Όχι, ο Μητσοτάκης δεν «έχει να φάει πολλή ντομάτα»

Εσείς το ακούσατε το «ε, ρε ντομάτα που έχει να φάει ο Μητσοτάκης» με αφορμή τις πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις;
Ε, μαντέψτε: τελικά ο Κούλης δεν έφαγε πολλή ντομάτα. Κάτι που θα έπρεπε να το έχουμε καταλάβει εκ των προτέρων, αν γύρω από το ζήτημα αγροτικές κινητοποιήσεις δεν επικρατούσε τόση πολλή εσκεμμένη συσκότιση.

Το πιο συσκοτιστικό απ’  όλα είναι αυτό το «αγροτικές». Όταν ακούμε τη λέξη «αγρότες» φανταζόμαστε έναν συμπαθητικό γεράκο με ροζιασμένα χέρια και με μια τσάπα που ξημεροβραδιάζεται σ’ ένα χωράφι. Στην πραγματικότητα όμως πίσω από τη λέξη «αγρότες» κρύβεται ολόκληρη η καπιταλιστική βιομηχανία τροφίμων της χώρας. Μια βιομηχανία με αφεντικά κι εργάτες, ανώτερα, μεσαία και κατώτερα στρώματα, μαφιοζιλίκια και σχέσεις με το πολιτικό σύστημα. Όταν λοιπόν ακούμε ότι οι «αγρότες» διαδηλώνουν, πρέπει να έχουμε στο νου μας τα ανώτερα στρώματα αυτής της αλυσίδας, ανθρώπους με εκατοντάδες εργάτες που έχουν περισσότερες ομοιότητες με εργοστασιάρχες παρά με εργάτες γης.

Εξίσου συσκοτιστική είναι και η λέξη «κινητοποιήσεις». Γιατί μας κάνει να φανταζόμαστε ότι οι «αγρότες» διαδηλώνουν ενάντια στις κρατικές πολιτικές, πράγμα που δε θα μπορούσε να είναι πιο εσφαλμένο. Κατ’ αρχάς οι άνθρωποι που παριστάνουν ότι δεν δέχονται κρατική υποστήριξη και ότι έχουν το κράτος απέναντί τους, επί 30 χρόνια εκμεταλλεύονται την παρανομοποιημένη εργασία των μεταναστών, φυσικά με τις ευλογίες του κράτους. Αλλά και στην παρούσα συγκυρία, δείτε ας πούμε πώς μιλούσε ο Μητσοτάκης για τις πρόσφατες «αγροτικές κινητοποιήσεις»:

Τα αιτήματα των αγροτών είναι δίκαια. Το να έχουμε αγροτικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα είναι και ένα μέσο πίεσης δικό μου προς τις Βρυξέλλες. Όταν θα πάω να διαπραγματευτώ, το θέμα θα φτάσει στο Συμβούλιο. Θα πω ότι και εμείς είχαμε διαδηλώσεις και θα πω ότι […] πρέπει να γίνουν προσαρμογές στην Κοινή Αγροτική Πολιτική.^[1]«Κ. Μητσοτάκης: Δεν έχουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω στους αγρότες – Οι αγροτικές κινητοποιήσεις μέσο … Continue reading

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που κάποια «αυθόρμητα συλλαλητήρια» χρησιμοποιούνται από το ελληνικό κράτος για να διαπραγματευτεί στο εξωτερικό του. Εμείς θυμόμαστε σίγουρα τα εθνικά ωφέλιμα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Κλίντον το 1999. Τότε ο πρόεδρος Κλίντον είχε κρατήσει ως ενθύμιο από τις σκληρές διαπραγματεύσεις ένα σπασμένο μάρμαρο, απομεινάρι των μπαχάλων που διεξάγονταν κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον έλληνα πρωθυπουργό. Το μάρμαρο αποτελούσε για τον Κλίντον ενθύμιο του πώς οι διαδηλώσεις είχαν χρησιμοποιηθεί ως διαπραγματευτικό χαρτί από τη μεριά του ελληνικού κράτους.^[2]Βλ. «Και μας λέγατε φρικιά! Ιστορία και Σημασία της διαδήλωσης “Ίδια είναι τα Αφεντικά – Εθνικά … Continue reading Θυμόμαστε επίσης την έξαρση της «μεταναστευτικής κρίσης» κάθε φορά που συζητιόντουσαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τη μετανάστευση.^[3]Autonome Antifa, Ο Ρατσισμός ως Υλικό Συμφέρον, Ιανουάριος 2020

Αλλά έχετε ακούσει πολλές φορές ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας να παραδέχεται πως στηρίζει μια διαδήλωση και να παραδέχεται πως την αντιλαμβάνεται ως διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ακόμη κι ο άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος Α. Πορτοσάλτε δήλωσε στο ραδιόφωνο του Σκάι [21/2] ότι «η κυβέρνηση διοργάνωσε με επιτυχία ένα αντικυβερνητικό αγροτικό συλλαλητήριο». Εδώ δώστε λιγότερη σημασία στο «αντικυβερνητικό» και περισσότερη στο «η κυβέρνηση διοργάνωσε».
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Τις «αγροτικές κινητοποιήσεις» των μεγαλοαφεντικών της ελληνικής καπιταλιστικής βιομηχανίας τροφίμων τις διοργάνωσε το ίδιο το ελληνικό κράτος.

Το επίδικο είναι η νέα «Κοινή Αγροτική Πολιτική» της ευρωπαϊκής ένωσης, δηλαδή οι επιδοτήσεις και οι ελαφρύνσεις που θα παραχωρηθούν στα ελληνικά αφεντικά της καπιταλιστικής βιομηχανίας τροφίμων από την Ευρώπη (δηλαδή κατά βάση από τη Γερμανία). Στα πλαίσια αυτής της διαπραγμάτευσης, το κάθε κράτος της Ε.Ε. κοιτάει να πλασαριστεί όσο το δυνατόν καλύτερα απέναντι στη βιομηχανία τροφίμων των υπόλοιπων κρατών. Και όλα μαζί τα κράτη της Ε.Ε. εναντίον όλων των υπολοίπων. Η σύνοδος των Ευρωπαίων υπουργών Γεωργίας κατέληξε με μότο «Δε θ’ αφήσουμε τους αγρότες πίσω».^[4]«Πρέπει να ακούμε τα αιτήματά τους», Η Καθημερινή, 27/2/2024.

Πίσω λοιπόν από τις «αγροτικές κινητοποιήσεις» βρίσκεται ο εμπορικός πόλεμος. Βρίσκεται το κάθε κράτος και η πολεμική του οικονομία.

Αυτός είναι και ο λόγος που παρόμοιες «κινητοποιήσεις» διεξάγονται σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμη και στη Γερμανία. Και φυσικά διοργανώνονται παντού με παρόμοιους τρόπους και με παρόμοιους στόχους. Στη Γαλλία για παράδειγμα, ο πρόεδρος Μακρόν στηρίζει τις κινητοποιήσεις των γάλλων αγροτών και ζήτησε ελαφρύνσεις και μέτρα από την Ε.Ε.^[5]«Ο Μακρόν ζητά παρέμβαση της Ε.Ε. για την κρίση με τους αγρότες», Η Καθημερινή, 30/01/24. Στην Πολωνία οι αγρότες μπλοκάρουν την είσοδο ουκρανικών σιτηρών, αναποδογυρίζοντας βαγόνια με σιτηρά στα σύνορα. Ο Πολωνός πρωθυπουργός Ντόναλντ Τασκ, κατά τ’ άλλα μέγας υποστηρικτής της Ουκρανίας, δήλωσε:

Θα αναζητήσουμε λύσεις προστατευτισμού για τους πολωνούς αγρότες, […] ώστε να περιοριστούν οι αρνητικές συνέπειες της απελευθέρωσης του εμπορίου με την Ουκρανία. Οι Πολωνοί αγρότες μπορούν να βασίζονται πάνω μου».^[6]«Tusk rejects Zelensky’s proposal to meet at border, says meeting already scheduled for March in Warsaw», kyivindependent.com, 23/02/24.

Αυτό που συμβαίνει πανευρωπαϊκά λοιπόν δεν είναι ούτε «αγροτικές» ούτε «κινητοποιήσεις». Είναι το κάθε κράτος ξεχωριστά που κοιτάζει πώς θα υποστηρίξει τα ντόπια αφεντικά της βιομηχανίας τροφίμων του έναντι των αντιπάλων του. Αυτό που συμβαίνει είναι άλλη μια πτυχή του παγκόσμιου εμπορικού πολέμου.

Επομένως, όχι. Ο Μητσοτάκης δεν «έχει να φάει πολλή ντομάτα».
Γιατί ο Μητσοτάκης κι οι «αγρότες» βρίσκονται στην ίδια πλευρά.

Πολωνοί αγρότες μπλοκάρουν τις γραμμές του τρένου στα σύνορα με την Ουκρανία και πετούν ουκρανικά σιτηρά που θα εισάγονταν στην Πολωνία με αφορμή τον «αθέμιτο ανταγωνισμό». Φεβρουάριος 2024.
Δύο χρόνια νωρίτερα τα ουκρανικά σιτηρά θα «είχαν covid».
Δέκα χρόνια νωρίτερα τα ουκρανικά σιτηρά θα «είχαν φυτοφάρμακα».
Τώρα τα ουκρανικά σιτηρά έχουν «αθέμιτο ανταγωνισμό».

Αυτό δεν είναι ένα σύνθημα. Είναι μια απειλή. Μια απειλή που σε ταραγμένες εποχές έγινε πράξη. Για τον λιμό του 1941, ας πούμε, οι έλληνες «αγρότες» ευθύνονται τουλάχιστον όσο και ο Αδόλφος Χίτλερ… Η ίδια απειλή εφαρμόζεται (με διαφορετικούς τρόπους) και σήμερα. Το κράτος μαζί με τους βιομήχανους των τροφίμων οργανώνουν καθημερινά το τι και το πόσο θα τρώμε.
Και φυσικά η συμπόρευση με τον μπάτσο στα δεξιά είναι αναγκαίο προαπαιτούμενο για την εφαρμογή της απειλής.