Όλοι με τους Παλαιστίνιους είμαστε!

 Νομίζουμε ότι η ενασχόληση με την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους, παρότι ριψοκίνδυνη, είναι κρίσιμης σημασίας και πρέπει να επιδιώκεται. Γιατί, όσο κι αν στρουθοκαμηλίζουμε, τελικά την τρώμε στη μάπα στα παγκάκια και τους μισθούς μας.

Οπότε, παρότι δεν εγκρίνουμε τη βιασύνη τους, έχουμε αποφασίσει να στηρίξουμε τους συντρόφους που ασχολούνται με την πιο πρόσφατη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή. Το εγχείρημα εξελίσσεται σε διακριτά πακέτα στήριξης. Στο προηγούμενο πακέτο, σκαλίσαμε την κατάσταση στη Μέση Ανατολή το 2019.^[1]«Η Μέση Ανατολή, αλλά το 2019»,  https://autonomeantifa.gr/i-mesi-anatoli-alla-to-2019/. Στο παρόν πακέτο, ανατρέχουμε στην ιστορία της περιοχής από το 2020 έως σήμερα. Το επόμενο πακέτο θα είναι μια σύντομη ιστορία των ελληνοπαλαιστινιακών σχέσεων. Υπολογίζουμε ότι το συνδυαστικό πακέτο θα μας βοηθήσει να διακρίνουμε την ελληνική εξωτερική πολιτική ακόμη καλύτερα, ώστε μετά οι επιλογές μας να είναι ακόμη πιο αντικρατικές.

Λοιπόν, το δεύτερο πακέτο στήριξης έχει τίτλο…

Όλοι με τους Παλαιστίνιους είμαστε!^[2]Η αρχική εκδοχή αυτού του κειμένου περιλαμβάνεται στο Antifa #87, 11/2023, δηλαδή στο τεύχος που ήδη κυκλοφορεί και … Continue reading

Εκτός και αν ετούτο εδώ είναι το πρώτο δικό μας πράγμα που διαβάζετε, θα είστε εξοικειωμένες με τα βασικά του τέταρτου παγκοσμίου πολέμου. Ο πόλεμος ξεκίνησε από τη Μέση Ανατολή. Η αμερικανική στρατηγική συνίσταται στη διασπορά χάους στην περιφέρεια της Ευρασίας. Η μέθοδος του χάους είναι η διάλυση κρατών ξεκινώντας από το  Ιράκ (1991) και φτάνοντας στην Ουκρανία (2014). Ο κινητήρας του χάους είναι τα συμφέροντα των γειτονικών κρατών που κυνηγώντας τα οφέλη από τη διάλυση των γειτόνων τους εμπλέκονται σε αναμεταξύ τους σύγκρουση. Ο στόχος του χάους είναι η ανάσχεση των μεγάλων δυνάμεων της Ευρασίας, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και (δευτερευόντως) η Γερμανία και το Ιράν. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν όλοι τούτοι να «μπλέξουν στις λάσπες του εγγύς εξωτερικού τους» για το ορατό μέλλον. Στα πλαίσια αυτού του ευγενούς σκοπού, «Μέση Ανατολή» σημαίνει ό,τι σήμαινε πάντα: έλεγχος του περάσματος προς τη νοτιοανατολική Ασία και έλεγχος της πρόσβασης σε πετρέλαιο.

Κι αφού ξαναθυμηθήκαμε τη σημασία της «Μέσης Ανατολής», μπορούμε να στραφούμε στα τελευταία μεσανατολικά επεισόδια του τέταρτου παγκόσμιου πολέμου.

Η Μέση Ανατολή και οι «συμφωνίες του Αβραάμ», 2019-2023

Στα πλαίσια του προηγούμενου πακέτου στήριξης, είχαμε θαυμάσει τον τρελάκια πρόεδρο Τραμπ να δηλώνει ότι θα αποσύρει τον αμερικανικό στρατό από τη Συρία. Ήταν Οκτώβριος του 2019, και ακολούθησε μια εισβολή της Τουρκίας στη Συρία που κράτησε έξι μόλις ημέρες. Οι διαπραγματεύσεις έμειναν κρυφές, αλλά, μετά τις έξι ημέρες, η πρώην βόρεια Συρία έμεινε μοιρασμένη μεταξύ της Ρωσίας, της Τουρκίας και του στρατού των ΗΠΑ που τελικά έκατσε εκεί που ήταν. Εν τω μεταξύ, ο τρελάκιας Τραμπ είχε προλάβει να πληροφορήσει τον κόσμο για τη φύση της αμερικανικής στρατηγικής μέσω τουίτερ: «η Τουρκία, η Ευρώπη, η Συρία, το Ιράν, το Ιράκ, η Ρωσία και οι Κούρδοι, θα πρέπει τώρα να βγάλουν άκρη (….). Όλοι τους μισούν το ISIS, είναι εχθροί εδώ και χρόνια. Εμείς βρισκόμαστε 7.000 μίλια μακριά (…)».^[3]«Η πηγή της ειρήνης (που τελικά βγάζει λάσπη)», Antifa #68, 12/2019 (διασώζουμε την αρχική πηγή της υποσημείωσης 1).

Και μετά ήρθε ο κόβιντ. Πράγματι, ολάκερο το 2020 ο πλανήτης κοιτούσε ζαβλακωμένος την άβυσο της πανδημικής κρίσης. Όλοι εκτός από τον αρνητή του κόβιντ Ντόναλντ Τραμπ, που αντί να αποσυρθεί από τη μακρινή Μέση Ανατολή, κανόνιζε, ήδη από τον Γενάρη του 2020, τη συμφιλίωση του Ισραήλ με διάφορους από τους πάλαι ποτέ λυσσασμένους του γείτονες, δηλαδή διάφορα κράτη της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Οι σχετικές συμφωνίες υπογράφτηκαν στις ΗΠΑ μέχρι το τέλος του 2020, είχαν πρώτο συμβαλλόμενο το Ισραηλινό κράτος, και ήταν τέσσερις τον αριθμό· ο έτερος συμβαλλόμενος ήταν αντίστοιχα το Μπαχρέιν, το Μαρόκο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Σουδάν, που λίγο μετά ανέκρουσε πρύμναν. Όλες μαζί ονομάστηκαν «Συμφωνίες του Αβραάμ» (για να ανακαλούν τις τρεις θρησκείες που… δέχονται ότι αυτός ο Αβραάμ υπήρξε) και μπορεί κανείς να κατεβάσει τα pdf από το site του αμερικανικού Yπουργείου των Εξωτερικών (εικ. 1).

Εικόνα 1: Οι υπογραφές κάτω από τη συμφωνία Ισραήλ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, με «μάρτυρα» τον αρνητή του κόβιντ και Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 2020, ή 26 Elul 5780, ή 27 Muharram 1442.^[4]Κατεβάστε τα Pdf από το https://www.state.gov/the-abraham-accords/.

Οι καλοί Άραβες που υπέγραφαν, έλεγαν πως κατ’ αυτό τον τρόπο ελπίζουν σε «ειρηνική επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος». Την ίδια στιγμή, βέβαια, άφηναν το «Παλαιστινιακό» ως είχε και κανόνιζαν με το Ισραήλ συμφωνίες ενεργειακής συνεργασίας, περιβαλλοντικής προστασίας, θαλάσσιας συγκοινωνίας και πάει λέγοντας. Το κράτος των ΗΠΑ αποκαλούσε τη διαδικασία «εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τα κράτη της περιοχής». Στα «κράτη της περιοχής» περιλαμβάνονταν η Αίγυπτος και η Ιορδανία, που ήδη μια χαρά τα πήγαιναν με το Ισραήλ. Έκτοτε οι ΗΠΑ εργάζονται για τη σύναψη και άλλων τέτοιων συμφωνιών.

Μετά τις συμφωνίες, η «Μέση Ανατολή» μπορούσε να αναπαρασταθεί σε χάρτη ως εξής:

Αυτός ο χάρτης του 2022 προέρχεται από Ινδικό ιστότοπο (η Ινδία είναι σχετική – θα επανέλθουμε). Απεικόνιζε τα κράτη που συμμετείχαν ή φλέρταραν με τις «συμφωνίες του Αβραάμ». Λοιπόν: Η Ιορδανία και η Αίγυπτος είπαμε ότι ήδη μια χαρά τα πήγαιναν με το Ισραήλ. Η Σαουδική Αραβία δημοσίως δυσκολευόταν, αλλά το δορυφορικό της κρατίδιο ονόματι Μπαχρέιν, είχε υπογράψει απροβλημάτιστα (δε φαίνεται στον χάρτη λόγω μεγέθους). Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είχαν υπογράψει – είναι άλλωστε έδρα του παγκόσμιου οργανισμού ανανεώσιμης ενέργειας^ΤΜ, οπότε θα συνεργάζονταν με το Ισραήλ σε ζητήματα «περιβάλλοντος και φυσικού αερίου». Το Σουδάν και το Ομάν το σκέφτονταν.

Κατά τα άλλα, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων δι αντιπροσώπων που είχε ξεκινήσει με την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003, συνεχιζόταν. Η Σαουδική Αραβία είχε προσωρινά πάψει να συγκρούεται με το Ιράν στην Υεμένη, έπειτα από κινεζική μεσολάβηση. Το συριακό κράτος είχε γλυτώσει τη διάλυση παραδίδοντας ένα καλό κομμάτι της επικράτειάς του στους γείτονες, μεταξύ των οποίων το Ιράν και η Τουρκία. Το Ιράκ, η Συρία και ο Λίβανος παρείχαν πάτημα για το Ιράν στη Μεσόγειο. Κατά συνέπεια, ένας εμφύλιος δι’ αντιπροσώπων διεξαγόταν στον Λίβανο, και η Συρία δεχόταν περιστασιακά επιθέσεις από την ισραηλινή αεροπορία.

Οι «συμφωνίες του Αβραάμ» ήταν κομμάτι αυτού του πολέμου. Προσπαθούσαν να δημιουργήσουν έναν αντιιρανικό άξονα συνδέοντας το Ισραήλ με τους τάχα θανάσιμους εχθρούς του. Το κράτος των ΗΠΑ έδινε ανταλλάγματα: κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αναγνώρισε ότι η Δυτική Σαχάρα ανήκει στο Μαρόκο (αντί για την Ισπανία)· επίσης αφαίρεσε το Σουδάν από τον κατάλογο κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και του έσταξε πάνω από ένα δις δολάρια. Όσο για το τι θα έπαιρνε το Ισραηλινό κράτος, το κράτος των ΗΠΑ είχε κοτσάρει στο πακέτο μια «πρόταση ειρήνευσης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων» που περιελάμβανε την προσάρτηση στο Ισραήλ του 30% της δυτικής όχθης.^[5]Απλά μεταφέρουμε τα λεγόμενα του σχετικού άρθρου της Wikipedia.

Αλλά οι νέοι Άραβες φίλοι του Ισραήλ ούτε να ακούσουν ήθελαν για τέτοιο πράγμα. Τα λεγόμενα «μετριοπαθή» αραβικά κράτη υποστηρίζουν την ύπαρξη των δύο παλαιστινιακών κρατικών οντοτήτων επί δεκαετίες. Όμως η φιλανθρωπία τους δεν περιλαμβάνει την υποδοχή «Παλαιστίνιων προσφύγων». Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι η ανοχή στη μετανάστευση Παλαιστινίων θα επιτρέψει στο Ισραήλ να πραγματοποιήσει την εθνοκάθαρση που τόσο επιθυμεί και να ξεμπερδέψει μια και καλή με το «παλαιστινιακό ζήτημα».^[6]“Why Egypt, other Arab countries are unwilling to accept refugees from Gaza”, Associated Press, 18/10/2023. Το ανεπίσημο του πράγματος είναι ότι το «Παλαιστινιακό ζήτημα» χρησιμοποιείται επί δεκαετίες από τα «μετριοπαθή αραβικά κράτη», που μεταχειρίζονται τις Παλαιστινιακές κρατικές οντότητες ως αγκάθι στο πλευρό του Ισραήλ κατά τα συμφέροντά τους.

Τέλος πάντων. Μέσα στο 2020, το Ισραηλινό κράτος, έπειτα από «εντατικές διαπραγματεύσεις» στις ΗΠΑ, απέσυρε το ενδιαφέρον του για την προσάρτηση της Δυτικής όχθης. Οι συμφωνίες του Αβραάμ ακολούθησαν. Μέχρι το 2023, διάφορα άλλα μουσουλμανικά κράτη σκέφτονταν τη συμμετοχή τους. Μεταξύ των διαφόρων, έβρισκε κανείς έως και την Ινδονησία.

Τι σκατά σχέση έχει η Ινδονησία, θα μας πείτε.

Αναλόγως του έως πού φτάνει το πεδίο μάχης, θα σας πούμε.

Οι διάδρομοι του πολέμου, Σεπτέμβριος 2023

Η προσπάθεια επέκτασης των «συμφωνιών του Αβραάμ» μέχρι τον Ινδοειρηνικό, εξηγήθηκε μέσα στο 2023. Το καλοκαίρι, ο Ινδός Πρωθυπουργός επισκέφθηκε την Ελλάδα και εμείς μάθαμε τα πάντα για το ινδικό διαστημικό πρόγραμμα.^[7]«Ιστορική προσελήνωση από την Ινδία», Καθημερινή, 24/8/2023. Τον Σεπτέμβριο, στη σύνοδο των κρατών G20 (από όπου η Κίνα απείχε), «οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Σαουδική Αραβία, η Ινδία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Γερμανία», υπέγραψαν ένα «μνημόνιο κατανόησης», υποσχόμενες ότι θα συνεργαστούν για τη δημιουργία ενός «οικονομικού διαδρόμου Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης». Ο διάδρομος, έλεγαν,

θα παρέχει ένα αξιόπιστο και οικονομικό διασυνοριακό δίκτυο μεταφορών πλοίου- σιδηροδρόμου που θα συμπληρώνει τις υπάρχουσες θαλάσσιες και οδικές διαδρομές, επιτρέποντας σε αγαθά και υπηρεσίες να μεταφέρονται από, προς και αναμεταξύ Ινδίας, ΗΑΕ, Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Ισραήλ και Ευρώπης.^[8]“Memorandum of understanding on the Principles of an India – Middle East- Europe economic corridor», whitehouse.gov, 9/9/2023.

Σε χάρτη αυτό δείχνει ως εξής:

Τι νομίζατε; Τζάμπα μας εξοικείωνε το ελληνικό κράτος με το Ινδικό διαστημικό πρόγραμμα; Ο προτεινόμενος διάδρομος παρέκαμπτε την Τουρκία και ταυτιζόταν με τις ελληνικές βλέψεις για την Ανατολική Μεσόγειο. Λίγο μετά, ο κακός Κούλης βρέθηκε στη 9^η Σύνοδο κορυφής Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, μαζί με τους ομολόγους του. Ο Κούλης εξύμνησε την «ιστορική Συμφωνία του Αβραάμ» που καθιστούσε τέτοια πράγματα εφικτά. Ο Κούλης έσταξε σάλια εμπρός στην «προώθηση των προοπτικών για έναν αξιόπιστο ενεργειακό διάδρομο από τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη».^[9]Γιώργος Σκαφιδάς, «Παράπλευρες απώλειες του πολέμου: πρότζεκτ παγώνουν στην Αν. Μεσόγειο και πληγές … Continue reading Μέχρι και ο αγωγός East Μed ανασταινόταν από τους νεκρούς.

Αυτό που δεν έλεγε ο Κούλης ήταν ότι αυτού του είδους τα σχέδια, εκτός από τον αντιιρανικό, έχουν και πάγιο αντικινεζικό και αντιρωσικό προσανατολισμό. Ξεκινούν από την «περιφεριοποίηση» που μετακινεί τους εμπορικούς εταίρους της Ευρώπης από την Κίνα προς τη νοτιοανατολική Ασία (την Ινδονησία που λέγαμε). Συνεχίζουν ως ανταγωνιστικά της κινεζικής πρωτοβουλίας «ένας δρόμος μία ζώνη». Καταλήγουν ως «διαφοροποίηση του ενεργειακού μίγματος της Ευρώπης», δηλαδή τρόποι ώστε η Γερμανία να τρέφεται με μη ρωσικό αέριο. Όλα αυτά από μη τουρκικό δρόμο, γιατί δε μπορεί το τουρκικό κράτος να τραβάει τη μπρίζα όποτε του κατέβει. Πάρτε και ένα χάρτη του κινεζικού σχεδίου «δρόμος – ζώνη», για να νιώσετε την ανταγωνιστικότητα:^[10]«Τα τρένα, η Κίνα, το κίνημα», Antifa #85, 5/2023· https://autonomeantifa.gr/ta-trena-i-kina-to-kinima-dimosieytik/.

Το άλλο που δεν έλεγε ο Κούλης, ήταν ότι αυτού του είδους τα σχέδια, επειδή έχουν πολλά ποδάρια, διαθέτουν και ένα κάρο εχθρούς. Και επειδή εδώ πρόκειται για διακρατικές σχέσεις, οι εχθροί δεν είναι πάντα οι προφανείς.

Πράγματι, το μνημόνιο συνεργασίας, έγραφε κάτω κάτω ότι «οι συμμετέχοντες σκοπεύουν να συναντηθούν ξανά ώστε να καταλήξουν σε χρονοδιαγράμματα» μέσα στις επόμενες εξήντα ημέρες.
Πράγματι, είκοσι μέρες μετά, πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίσκεψη Ισραηλινού Υπουργού στη Σαουδική Αραβία. Ήταν 26 του Σεπτέμβρη.
Πράγματι, τριάντα ημέρες μετά, η Χαμάς έκανε ό,τι (λένε πως) έκανε. Ήταν 7 του Οκτώβρη.

Οι λογαριασμοί που κάνουν τους καλούς φίλους

Οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» τύπου 11^ης Σεπτέμβρη μας απασχολούν από το 2001. Μας πήρε κάτι χρόνια, αλλά στο τέλος κωδικοποιήσαμε το πράγμα με το σύνθημα «οι βόμβες στο ψαχνό είναι κρατικές δουλειές». Η μέθοδος ουδέποτε μας απογοήτευσε, οπότε συνεχίζουμε να την ακολουθούμε: ιστορική προσέγγιση, ανάδειξη των κρατικών σχεδίων, αδιαφορία για τους «τζιχαντιστές τρομοκράτες» (γιατί είναι κράτος) και προσκόλληση στο ερώτημα «ποιος ωφελείται».

Ο Βενιαμίν Νετανιάχου είναι από αυτούς που ουδέποτε μας απογοητεύουν. Το Μάρτη του 2019 παραδέχθηκε στην κοινοβουλευτική του ομάδα ότι «η στήριξη της Χαμάς και της μεταφοράς χρημάτων στη Χαμάς (…) αποτελεί τμήμα της στρατηγικής μας».^[11]Jonathan Freedland, “Warning: Benjamin Netanyahu is walking right into Hamas’s trap”, The Guardian, 20/10/2023. Αυτή η «στρατηγική» εκφράζεται και στα τελευταία συμβάντα – το θέαμα του «πολέμου Χαμάς – Ισραήλ» συντηρείται κυρίως από το ισραηλινό κράτος.

Οφέλη για το Ισραήλ υπάρχουν μπόλικα. Το βασικό, και αυτό που αφορά περισσότερο το ελληνικό κράτος, είναι ότι η εισβολή στη Γάζα λειτουργεί ως ένοπλη επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών του Αβραάμ. Όπως είδαμε, η προσάρτηση ενός κομματιού της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ προτάθηκε, αλλά εγκαταλείφθηκε έπειτα που «τα μετριοπαθή αραβικά κράτη» έκαναν τον δύσκολο. Το κράτος του Ισραήλ επαναδιαπραγματεύεται αυτό το λεπτό σημείο. Είναι άραγες εφικτό να πλάσει λίγο ακόμη το «παλαιστινιακό ζήτημα» όπως βολεύει το Ισραήλ και όπως δε βολεύει «τα μετριοπαθή αραβικά κράτη»; Πόση ανάπλαση θα είναι ανεκτή και πώς ακριβώς βολεύει; Ο ρόλος του Ισραήλ στα αμερικανικά σχέδια έως πρότινος έφτανε μέχρι την Κίνα και χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό χαρτί. Για επίδειξη, το ισραηλινό κράτος διακόπτει την άντληση φυσικού αερίου «για λόγους ασφαλείας». Η ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης τίθεται εν αμφιβόλω.^[12]Γιώργος Σκαφιδάς, «Παράπλευρες απώλειες του πολέμου», όπως πριν.

Απέναντι στις επιθετικές ισραηλινές πρωτοβουλίες, τα «μετριοπαθή αραβικά κράτη» κάνουν ό,τι έκαναν πάντα: φιλάνθρωπη υποστήριξη των «Παλαιστινίων προσφύγων» ενόσω αυτοί διαμελίζονται – με απώτερο στόχο τη διατήρηση του «παλαιστινιακού προβλήματος» στη θέση του. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται με αμερικανική μεσολάβηση – το κράτος των ΗΠΑ μετά χαράς επιβλέπει το χάος μετά από κάθε εναρκτήριο λάκτισμα. Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, η «δίκαιη οργή» του Ισραήλ συγκρατούνταν επί τρεις εβδομάδες και βάλε – γιατί ήταν υπολογισμένη. Και βλέπουμε.^[13]Σημειώστε ότι ορισμένοι από τους υπάλληλους που έχουν αναλάβει την «αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους», … Continue reading

Όσο για το ελληνικό κράτος, κατήφεια επικρατεί εμπρός σε τούτη την σιωνιστική υπονόμευση της μετατροπής της Ελλάδας σε διαμετακομιστικό κόμβο. Κατά συνέπεια, ο πολύπλευρος Κούλης αποδέχεται «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», αλλά ταυτόχρονα σημειώνει ότι «η εκδίκηση δεν ταιριάζει στα οργανωμένα κράτη».^[14]«Να αποτραπεί η περαιτέρω κλιμάκωση», Καθημερινή, 19/10/2023. Οι αρχικές προσπάθειες του Κούλη να επισκεφθεί το Ισραήλ αναβλήθηκαν «για λόγους ασφαλείας» – τέτοιες αναβολές συμβαίνουν συνήθως όταν δεν έχεις τι ακριβώς να πεις. Όταν επιτέλους τα κατάφερε, του μεταφέρθηκε ότι το Ισραήλ δεν χρειάζεται «κάτι πέραν της συνέχισης της στήριξης». Αντί να πιάσει το υπονοούμενο (κάτσε στ’ αυγά σου), «έβαλε στο τραπέζι την προοπτική [το ελληνικό κράτος] να μετέχει στις αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα».^[15] Κ. Παπαδιόχος, «Τι άκουσε η ελληνική αποστολή στο Ισραήλ», Καθημερινή, 29/10/2023. Οι Ισραηλινοί έκαναν τόση ώρα να απαντήσουν που ο Κούλης πρόλαβε να φτάσει στην Κίνα, «όπως ήταν προγραμματισμένο εδώ και καιρό».^[16]«Στην Κίνα ο Κ. Μητσοτάκης», Ναυτεμπορική, 2/11/2023. Στο πολύ σταθερότερο εσωτερικό μέτωπο, τα ελληνικά ΜΜΕ ρίχνουν καθημερινά ολοσέλιδες περιγραφές της ζωής στα κατεχόμενα, συνεντεύξεις με «παλαιστίνιους πρέσβεις» και αναλύσεις πρώην μελών της Φατάχ, διατηρώντας τον πολύπλευρο χαρακτήρα της ενημέρωσης του ελληνικού λαού για το ζήτημα – αλλά και τον «πολύπλευρο χαρακτήρα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής».

Οι ρίζες αυτής της υποκριτικής τεχνογνωσίας βρίσκονται στις «παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο», που κρατούν δεκαετίες και περιλαμβάνουν παπάδες, εφοπλιστές που κουβαλούν πετρέλαιο, κατασκευαστικές εταιρείες και αριστερές οργανώσεις. Το ελληνικό κράτος έχει αναπτύξει μεθόδους εκμετάλλευσης του «Παλαιστινιακού λαού» εφάμιλλες των «μετριοπαθών αραβικών κρατών» και δεν δείχνει διατεθειμένο να τις εγκαταλείψει λόγω «αιώνιας πίστης» στο Ισραήλ.^[17]«Το φτιάξιμο της ελληνοπαλαιστινιακής φιλίας: πιο παλιό απ’ όσο πιστεύουμε – λιγότερο επαναστατικό απ’ … Continue reading

Στην τρέχουσα συγκυρία, αυτή η παλαιά υποκριτική τεχνογνωσία κοιτάζει στην Ανατολική Μεσόγειο: η διεκδίκηση ενός ρόλου «πρώτης γραμμής» στον Παγκόσμιο Πόλεμο μέσω ανάσχεσης της Τουρκίας, είναι ένας ρόλος που το ελληνικό κράτος προσπαθεί να πλάσει για τον εαυτό του και θα ταίριαζε ονειρεμένα με τον «διάδρομο της Ινδίας». Οπότε καλά θα ήταν το Ισραηλινό κράτος να άφηνε τους «Παλαιστίνιους» και τις «συμφωνίες του Αβραάμ» ως είχαν – αλλά όχι. Τουλάχιστον, οι τρέχουσες τουρκικές θέσεις είναι κατάλληλες για ελληνική εκμετάλλευση και εξίσου φιλάνθρωπες: προσδιορίζονται από τον προηγούμενο αποκλεισμό της Τουρκίας από τα σχέδια σύνδεσης με την Ινδία, επιδιώκουν τη συνέχιση της ύπαρξης του «Παλαιστινιακού» και κοιτάζουν σε ένα μέλλον ακόμη σφοδρότερης σύγκρουσης. Όπως οι θέσεις όλων των κρατών της περιοχής.

Ας σουμάρουμε τώρα:

Το θέαμα του πολέμου Χαμάς Ισραήλ δημιουργήθηκε και συντηρείται κυρίως με πρωτοβουλία του Ισραηλινού κράτους.
Η ισραηλινή πρωτοβουλία δεν εξαντλείται στον πόλεμο με τους Παλαιστίνιους και το Ιράν. Είναι επίσης στραμμένη προς τους «συμμάχους» – από αυτή τη σκοπιά, ο στόχος είναι η επαναδιαπραγμάτευση του παλαιστινιακού ζητήματος εν όψει των «συμφωνιών του Αβραάμ».
Το ελληνικό κράτος δεν ενθουσιάζεται καθόλου με την ισραηλινή πρωτοβουλία. Λογικό, αφού το ελληνικό κράτος είναι ένας από τους «συμμάχους» εναντίον των οποίων η πρωτοβουλία στρέφεται.
Η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στο «Παλαιστινιακό ζήτημα» είναι σταθερή επί δεκαετίες και μία από τις πλέον άγνωστες συνιστώσες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Προφανώς το ελληνικό κράτος δεν επιθυμεί να την εγκαταλείψει.
Το ελληνικό κράτος δεν είναι προσδεδεμένο στα συμφέροντα του Ισραήλ. Το ελληνικό κράτος είναι προσδεδεμένο στα συμφέροντα του ελληνικού κράτους. Ότι το προφανές πρέπει να λέγεται, είναι το μέτρο της επικρατούσας σύγχυσης.

Κατά τα άλλα, ο πόλεμος συνεχίζεται. Οι άμαχοι πεθαίνουν.
Αβάσταχτη οκνηρία εμποδίζει τους αλληλέγγυους να καταλάβουν τα σχέδια του κράτους τους.

Και τελικά όλοι με τους Παλαιστίνιους είμαστε.
Όλοι μας και κανένας.