Μπάμπης ο Αυτόνομος (ΜοΑ): Έλα ρε, τι λέει;
Antifa: Έλα…
(ΜοΑ): Πεσμένο σ’ ακούω, έγινε τίποτα;
Antifa: Τι «έγινε τίποτα» ρε; Της κακομοίρας έχει γίνει! Που ζεις; Σε άλλο πλανήτη ζεις ρε μαλάκα;
(ΜοΑ): Ε, ναι, κάπως. Aν θυμάσαι, την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήμουν στο Δαφνί…
Antifa: Ναι, θυμάμαι – έτσι βγήκε η μαλακία κείμενο με τον στρατηγό Σουλεϊμανί.
(ΜοΑ): Όχι και μαλακία! Οι βασικές προβλέψεις επαληθεύθηκαν καμπάνα – όταν δημοσιεύθηκε, τον στρατηγό πλέον δεν τον θυμόταν ούτε η μάνα του! Τέλος πάντων, ήμουν λοιπόν στο Δαφνί για επίσκεψη…
Antifa: Ναι.
(ΜοΑ): Ε, κι έγινε μια παρεξήγηση με τον Ρενέ Μαγκρίτ, κάτι πίπες κι έναν ψυχίατρο… Και αποφάσισαν να με κρατήσουν για λίγο.[1]
Antifa: Δηλαδή τώρα είσαι μέσα;
(ΜοΑ): Ναι ρε, τι σου λέω τόση ώρα;
Antifa: Για τρελλός;
(ΜοΑ): Η τρέλλα είναι μια κατάσταση… υποκειμενική. Ας πούμε ότι είμαι σε έναν χώρο με αναγκαστική απαγόρευση κυκλοφορίας, δεν μπορώ να λέω ό,τι θέλω γιατί ακούνε οι γιατροί, και οι γύρω δεν διακρίνονται για την καλή τους επαφή με την πραγματικότητα. Πιάνεις τη σχέση;
Antifa: Α, ώστε ξέρεις τι γίνεται έξω!
(ΜοΑ): Ναι ρε μαλάκα, έχω ίντερνετ!
Antifa: Σοβαρά;
(ΜοΑ): Ναι. Με βάλανε συγκάτοικο με κάποιον που ακόμα νόμιζε ότι για την κρίση έφταιγε ο Σόιμπλε… και είχε πάει και στους αγανακτισμένους… οπότε, κουβέντα την κουβέντα, ήρθαμε λιγάκι στα χέρια. Ε, μετά από τις αναγκαίες διαπραγματεύσεις, με αφήσανε να έχω Internet. Έτσι λέει, τουλάχιστον θα κάθομαι ήσυχος – ξέρεις εσύ, τσόντες και φέισμπουκ.
Antifa: Αφού δεν έχεις φέισμπουκ.
(ΜοΑ): Τι εννοείς; Ότι έχω τσόντες;
Antifa: …
(ΜοΑ): Τεσπά. Αφού λοιπόν έκανα τη γύρα μου στο ίντερνετ, κάπως αποκόμισα την εντύπωση ότι πιθανόν να είστε λιγάκι ζαβλακωμένοι εκεί έξω…
Antifa: Τι ζαβλακωμένοι; Βγάλαμε δυο αφίσες και μας βρίζανε! Μας λέγανε συνωμοσιολόγους! Έχει παίξει σχεδόν απαγόρευση κυκλοφορίας! Έχουν τρελλαθεί όλοι!
(ΜοΑ): Ηρέμησε.
Antifa: Τι να ηρεμήσω ρε μαλάκα; Εδώ λένε ότι θέλουν να απαγορεύσουν την… υπονόμευση του εθνικού φρονήματος!
(ΜοΑ): Άκου: η κατάσταση είναι πρωτοφανής, αλλά εμείς είμαστε οι καλύτερα προετοιμασμένοι για να την αντιμετωπίσουμε, τουλάχιστον στο ψυχολογικό επίπεδο. Γεννηθήκαμε από τέτοιες πρωτοφανείς καταστάσεις και τέτοιες πρωτοφανείς καταστάσεις μας έφτιαξαν. Θυμάσαι την ελληνοσερβική φιλία; Θυμάσαι τότε που κατέβαιναν διαδήλωση οι αριστεροί με τους φασίστες για την «παράδοση του Οτσαλάν στην Τουρκία»; Θυμάσαι τις «διαδηλώσεις ειρήνης» του 2003; Θυμάσαι το «κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης»; Θυμάσαι τις διαδηλώσεις για τα καμένα δάση; Θυμάσαι τους αγανακτισμένους; Θυμάσαι την «κυριαρχία της Χρυσής Αυγής στα σχολεία»; Θυμάσαι το «μεγαλειώδες όχι του ελληνικού λαού»; Θυμάσαι την Ειδομένη;
Antifa: Ναι, τις θυμάμαι· όλες τις αρχιδιές του κόσμου, τις θυμάμαι.
(ΜοΑ): Από εδώ προκύπτει το πλεονέκτημά μας. Το πλεονέκτημα δεν είναι ότι «είχαμε δίκιο». Το πλεονέκτημά μας είναι ότι με κάποιο τρόπο έχουμε καταφέρει να θυμόμαστε με τον ίδιο τρόπο εξελίξεις που εκτείνονται σε τρεις δεκαετίες. Το πλεονέκτημά μας είναι η δυνατότητα συλλογικής μνήμης.
Antifa: Και τι να την κάνω τη συλλογική μνήμη ρε; Εδώ δεν με αφήνουν να μπω στο σούπερ μάρκετ!
(ΜοΑ): Η απουσία συλλογικής μνήμης είναι το θεμέλιο της τρέχουσας σύγχυσης. Κοίτα πώς ονομάζουν οι ειδικοί και οι ρουφιάνοι τους «γεγονότα» όπως η γαμημένη η γρίπη τους: «μαύρος κύκνος», λένε. Εννοούν ότι υπάρχουν «γεγονότα» που με κάποιον τρόπο είναι «αναπάντεχα» και «πρωτοφανή». Δηλαδή «γεγονότα» που δεν μπορούν να σχηματίσουν αστερισμούς με το παρελθόν, γιατί τίποτα σχετικό δεν έχει ξανασυμβεί. Η λέξη κλειδί εδώ είναι «τίποτα σχετικό». Αν δεχτείς ότι υπάρχουν «γεγονότα – μαύροι κύκνοι», έχεις ήδη χαθεί στη σύγχυση και είσαι έτοιμος να δεχτείς εντολές, όχι για το τι να κάνεις αλλά για το πώς να σκέφτεσαι. Εμείς όμως, επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε, έχουμε μάθει να συσχετίζουμε τα άσχετα. Έχουμε μάθει να βλέπουμε τους αστερισμούς. Έχουμε μάθει να αδράχνουμε τη «μνήμη που αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου», και ακόμη περισσότερο, έχουμε μάθει να αστράφτει η ίδια μνήμη και να την αδράχνουμε με τον ίδιο τρόπο.
Antifa: Τώρα είναι η ώρα που θα δώσεις και παράδειγμα;
(ΜοΑ): Ναι, είναι αυτή η ώρα. Πάρε ας πούμε αυτούς που χρησιμοποίησαν τα αμερικανικά καλώδια για να σας πουν «συνωμοσιολόγους» έπειτα που κολλήσατε τις αφίσες «τι είναι η γρίπη». Θα μπορούσες να δεχτείς ότι αυτοί είναι άνθρωποι χωρίς παρελθόν που ξάφνου είδαν αφίσα σε ποστ και είπαν τη γνώμη τους. Στην πραγματικότητα το παρελθόν εμποτίζει κάθε τους λέξη. Η συστράτευση με τις κρατικές εντολές που ξεκίνησε στις πλατείες των αγανακτισμένων μεταμφιεσμένη σε παραστράτημα και κατέληξε στο δημοψήφισμα μεταμφιεσμένη σε «αντίσταση», παίρνει αφορμή από τη γρίπη για να εμφανιστεί στην κανονική της μορφή: σαν συστράτευση με το κράτος συνειδητή και ξεδιάντροπη, συστράτευση δίχως εναλλακτική. Δεν τοποθετούνται επί κάποιας «παράξενης γνώμης». Επαληθεύουν τις παλιές τους επιλογές, όπως όλοι μας. Και δεν μιλάνε για σήμερα. Μιλάνε για τα τελευταία δέκα χρόνια.
Antifa: Και;
(ΜοΑ): Και, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό που φαίνεται σαν πρωτοφανές και δίχως παρελθόν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σαν την ιστορία των τελευταίων δέκα χρόνων. Σαν την ιστορία του τελευταίου αιώνα. Σαν την ιστορία του καπιταλισμού.
Antifa: Ρε άνθρωπα, εδώ δεν ξέρουμε αν θα μπουν οι μισθοί, εσύ μου λες να γράψουμε την ιστορία του καπιταλισμού;
(ΜοΑ): Το αντίθετο. Χωρίστε την κατάσταση και προσεγγίστε την τμηματικά. Εστιάστε στα τελευταία δέκα με είκοσι χρόνια. Χρησιμοποιήστε μια φόρμα χιλίων – χιλίων πεντακοσίων λέξεων. Ξεχάστε τις πολλές βιβλιογραφικές αναφορές. Μιλήστε για την κατάσταση και το άμεσο παρελθόν της. Μην ξεχνάτε τη σχέση επιστήμης, τεχνολογίας και καπιταλισμού. Και πάνω από όλα, μη χάσετε το χιούμορ σας και μην αρχίσετε να τσακώνεστε. Ποτέ δεν χάνουμε το χιούμορ μας γιατί ποτέ δεν παίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά. Οπότε μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο σοβαρά παίρνουμε τους άλλους.
Antifa: Κοίτα, δυσκολεύομαι κάπως να σε παρακολουθήσω…
(ΜοΑ): Χέστηκα. Θα τα σκεφτείς αργότερα. Ξεκινήστε από τη γλώσσα των επιδημιολόγων και τους αριθμούς τους, αλλά μην το παρακάνετε. Απλά, ξέρω ‘γω, αναφερθείτε σε παλιές επιδημίες, πριν από δέκα χρόνια. Οι μαλακίες που λέγανε τότε συν τις μαλακίες που λένε τώρα, θα χρησιμεύσουν για να γίνει κατανοητό ότι η «έκτακτη ανάγκη» δεν προκύπτει από τη «μεταδοτικότητα» και τη «θνησιμότητα», αλλά από κρατικές επιλογές. Τα γράφεις;
Antifa: Τα γράφω.
(ΜοΑ): Ποτέ μην φύγει από το μυαλό σας ότι η καρδιά των κοινωνιών μας δεν είναι «το ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ζωή» αλλά η σχέση κεφάλαιο. Τα σχέδια των αρχόντων ξεκινούν από την αλληλουχία παραγωγής εμπορευμάτων και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, όχι από την «προφύλαξη από τους ιούς», τις μετρήσεις «θνησιμότητας» και την «κατάσταση εξαίρεσης» ως αυτοσκοπό. Με άλλα λόγια οι νοητικές μας κατηγορίες είναι αυτές του Καρλ Μαρξ και των πεθαμένων μαρξιστών, όχι του μαλάκα του Αγκάμπεν και του πασόκου του Φουκώ.
Antifa: Τι σου ‘κανε πάλι ο Αγκάμπεν;
(ΜοΑ): Άκου να δεις, δεν έχω χρόνο. Η ιστορική μας συγκυρία χρειάζεται μια αιτιολόγηση. Μια σαφή αιτιολόγηση του είδους άλφα συνεπάγεται βήτα, όχι αοριστίες, ασκήσεις περιπλοκότητας και «κατάσταση εξαίρεσης ως αυτοσκοπό». Όσοι υιοθέτησαν αυτές τις μαλακίες τώρα πλένουν τα χέρια τους με ζέση και ειδική αλοιφή, εξ ου και Φουκώ ίσον πασόκος. Την αιτιολόγηση θα την βρείτε στον διακρατικό ανταγωνισμό και τον πόλεμο, δηλαδή στα ίδια που λέγαμε ως τώρα. Μην σας απασχολεί που, ακόμη και μετά το δημοψήφισμα, δεν σκαμπάζουμε από διεθνή οικονομικά. Όλοι οι άλλοι νομίζουν ότι τα διεθνή οικονομικά είναι φρούτο του δάσους· άσε που ετούτη εδώ είναι από τις περιόδους όπου μαθαίνουμε πολλά καινούρια. Ξεκινήστε εστιάζοντας στη χρήση του ιού ανά καπιταλιστικό κράτος. Διαβάστε πορτοκαλί σελίδες. Οι διαφορές θα είναι διαφωτιστικές.
Antifa: Οπότε; Θεωρία;
(ΜοΑ): Τι θεωρία ρε; Η θεωρία είναι για τους τύπους με την καμπαρντίνα από το τεύχος πενήντα.[2] Εστιάστε στην καθημερινότητα. Στο σούπερ μάρκετ και τους τρόπους διαχείρισης της αναπαραγωγής και πειθάρχησης της εργατικής τάξης. Στους απλήρωτους μισθούς και στους στρατιωτικούς τρόπους με τους οποίους μένουν απλήρωτοι. Στην πολιτική διαχείριση της επιδημίας ως καθημερινό σπορ και συγκεκριμένες τεχνικές πειθάρχησης. Βρείτε πώς τα επιμέρους αφεντικά εκμεταλλεύονται τον ιό ενάντια στους εργάτες τους. Πείτε μια ιστορία των αντιλήψεων για τον ιό από την αρχή του χρόνου, τότε που το ελληνικό κράτος έκανε ότι δεν τρέχει τίποτα. Αναδείξτε τη μάχη για τον δημόσιο χώρο, μια επιλογή που ήταν τόσο επίκαιρη που αυτή τη στιγμή μας φέρνει στην κορυφή της σχετικής τεχνογνωσίας. Θες να στα στείλω με mail;
Antifa: Ε, αν είναι δυνατόν…
(ΜοΑ): Καλά. Κοίτα, ακούω τους γιατρούς να ρχονται. Θες τίποτα άλλο;
Antifa: Εεε… μήπως θες να γράψεις κι εσύ τίποτα;
(ΜοΑ): Έλα ρε, νόμιζα δεν θα ρωτούσες. Γουστάρω: ανταπόκριση από το Δαφνί! Έχει και συμβολισμούς που βαριέμαι να αναλύσω…
Άγνωστη φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής (ΑΦ): Κύριε Μπάμπη, ο συγκάτοικός σας μόλις μάς ανέφερε ότι και πάλι συνωμοσιολογείτε από τηλεφώνου με τους φανταστικούς σας φίλους. Νόμιζα πως είχαμε συμφωνήσει ότι οι πλατείες των αγανακτισμένων δεν περιελάμβαναν εθνικοσοσιαλιστές…
(ΜοΑ): Ποτέ δεν είπα τέτοιο πράγμα!
(ΑΦ): Καθώς και ότι ο Φουκώ δεν ήταν «πασόκος».
(ΜοΑ): Πασόκος ήταν ρε μαλάκες! Πασόκος!
(η γραμμή διακόπτεται)
[1] Για τις προηγούμενες περιπέτειες του Μπάμπη, δες «Ο Μπάμπης στο ϊδρυμα Νιάρχος», antifa #69, 2/2020.
[2] Εννοεί το «Φοβάμαι μη δεν Έχει Βαθιά Ανάλυση», antifa #50, 2/2016. Μπορεί να βρεθεί εδώ: http://www.antifascripta.net/LinkClick.aspx?fileticket=rjUCe2SlXiw%3d&tabid=246