλο και περισσότερων νέων με το αστυνομικό τμήμα, το δικαστήριο και τη φυλακή.