Ο ΔΠΘ ήταν ένας από μας

Με αφορμή την απώλεια του ράπερ ΔΠΘ, aka Δεύτερο Πρόσωπο Θλιμμένο, aka Το Μαύρο Λούκι, όλες οι ευυπόληπτες εφημερίδες θεώρησαν σκόπιμο να παίξουν σαν είδηση τον θάνατο του. Ήταν τουλάχιστον παράξενη η καθεστωτική ενασχόληση με έναν ράπερ που πράγματι απολαμβάνει καθολικό respect από το ντόπιο αντεργκράουντ. Βέβαια όλες οι εφημερίδες έκαναν copy-paste το ίδιο κείμενο και βασικά έλεγαν την ίδια μαλακία, κάποια κατ’ όνομα μόνο ενημερωτικά σάιτ δίκαια έλαβαν το πρώτο βραβείο μαλακίας αναφέροντας ότι ο ΔΠΘ ήταν μέλος των Public Enemy!  

Με αφορμή λοιπόν την απώλεια του ράπερ ΔΠΘ, μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο και να θυμηθούμε την γενιά που ο ΔΠΘ εξέφραζε μέσα από τις ρίμες του, τη γενιά της δρομίσιας αλητείας, της αφραγκίας, της θλίψης, της αυτοκαταστροφής και του μίσους, αυτούς που ήταν «μόνιμα ατημέλητοι με λυμένα κορδόνια»:

«Τσιμέντο, θάνατο και ασχήμια, αγρύπνια
Τις νύχτες χάνονται στις σκιές μέσα στην αθήνα, αγρίμια
Πετάχτηκα απ’ τη ζούγκλα νιώθω πείνα, έτοιμος για το παραπέρα βήμα
απ’ τη γενιά της σωματικής επαφής στη γενιά του σωλήνα»^[1]ΔΠΘ από το κομμάτι «Σκληρή Ζωή Χαμένα Χρόνια» με τους Ψυχοδράμα 07
https://www.youtube.com/watch?v=3T946LPWhJE

H γενιά του ΔΠΘ ήταν αυτή που μεγάλωνε στις αρχές της νέας χιλιετίας, όταν ακόμα δεν υπήρχε ούτε υπόνοια της κρίσης που ακολούθησε, και που όλα επιφανειακά παρουσιάζονταν ως μια ειδυλλιακή κατάσταση. Στην πραγματικότητα βέβαια ο κόσμος τότε όπως και τώρα ήταν ένας βάρβαρος και καταθλιπτικός κόσμος που  πάντα γεννούσε τους εχθρούς του και που ούτως ή άλλως δεν χωρούσαν όλοι. Υπήρχαν αυτοί που δεν γούσταραν να υπομένουν με χαμόγελο μια σκατοδουλειά πληρωμένη με ψίχουλα, αυτοί που γούσταραν να αλητεύουν με τα ακουστικά στα αυτιά στις πλατείες και στα πάρκα να αλητεύουν «μέχρι τις καυτές και τις ανάποδες». Ήταν αυτοί που μετατρέπονταν σε εγκληματίες από τους μπάτσους και το κράτος. Στο κομμάτι «Στεγνός» ο ΔΠΘ έλεγε:

«Μα δε γεννήθηκα εγκληματίας, γεννήθηκα φτωχός
κι αυτό στις μέρες μας σημαίνει την αρχή κάθ’ αμαρτίας»^[2]https://www.youtube.com/watch?v=ghcXFw7IAyU

Ο ΔΠΘ ήταν η έκφραση της γενιάς του Δεκέμβρη του 2008, η οποία ήταν η αόρατη γενιά, η γενιά του μίσους, η γενιά της δεύτερης γενιάς, η γενιά της κατάθλιψης, της απομόνωσης, της αυτοκαταστροφής, πολύ-πολύ πριν από τις καραντίνες. Έλεγε στο «Χάρτινα Πρόσωπα» μαζί με τον Detro:

«Είναι σαν να στέκομαι ώρα δίπλα σου κι εσύ δεν μ’ είδες
Στις άδειες σελίδες που μέρα τη μέρα γεμίζω
Παίρνω εικόνες, το λόγο μου χτίζω, μένω σ’ αυτά που ‘χω πει πιστός
Και σου θυμίζω πως από τη φύση του αυτοκαταστροφικός γεννιέται
Ζει, μα χαλιέται, αν έχει τσίπα το κρατά χαμηλά, ειδάλλως πουλιέται»^[3]https://www.youtube.com/watch?v=DgTjb4EBbUw

Το μέλλον για ένα μέρος αυτής της γενιάς ήταν προδιαγεγραμμένο με βάση τις κρατικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το 2010 και μετά. Τα λευκά μηχανάκια με τους αηδίας άρχισαν να μας πιέζουν παντού στους δρόμους. Η ατάκα «έχετε τίποτα παράνομο» ως δικαιολόγηση των συνεχών παρενοχλήσεων είχε γίνει κοινοτυπία. Το άπλωμα των χεριών των οργάνων της τάξης προς τα όργανα μας έγινε όλο πιο συχνό και αποτρόπαιο. Την ίδια στιγμή, δίπλα στα αδιέξοδα και τους μπάτσους που κατέκλυσαν τους δρόμους, εμφανίστηκαν σκληρά ντραγκς διαφόρων ειδών. «Μαστούρα σαν ακινετόν και αστυνομία παντού» λέγανε το 2013 οι Θύτης και ο Κανών.

Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα λέγαμε «φτου κακά τα ναρκωτικά», «όχι στα ναρκωτικά» και άλλα τέτοια. Αυτοί που λένε τέτοια ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι να στρώνουν τον δρόμο για τους μπάτσους και τους ρουφιάνους, να στρώνουν τον δρόμο για την κοινωνική υποτίμηση του χρήστη οποιασδήποτε απαγορευμένης ή μη ουσίας.

Πριν πολλές δεκαετίες, το 1970, στα αμερικανικά γκέτο οι Μαύροι Πάνθηρες κυκλοφόρησαν μια μπροσούρα με θέμα τα ντραγκς. Σε αυτή ο πρώην χρήστης Michael Tabor έλεγε:

«[Ε]σωτερικεύσαμε τη ρατσιστική προπαγάνδα των εκμεταλλευτών μας. Αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι είμαστε εγγενώς κατώτεροι από τους Λευκούς. Αυτά τα αισθήματα κατωτερότητας γέννησαν μίσος για τους εαυτούς μας, τα οποία εκδηλώνονται με αυτοκαταστροφικούς τρόπους. Η εξαθλίωση, η αίσθηση αδυναμίας και απόγνωσης, δημιούργησαν μια προδιάθεση προς τη χρήση οποιασδήποτε ουσίας παράγει ευφορικές παραισθήσεις. Έχουμε τη ροπή να παίρνουμε οτιδήποτε μας επιτρέπει να υποφέρουμε ειρηνικά. Έχουμε αναπτύξει ένα σύμπλεγμα φυγής. Αυτό το σύμπλεγμα φυγής είναι αυτοκαταστροφικό.»^[4]«Η δύναμη της δρομίσιας γνώσης: Ρατσισμός, δημόσιος χώρος, εργατικές κουλτούρες και χιπ χοπ», στο Bring the Noise: 15 … Continue reading

Δεν ξέρουμε αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λένε οι Μαύροι Πάνθηρες. Αλλά ξέρουμε σίγουρα ότι οι αδυναμίες μας χρησιμοποιούνται από κράτος και αφεντικά. Χρησιμοποιούνται εναντίον μας. Η απαγόρευση των ναρκωτικών ήταν και είναι το εργαλείο με το οποίο το κράτος μας πειθαρχεί. Ένα εργαλείο για να μετατραπούμε σε εγκληματίες. Ένα εργαλείο κοινωνικής και κάποιες φορές ακόμα και σωματικής εξόντωσης.

Η παρανομία που δημιουργεί η απαγόρευση ελέγχεται άμεσα από την αστυνομία. Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όπως λέει ο ράπερ Σαδομάς που μαζί με τον ΔΠΘ ήταν οι «Διπλή Κόκκινη Γραμμή», οι 2ΚΓ: «Έπειτα πίνει κι ισιώνει ότι δεν σπρώχνει». Εννοείται ότι μέσα σε όλη αυτή την ιστορία υπάρχουν και απώλειες. Δεν υπάρχει καμία παρέα χιπχοπάδων που να μην έχει χάσει κάποιον. Λέει ο ΔΠΘ στο γνωστό κομμάτι «1312»:

«Ένα, δύο,
Κλήση προς ενισχύσεις πλιάτσικο σε φαρμακείο
Παράπλευρες απώλειες
Νεκροί στο ματωμένο ομιχλώδες τοπίο
Τώρα πια οι καρδιές φωλιάζουν στο κρύο
Κι έχω πάψει ν’ αναλύω»^[5]https://www.youtube.com/watch?v=Hkq9x6ZrJhU

Ο ΔΠΘ ήταν εκφραστής των παιδιών της πλατείας που οι μπάτσοι και το κράτος ονόμασαν εγκληματίες. Ήταν εκφραστής της δρομίσιας αλητείας, αυτών που δεν είχαν φράγκα στην τσέπη, αλλά δεν ήταν και διατεθειμένοι να το βουλώσουν. Έλεγε στο «Μινόρε»:

“Μ’ άδεια τσέπη τόσα το κεφάλι μου επιτρέπει, ε ναι τι;
Δεν υπάρχει πρέπει υπάρχει θέλω κι άμα θέλω τίποτα δεν έχει σημασία”^[6]https://www.youtube.com/watch?v=sTvNmHIYbHk

Ενώ στις «Βαθιές Σκέψεις» έλεγε:

“Είναι κάποιοι κανόνες κάποιοι άγραφοι νόμοι που κατευθύνουν την καθημερινότητα μου
έτσι ήμουν πάντα απ’ όσο με θυμάμαι έτσι είναι γενικά η γενιά μου.
Και κάθε πόλη που άραξα έγινε γειτονιά μου, εγώ οι αλήθειες και τα ψέματα μου…
Όσα έχω κι όσα διεκδικώ εξίσου αξίζει να παλέψω
Ξέρω, μπροστά υψώνονται βουνά, πίσω κομμάτια να μαζέψω
κι έχε στο νου σου πώς δεν έχω καμία επιθυμία να παζαρέψω”^[7]https://www.youtube.com/watch?v=dKqP_DS1c-w

Αυτός ο κόσμος δεν χωρούσε τον ΔΠΘ, Το Μαύρο Λούκι. Δούλευε για μια ακόμη χρονιά σεζόν κουζίνα, «έχω χεσμένο το στέμμα και τη καδένα, τη βγάζω όπως όπως και το ραπ είναι άλλο θέμα». Ήξερε πολύ καλά τι ήταν αυτός ο κόσμος:

«Ξύπνα φίλος! Σε βάλαν στο τρυπάκι να ‘σαι σκύλος.
Πιστός στ’ αφεντικά που χέρια αλλάζει συνεχώς 
Από μικρός είχα το μίσος οδηγό
Κι αυτό μου βγήκε σε καλό τελικά καλώς ή κακώς…
Ναι ναι ναι ναι ναι ναι
Γιατί φοβάσαι τόσο τον πόλεμο;
Έτσι κι αλλιώς σε πόλεμο ζούμε
Πες τα παιδιά των λουλουδιών να πα να γαμηθούνε»^[8]https://www.youtube.com/watch?v=r14bXqc6PXM

Ένα πράγμα αξίζει να κρατήσουμε από τα παραπάνω.
Ότι ο ΔΠΘ ήταν ένας από μας.

---