Είχαμε διαβάσει κάπου ότι το παρόν είναι το σύνορο του παρελθόντος που ετοιμάζεται να γίνει μέλλον. Αυτή η διατύπωση μας είχε φανεί ταιριαστή γι’ αυτό που είμαστε. Και πράγματι. Λέμε για τους εαυτούς μας ότι είμαστε αυτόνομοι αντιφασίστες. Υπάρχουμε ως τέτοιοι εδώ και περίπου δυο δεκαετίες. Μιλάμε και γράφουμε. Φτιάχνουμε ομάδες. Παλεύουμε με τους φασίστες με τα μυαλά και με τα χέρια. Νιώθουμε ότι όλα όσα κάνουμε και λέμε είναι κομμάτια που κουμπώνουν με όσα έχουμε κάνει και πει προηγουμένως. Και παράλληλα ετοιμάζονται να φτιάξουν μια σύνδεση με κείνα που θα κάνουμε και θα πούμε στο μέλλον.
Στις 29 του Μάη διαδηλώσαμε μαζί με εκατοντάδες άλλους συντρόφους και συντρόφισσες στους δρόμους της Αθήνας. Η διαδήλωσή μας είχε σύνθημα «Πόλεμος ενάντια στο Φόβο». Ήταν ένα σύνθημα που μας συντροφεύει από δημιουργίας μας. Σκοπός μας ήταν να καταδείξουμε τις κρατικές πολιτικές απαγόρευσης και πειθάρχησης που αναδύθηκαν τους τελευταίους δύο μήνες ως κλιμάκωση της ταξικής βίας. Υπολογίζαμε ότι η ίδια γνώμη γυρόφερνε στα μυαλά πολλών άλλων ακόμα. Και κοιτάξαμε να τους και τις βρούμε.
Στην πραγματικότητα όλος ο καιρός της καραντίνας υπήρξε για μας μια περίοδος πεισματικής παραμονής στο δρόμο. Αρχικά συνεχίσαμε να βρισκόμαστε και να συζητάμε. Αρνηθήκαμε να υποκύψουμε στον κρατικά επιδοτούμενο φόβο. Σκεφτήκαμε τρόπους να κυκλοφορούμε και να αράζουμε στις γειτονιές μας. Κι έπειτα δοκιμάσαμε να μιλήσουμε μέσα απ’ τους τοίχους και τα τσιμέντα. Τυπώσαμε και κολλήσαμε δεκάδες χιλιάδες αυτοκόλλητα σε κάθε τρελό σημείο της Αθήνας. Βγήκαμε βράδυ και γράψαμε εκατοντάδες συνθήματα ενάντια στην καραντίνα. Εκδώσαμε μια προκήρυξη που τη μοιράσαμε χέρι με χέρι σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα σε πάρκα και πλατείες. Οργανώσαμε κάμποσες φλας διαδηλώσεις σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας.
Κι εντωμεταξύ κοιτάγαμε να εξηγούμε δημόσια τι μας συμβαίνει. Δημοσιεύσαμε κάποιες δεκάδες κείμενα, στο κέντρο των οποίων δεν κυριαρχούσε ο «κορονοϊός», αλλά τα σημεία αιχμής του καπιταλιστικού συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Η θέση των σούπερ μάρκετ στην καπιταλιστική παραγωγή, η αντικοινωνικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι ειδικοί τρόποι πειθάρχησης που χρησιμοποίησε το κινεζικό κράτος, ο βαθμός εξέλιξης του παγκόσμιου εμπορικού πολέμου υπήρξαν σημεία εστίασης που προσπαθούσαν να χτίσουν μια συνεκτική αφήγηση από τη δική μας σκοπιά.
Κι εντωμεταξύ αλλάζαμε λιγάκι ακόμη, όπως μας συμβαίνει συχνά. Αυτή η μέρα-τη-μέρα προσπάθεια να αναμετρηθούμε με την ιατρική τρομοκρατία, τις κρατικές απαγορεύσεις και τη μικροαστική παράνοια μας έφερνε μπροστά σε νέες ανάγκες. Δηλαδή, καθώς προσπαθούσαμε να εξασφαλίσουμε ανάσες μέσα σ’ ένα περιβάλλον ασφυκτικής μοναξιάς, βρήκαμε κι άλλους κι άλλες! Ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς, με τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες τσέπες. Το βασικότερο ήταν ότι μοιραζόμασταν την ίδια φρίκη. Φτιάξαμε επιτόπιες ομαδοποιήσεις, χωρισμένοι ανά γειτονιές. Γράψαμε μαζί συνθήματα ενάντια στους μπάτσους και στους γιατρούς, κολλήσαμε μαζί αυτοκόλλητα, αράξαμε μαζί, είδαμε μαζί αμέτρητους άλλους να τραβάνε τα ίδια ζόρια.
Μέσα στους μήνες της μεγάλης κρατικής απαγόρευσης προτείναμε ένα σώμα ιδεών ενάντια στις πειθαρχήσεις και τον έλεγχο. Και την ίδια στιγμή χτίσαμε ένα σώμα συντρόφων και συντροφισσών που αμφισβήτησε στην πράξη την κρατική αφήγηση. Μέσα στους μήνες της μεγάλης κρατικής απαγόρευσης υπερασπιστήκαμε την αυτονομία στα μυαλά· υπερασπιστήκαμε την αυτονομία στο δρόμο· φτιάξαμε νέες δυνατότητες· είδαμε ότι δεν είμαστε μόνοι και μόνες.
Στις 29 Μάη το απόγευμα κατεβήκαμε στο δρόμο. Λέγαμε «Πόλεμος ενάντια στο Φόβο» για να εγκαλέσουμε όλο το εύρος της κρατικής εκστρατείας που εξελίχθηκε εναντίον μας τους τελευταίους δύο μήνες. Και παράλληλα για να εγκαλέσουμε τις δικές μας δυνατότητες.
Φτιάξαμε ένα σφιχτό μπλοκ συγκροτημένο σε οριζόντιες αλυσίδες. Διαδηλώσαμε σε ζωντανά σημεία της πόλης, μακριά απ’ τους τόπους της πολιτικής παράδοσης. Φωνάζαμε συνθήματα ενάντια στην εθνική ενότητα, ενάντια στους γιατρούς, ενάντια στις απαγορεύσεις. Ήταν ένα μπλοκ που επί της ουσίας συμπύκνωνε όλα όσα είχαμε πει και κάνει για πάνω από εξήντα ημέρες. Ακόμη περισσότερο, ήταν ένα μπλοκ που ενσωμάτωνε τις ιδέες και τις πρακτικές με τις οποίες πορευόμαστε είκοσι χρόνια τώρα. Οι σύντροφοι και συντρόφισσες που διαδηλώσαμε εκείνη τη μέρα αριθμούσαμε κάποιες εκατοντάδες. Οι πιο πολλοί είχαμε συναντηθεί ξανά. Αλλά όχι όλοι.
Υπήρξε τύπος που μπήκε στα μισά της διαδήλωσης και κράταγε το μπροστινό πανό μέχρι τέλους.
Υπήρξαν άνθρωποι μέσης ηλικίας που ήρθαν μόνοι τους και χώθηκαν στο μπλοκ
Υπήρξε μητέρα που κατέβηκε στη διαδήλωση με το παιδί της και μας ρώτησε ευγενικά αν μπορεί να διαδηλώσει μαζί μας.
Υπήρξαν παρέες αγοριών και κοριτσιών που ήρθαν από τις γειτονιές της Αθήνας επειδή θυμόντουσαν τα’ αυτοκόλλητά μας.
Υπήρξαν τύποι που πέρασαν και μας είπαν ότι τους έχουμε βοηθήσει.
Δηλαδή σωστά υπολογίζαμε: καθώς το κράτος κι οι μηχανισμοί του εξαπολύουν εναντίον μας όλο τους το πειθαρχικό οπλοστάσιο, η δική μας μεριά θα φτιάχνεται μέσα απ’ την άρνηση. Είναι μια άρνηση ενστικτώδης, ωμή και χοντροκομμένη. Αλλά ικανή να μας κρατήσει στα πόδια μας.
Κλικ για να διαβάσετε τις αφίσες και το flyer που κολλούσαμε και μοιράζαμε πριν την διαδήλωση.
Δείτε το βίντεο που καλούσε στη διαδήλωση:
