Πώς και δεν βούλιαξαν τελικά τα νησιά; Η «προσφυγική κρίση» μετά από ένα χρόνο υγειονομική χούντα

Όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι φανατικοί αναγνώστες μας, έναν χρόνο τώρα, προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στις κοσμογονικές εξελίξεις που φάγαμε στη μάπα «λόγω κόβιντ». Κι επειδή το να αρθρώνει κανείς αντικρατικό λόγο την στιγμή που απαγορεύθηκε δια ροπάλου αποδείχθηκε κομματάκι δύσκολο έργο, προκειμένου να το φέρουμε εις πέρας αναγκαστήκαμε απρόθυμα να αφήσουμε κατά μέρους μια σειρά από ζητήματα που κάθε άλλο παρά ασήμαντα είναι. Το ζήτημα της μετανάστευσης για παράδειγμα, που έχει αποδειχθεί εξαιρετικά κομβικό για τις αυτόνομες ομάδες στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τον καπιταλιστικό κόσμο και τις λειτουργίες του, το πήρε κάπως η μπάλα. Αλλά δεν πτοούμαστε! Παρακάτω θα θυμηθούμε τι σκατά γινόταν με τους μετανάστες και τους ρατσιστές πριν τα αφεντικά μας αποφασίσουν να μας ξηγηθούν lockdown, τι σκατά έγινε αφού τ’ αφεντικά μας πήραν τις αποφάσεις τους και όπως πάντα θ’ ατενίσουμε το μέλλον με τον γνωστό ζοφερό τρόπο.

Η μετανάστευση πριν από έναν χρόνο – κι έναν κόσμο…

Ήταν Γενάρης του 2020. Οι πρώτοι μασκοφορεμένοι κανίβαλοι είχαν εμφανιστεί στα μετρό και τα λεωφορεία δημιουργώντας σ’ εμάς που τους βλέπαμε μια απροσδιόριστη αμήχανη αίσθηση που έμελλε να γίνει πολύ συγκεκριμένη λίγο καιρό αργότερα. Παράλληλα, το περίφημο «προσφυγικό ζήτημα» είχε πάρει φωτιά! Σύμφωνα με τα μήντια, μια νέα «κρίση» λάμβανε χώρα στα νησιά τα οποία ήταν έτοιμα να βυθιστούν υπό το βάρος των αναρίθμητων μεταναστών που έφταναν κάθε μέρα στις ακτές τους. Το σύμπλεγμα αφεντικών, ιδιοκτητών και ρουφιάνων που έχουμε μάθει να ονομάζουμε «τοπικές κοινωνίες» είχε αναλάβει δράση. Απ’ άκρη σ’ άκρη της ακριτικής Ελλάδας κι όχι μόνο, οργανώθηκαν διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις, ακόμη και κατά τόπους «συγκρούσεις»,^[1]Δήμητρα Γκρους, «Το χρονικό των βίαιων συγκρούσεων στη Χίο και την Λέσβο», Athens Voice, 27/02/2020 που διαλαλούσαν ότι «δεν θέλουμε τους μετανάστες». Στο φόντο, το ελληνικό κράτος διαπραγματευόταν με τους Ευρωπαίους ομολόγους του γύρω απ’ το ύψος των χρημάτων που επρόκειτο να διοχετευθούν προς αυτήν τη γωνιά των Βαλκανίων για ν’ αντιμετωπιστεί η «πρωτοφανής κατάσταση».

Φυσικά, η συνέλευση autonome antifa είχε κάτι να πει για όλα αυτά. Κι έτσι διοργάνωσε μια εκδήλωση που τιτλοφορούνταν «Ο Ρατσισμός ως Υλικό Συμφέρον» στο κτίριο Γκίνη. αγνοώντας παντελώς πως αυτό το οποίο ονομαζόταν «εκδήλωση στο κτίριο Γκίνη» επρόκειτο να εκλείψει μια και καλή. Και μάλιστα, μερικές βδομάδες μόνο αργότερα, τρία γενναία μέλη της αντιφασιστικής μας κοινότητας ανέλαβαν να υποστηρίξουν τα ίδια με μια εκδήλωση κατευθείαν στο πεδίο της μάχης, την Λέσβο που «ήταν έτοιμη να βουλιάξει από τους μετανάστες». Αγνοούσαν επίσης παντελώς πως και αυτό το οποίο ονομαζόταν «εκδρομή εκτός Αθήνας» ετοιμαζόταν να σταλεί στον κάδο με συνοπτικές διαδικασίες.

 Ήταν δυο εκδηλώσεις που περιστρέφονταν γύρω απ’ την μετανάστευση και, πιο συγκεκριμένα, γύρω απ’ τις «τοπικές κοινωνίες που αντιδρούσαν εναντίον των μεταναστών». Η κεντρική ιδέα ήταν η εξής:

Οι ρατσιστικές κραυγές, τα «δεν τους θέλουμε», τα «να φύγουν» είναι απλώς η γαρνιτούρα. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες, θέλουν εργάτες προς εκμετάλλευση. Και οι μετανάστες είναι εργάτες, και μάλιστα οι πλέον υποτιμημένοι του είδους. […] Από την διαχείριση του μεταναστευτικού, το ελληνικό κράτος προσδοκά να εισπράξει χρήματα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Τα ντόπια αφεντικά προσδοκούν να εισπράξουν κι αυτά το μερτικό που τους αναλογεί, και κάτι παραπάνω αν γίνεται. Και παράλληλα, όλοι μαζί κοιτούν πώς θα βάλουν τους μετανάστες να δουλέψουν όσο πιο πολύ μπορούν με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.^[2]«Προς το παρόν είμαστε κατά στο να έρθουν μετανάστες», Περιοδικό Antifa #68, 12/2019

Θα θέλαμε να περιγράψουμε την κατάσταση και με λίγο περισσότερα λόγια, γιατί θα φανεί χρήσιμο στην συνέχεια.

Δύο είναι τα σημαντικότερα δεδομένα για να κατανοήσει κανείς ποιοι ήταν οι λόγοι που το ελληνικό κράτος επέλεξε να στήσει μια ακόμα «προσφυγική κρίση» εκείνο τον χειμώνα, την τρίτη εντός πενταετίας, και που οι «τοπικές κοινωνίες» έδειξαν ταυτόχρονα τέτοια ζέση να υποστηρίξουν το εγχείρημα. Από την μία, παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου κι όσο κι αν οι εκπρόσωποι των ντόπιων αφεντικών προσπαθούσαν να μας πουλήσουν το παραμύθι της «εξόδου από την κρίση», ο ελληνικός καπιταλισμός πήγαινε κατά διαόλου σ’ ένα περιβάλλον ολοένα οξυνόμενων διακρατικών ανταγωνισμών. Κι αυτό είχε πολύ συγκεκριμένες επιπτώσεις για τα ντόπια αφεντικά και τις επιχειρήσεις τους. Με δυο λόγια, σήμαινε άδεια καφέ, άδειες ταβέρνες, άδεια ξενοδοχεία. Σήμαινε επίσης εμπορεύματα, από ρούχα μέχρι τσιπούρες, που έμεναν απούλητα. Και τέλος σήμαινε ιδιοκτήτες που αναζητούσαν απελπισμένα μια λύση από το κράτος για να μην ξεκινήσουν να βάζουν λουκέτα σαν να μην υπάρχει αύριο. Από την άλλη, η πιο πρόσφατη αυτή προσφυγική κρίση συνέπεσε και με τις ευρωπαϊκές διαπραγματεύσεις γύρω από τον «επταετή κοινοτικό προϋπολογισμό».^[3]Γιάννης Παλαιολόγος,  «Μάχη βορρά-νότου για τον νέο επταετή προϋπολογισμό της Ε.Ε.», Καθημερινή, 16/02/2020 Δεν θα σας κουράσουμε με λεπτομέρειες, θα αρκεστούμε μονάχα να τονίσουμε πως επρόκειτο για μία συζήτηση που θα αποφάσιζε μεταξύ πολλών άλλων και το πόσα χρήματα θα διατεθούν στο ελληνικό κράτος λαμβάνοντας ως βασική παράμετρο το μέγεθος του «προσφυγικού του προβλήματος».

Κι έτσι στήθηκε το γνωστό θέατρο που περιγράψαμε λεπτομερώς στην περσινή εκδήλωση. Οι «αδιάλλακτες ρατσιστικές κραυγές» χρησιμοποιήθηκαν για μια ακόμη φορά από τους αρμόδιους ως ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί προκειμένου να παρουσιαστεί ένα «άλυτο πρόβλημα» κι άρα οι ευρωπαϊκές βρύσες να ανοίξουν τέρμα και να στάξουν ζεστά φράγκα. Ο σκοπός ήταν προφανώς κομμάτι αυτών των χρημάτων χρημάτων να διοχετευθούν με σχέδιο και στα ντόπια αφεντικά που βαρούσαν μύγες και να τα κρατήσουν στη ζωή λίγο ακόμα, μέχρις ότου βρεθεί κάποια μονιμότερη λύση. Προσοχή εδώ! Δεν πρέπει να θεωρούμε ότι τούτη η διαδικασία είναι μια άκακη παράσταση ώστε να κινηθούν φράγκα πέρα-δώθε. Γιατί, αν και ποτέ δεν συζητιέται, τελικά βασίζεται στην σκληρή υποτίμηση των μεταναστών εργατών, στην πειθάρχηση τους και στην αξιοποίησή τους σαν φτηνό εργατικό δυναμικό για κάθε κάτεργο του ελληνικού καπιταλισμού.

Εκεί βρισκόμασταν, λοιπόν, λίγο πριν το τέλος του περσινού χειμώνα. Οι ντόπιοι ρατσιστές δονούνταν γεμάτοι μισανθρωπιά προσδοκώντας να επωφεληθούν, οι Έλληνες εκπρόσωποι ετοίμαζαν πύρινους λόγους για να πειστούν οι ανάλγητοι Ευρωπαίοι για την τραγωδία  κι οι αίθουσες των ευρωπαϊκών θεσμών ετοιμάζονταν να φιλοξενήσουν ατελείωτες διαπραγματεύσεις το αποτέλεσμα των οποίων θα έκρινε την επιτυχία του όλου θεάτρου. Εκεί βρίσκομασταν, την στιγμή που μια άτιμη νυχτερίδα αποφάσισε να φιλοδωρήσει έναν ανυποψίαστο γευσιγνώστη με τον διαβόητο ιό. Ή, όπως μάθαμε να λέμε τον τελευταίο χρόνο με τίμημα ζητήματα όπως το μεταναστευτικό να μπουν για λίγο στην άκρη, εκεί βρισκόμασταν πριν το κινεζικό κράτος αποφασίσει να πυροδοτήσει την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα την φιλολογία της πανδημίας, πριν όλα τα κράτη ριχτούν στον χορό του εμπορικού πολέμου και της εσωτερικής υποτίμησης.

H μετανάστευση μετά την έλευση του covid

Άξαφνα και ανεξήγητα με την εμφάνιση του φονικού ιού, τα νησιά σταμάτησαν να βουλιάζουν κι αναδύθηκαν στην επιφάνεια. Οι τοπικές κοινωνίες αποφάσισαν ότι δεν είναι κατάλληλη ώρα για ρατσιστικό μίσος. Και το ελληνικό κράτος αποφάσισε να ξεχάσει εν μία νυκτί το πρόβλημα που, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν, απειλούσε την ίδια του την συνοχή και απαιτούσε ποταμούς χρημάτων για να τεθεί υπό έλεγχο.

Προφανώς και είμαστε απ’ τους τελευταίους που θα αποδώσουν τέτοιου είδους εξελίξεις στην τύχη. Ούτε φυσικά και πιστεύουμε ότι οι σιχαμένοι εκπρόσωποι των κατά τόπους ρατσιστών τα έκαναν όλα στην άκρη επειδή φοβήθηκαν μην κολλήσουν καμιά γρίπη. Αντιθέτως, είμαστε της γνώμης ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι υλικοί λόγοι που οι διαμαρτυρόμενες τοπικές κοινωνίες σιώπησαν όλες ταυτόχρονα. Και επιπλέον γνωρίζουμε καλά ότι η διαχείριση των μεταναστών συνεχίζει φυσικά να εξελίσσεται αθόρυβα στο φόντο με τρόπους που μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με το τι ταιριάζει στην περίπτωση, αλλά επίδικο το ίδιο: την υποτίμησή, την πειθάρχηση και την φτηνή εργασία.

Ας ξεκινήσουμε, ωστόσο, απ’ το πρώτο ζήτημα. Τι τους έπιασε τους ρατσιστές και το βουλώσανε όλοι μαζί, την στιγμή που ήταν έτοιμοι να τα σαρώσουν όλα; Έχουμε ήδη επισημάνει ότι πίσω απ’ τα αφηρημένα τους αιτήματα κρυβόντουσαν πολύ συγκεκριμένες υλικές συνθήκες. Στους μετανάστες έβλεπαν έναν τρόπο να αντλήσουν κέρδος και να βγάλουν τα σπασμένα των μαγαζιών και των επιχειρήσεών τους που πήγαιναν κατά διαόλου. Τα μέτρα «λόγω κόβιντ», δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος χρησιμοποίησε την φιλολογία του ιού προκειμένου να διαχειριστεί την κρίση του, μόνο άσχετα δεν ήταν με τα αιτήματα των απανταχού διαμαρτυρόμενων. Βάλτε τα κάτω και σκεφτείτε το. Το υποχρεωτικό κλείσιμο των μαγαζιών εξασφάλισε ότι επιχειρήσεις με μηδενική κίνηση που πήγαιναν κατά πάσα πιθανότητα για φούντο, θα πάρουν προσωρινή παράταση ζωής με κρατική εντολή, θα επιδοτηθούν και τ’ αφεντικά τους θα απαλλαγούν από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους, τις οποίες θα αναλάβει το κράτος. Προσθέστε σε αυτά και ένα σωρό άλλες ελαφρύνσεις απ’ τις επιστρεπτέες προκαταβολές μέχρι τις μειώσεις ενοικίων και λογαριασμών. Τι άλλο να ζητήσουν τα αφεντικά των ντόπιων κοινωνιών; Προσωρινό ξελάσπωμα προσπάθησαν να εξασφαλίσουν χρησιμοποιώντας τους μετανάστες και προσωρινό ξελάσπωμα έλαβαν δια της πανδημικής οδού. Η λέξη-κλειδί εδώ φυσικά είναι το προσωρινό, γιατί όπως διαρκώς επαναλαμβάνουν οι εκπρόσωποι των αφεντικών μας στις πορτοκαλί σελίδες των εφημερίδων, εκείνη η φάση που κάθε τελειωμένος άνοιγε μαγαζάκι και την έβλεπε άρχοντας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και η αναδιάρθρωση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική οικονομία δεν αποκλείεται χώρια απ’ τα δικά μας τομάρια να πάρει αμπάριζα κι ένα σωρό από αυτούς τους σιχαμένους.^[4]Μάριος Χριστοδούλου, «Πτωχεύσεις, λουκέτα, χιλιάδες νέοι άνεργοι», Εφημερίδα των Συντακτών, 07/04/21. Στο εν λόγω … Continue reading Όχι για να τους ρίξει απαραίτητα στα σχοινιά, αλλά -πολύ πιθανότερα- να τους μετατρέψει από ταβερνιάρηδες και καταστηματάρχες σε φύλακες στρατοπέδου συγκέντρωσης και επί πληρωμή ρουφιάνους. Προς το παρόν, ωστόσο, σιωπούν επαρκώς ικανοποιημένοι από την τελική διευθέτηση.

Μιας και αναφέραμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ωστόσο, ας επιστρέψουμε στο ζήτημα της μετανάστευσης. Καθώς τα αιτήματα των διαμαρτυρόμενων διευθετούνταν εξαιρετικά κόσμια, οι μετανάστες εργάτες που βρίσκονταν φυλακισμένοι σε πάσης φύσεως κέντρα κράτησης ανά την επικράτεια γνώρισαν τελείως διαφορετική αντιμετώπιση. Δηλαδή τέθηκαν απ’ την αρχή του κόλπου πανδημία στο στόχαστρο ως υγειονομική απειλή προκειμένου τελικά να σκληρύνουν οι συνθήκες εγκλεισμού τους σε βαθμό που να θυμίζει ρεαλιστικά στρατόπεδο συγκέντρωσης με σχεδόν καθολική απαγόρευση εξόδων, με την χρήση των προστίμων περί μάσκας ως πρόσθετο μέσο πειθαρχίας και πάει λέγοντας.^[5]Μπέλλα Θέριου, «Κορονοϊός: Τι ισχύει για τους φιλοξενούμενους στις δομές προσφύγων», ertnews.gr, 24/12/2020 Για να καταλάβετε, πέρυσι το καλοκαίρι που όλους εμάς τους υπόλοιπους μας είχαν αμολήσει να μπανιαριστούμε και να μαζέψουμε δυνάμεις για την εξάμηνη καραντίνα που επρόκειτο να φάμε στη μάπα, οι μετανάστες εξακολουθούσαν μέχρι και τον Αύγουστο να είναι σε καθεστώς lockdown.^[6]«Εξαντλούν την αυστηρότητα σε πρόσφυγες και μετανάστες στα ΚΥΤ», Εφημερίδα των Συντακτών, 31/07/2020

 Επισημαίνουμε διαρκώς ότι ο σκοπός του εγχειρήματος αυτού δεν είναι ο επ’ αόριστον εγκλεισμός των μεταναστών σε ανήλιαγα μπουντρούμια. Αντιθέτως, σκοπός είναι να δημιουργείται διαρκώς μια εικόνα δομών «στα όρια τους» προκειμένου να την αναπαράγουν διαρκώς τα μήντια, να την χρησιμοποιούν οι πάσης φύσεως ΜΚΟ για να γεμίζουν τις εκθέσεις τους και τελικά να την βλέπουν οι Ευρωπαίοι επίτροποι και λοιποί αξιωματούχοι που κάνουν τις καθιερωμένες ετήσιες επισκέψεις τους και να πείθονται να δίνουν κάνα φράγκο παραπάνω. Και επιπλέον, σκοπός είναι οι μετανάστες εργάτες να διδάσκονται με το ζόρι την θέση για την οποία τους προορίζει το ελληνικό κράτος κι έπειτα να απελευθερώνονται προκειμένου να διοχετευθούν εκεί που υπάρχει ανάγκη για εργατικά χέρια. Όσον αφορά το δεύτερο οι αρμόδιοι φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν διαρκώς:

«Οι πρόσφυγες έχουν ελευθερία κινήσεων στη χώρα μας και απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα ως νόμιμοι κάτοικοι της χώρας, αλλά δική μας πρόκληση είναι να τους κατευθύνουμε με προγράμματα εκεί που υπάρχει ανάγκη εργατικού δυναμικού.»^[7]«Ν. Μηταράκης: Μειώθηκαν κατά 80% οι μεταναστευτικές ροές μέσα στο 2020», Καθημερινή, 18/01/21

Λέγαμε προηγουμένως κι επιβεβαιώνεται απ’ το απόσπασμα ότι οι στόχοι της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους παραμένουν ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Λέγαμε επίσης, ότι τα εργαλεία κι οι μέθοδοι που αξιοποιούνται μπορεί να προσαρμόζονται ανά περίσταση. Και πράγματι έτσι έγινε και την χρονιά που μας πέρασε.

Ενώ το κράτος κρατούσε φυλακισμένους τους μετανάστες στα στρατόπεδα αξιοποιώντας το επιχείρημα υγειονομική βόμβα, συνειδητοποίησε ότι οι ροές χρημάτων που προσδοκούσε ότι θα λάβει από εκείνο τον επταετή κοινοτικό προϋπολογισμό πουλώντας προσφυγική κρίση είχαν κάνει περίπατο γιατί τα κράτη της Ένωσης είχαν αρχίσει να σφάζονται μεταξύ τους «λόγω κόβιντ» και καμία όρεξη δεν είχαν να ασχολούνται με τους μαλάκες τους Έλληνες και τα τσαλίμια τους. Οπότε, επεξεργάστηκε το σχέδιο με το οποίο θα αντλήσει κέρδος απ’ το ίδιο ζήτημα την επόμενη μέρα. Τα μηνύματα ήταν σαφή:

«Το εν λόγω σχέδιο φαίνεται ότι μπορεί να υποστηριχθεί χρηματοδοτικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω των προγραμμάτων της νέας περιόδου, εφόσον έτσι και αλλιώς οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, οι οποίοι βρέθηκαν στην Ελλάδα το προηγούμενο χρονικό διάστημα, ξεκαθάρισαν ότι δεδομένης της μείωσης των ροών, η επίσης αρκετά μειωμένη χρηματοδότηση θα πρέπει να αφορά την επόμενη ημέρα για τον προσφυγικό πληθυσμό στην Ελλάδα και όχι την υποδοχή αιτούντων άσυλο».^[8]Τάνια Γεωργοπούλου, «“Camp ένταξης” προσφύγων με μαθήματα ελληνικών και χρήσης Η/Υ», Καθημερινή, 06/04/21

Και το ελληνικό κράτος τα εισάκουσε. Με τα δικά του λόγια:

«Φυσικά θα διεκδικήσουμε περισσότερα χρήματα, ωστόσο δεν προβλέπονται πλέον κονδύλια για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών, ενώ ο πληθυσμός των μεταναστών που φιλοξενούμε έχει μειωθεί αισθητά και κατά συνέπεια και οι ανάγκες. έχουμε πλέον μια νέα πραγματικότητα, όμως έχει σημασία να βελτιωθούν και να συντηρηθούν οι υποδομές, αλλά και να είμαστε προετοιμασμένοι για το μέλλον. […] Στη χώρα παραμένουν οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες –αρκετοί πάντως φαίνεται ότι έχουν μεταβεί και σε άλλες χώρες προς αναζήτηση εργασίας– οπότε το βάρος πλέον πρέπει να δοθεί σε προγράμματα ένταξης, ώστε να μην ανακύψουν προβλήματα που δεν θα μπορούν εκ των υστέρων να επιλυθούν. »^[9]Τάνια Γεωργοπούλου, «“Ψαλίδι” στο κονδύλι για το προσφυγικό», Καθημερινή, 06/04/21

 Ή, με άλλα λόγια, δεν έχουν πια νόημα οι δακρύβρεχτες τυμπανοκρουσίες για τα βουλιαγμένα μας νησιά. Νόημα έχει να παρουσιάσουμε μεγάλο αριθμό προσφύγων που χρειάζεται μεγάλες και απαιτητικές υποδομές για να κουμανταριστεί κι αυτές με τη σειρά τους χρειάζονται μεγάλα κονδύλια για να φτιαχτούν, να συντηρηθούν, να εξοπλιστούν και πάει λέγοντας. Κι έτσι, το ελληνικό κράτος ξεκίνησε να αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς την τακτική του, μειώνοντας το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να εξεταστεί μια αίτηση και φροντίζοντας να ξεπετάει όσο το δυνατόν περισσότερες μπορεί ταχύτερα.^[10]«Ν. Μηταράκης: Μειώθηκαν κατά 80%…», οπ. πρ. Παράλληλα, φρόντισε να υπενθυμίσει προς πάσα κατεύθυνση, ότι η μετανάστευση δεν έχει πάψει να είναι επικερδής καλώντας τα ντόπια αφεντικά σε διαγωνισμό με έπαθλο την σίτιση όλων των μεταναστών ανά την Ελλάδα, πράγμα το οποίο μεταφράζεται σε 800 εκατομμύρια ευρώ δουλειά.^[11]«Σε εξέλιξη διαγωνισμός – μαμούθ για την σίτιση προσφύγων και μεταναστών», Πρώτο Θέμα, 15/04/21 Αν το αποτέλεσμα της διαδικασίας κριθεί ικανοποιητικό, η επόμενη «προσφυγική κρίση» θα αργήσει. Αν τα ανταλλάγματα δεν είναι επαρκή τότε μπορούμε να περιμένουμε σύντομα έναν νέο γύρο απ’ το σόου που έχουμε μάθει πια απ’ έξω κι ανακατωτά: δεν χωράνε-δώστου τσαμπουκάδες-δώστου διαπραγμάτευση-πέφτουν τα φράγκα-όλοι το βουλώνουν.

Τα επιχειρήματα για τον επόμενο αυτό γύρο είναι ήδη έτοιμα. Ο εμβολιασμός, μαζί και τα πιστοποιητικά που τον συνοδεύουν, θα χρησιμοποιηθούν προκειμένου να επιβληθεί ένας ακόμα διαχωρισμός κι όσοι δεν σπεύσουν να τρυπηθούν και ν’ αποκτήσουν το απαραίτητο χαρτάκι θα αντιμετωπιστούν με τρόπο που αν πιστέψουμε τα λεγόμενα των εκπροσώπων των αφεντικών μας προμηνύεται διόλου ευχάριστος. Κι η στρατηγική αυτή δεν θα μπορούσε παρά να αφορά και τους ίδιους τους μετανάστες. Αφού τους δώσαμε τον τρόπο να εμβολιάζονται^[12]«Πώς θα χορηγείται προσωρινό ΑΜΚΑ σε όσους δεν έχουν, για εμβολιασμό και self-test», Ναυτεμπορική, 14/04/21 τότε γιατί αρνούνται να πειθαρχήσουν,^[13]Τάνια Γεωργοπούλου, «Οι εμβολιασμοί στα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών», Καθημερινή, 06/04/21. Όπως αναφέρεται … Continue reading αναρωτιούνται ήδη τ’ αφεντικά. Ερώτημα που δεν μας φαίνεται καθόλου απίθανο να συνδέεται με την πρόκληση που αντιμετωπίζουν να κατευθύνουν το εργατικό δυναμικό εκεί όπου υπάρχει ανάγκη για χέρια. Με απλά λόγια; Το πιστοποιητικό εμβολιασμού και η έλλειψη του (την πρόσβαση στα οποία, να θυμίσουμε ελέγχει το κράτος) μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως τεκμήριο υποτίμησης και σκληρότερης διαχείρισης των μεταναστών εργατών με τον τρόπο που θα συμφέρει τα ντόπια αφεντικά. Κι αν χρειάζεται παραπάνω, το αφήγημα είναι έτοιμο: οι μετανάστες αρνούνται να εμβολιαστούν, κολλάνε κορονοϊό, μας χαλάνε την τουριστική περίοδο. Κι όποτε χρειαστεί, μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή προκειμένου να στηθεί μια νέα κρίση.

Από δω και μπρος

Κλείνοντας συνηθίζουμε να εξάγουμε συμπεράσματα. Οπότε λέμε να μην απογοητεύσουμε.

Κατά πρώτον, θέλουμε να τονίσουμε ότι η μετανάστευση δεν είναι απ’ τα ζητήματα που θα μπορούσαν ποτέ να τελειώσουν, όσο κι αν κατά περιόδους τα μήντια επιλέγουν να το αφήσουν να ξεθωριάσει, όσο κι αν το περιθωριακό μας περιοδικό στη μάχη του με τη διανοητική έρημο των ημερών μας μπορεί να παρουσιάζει ελλείψεις. Η φτηνή και υποτιμημένη εργασία των μεταναστών εργατών είναι ένα από τα βασικά καύσιμα των καπιταλιστικών κοινωνιών, πόσο μάλλον της ελληνικής. Τα αφεντικά μας οργανωμένα απ’ το κράτος έχουν συνέχεια την προσοχή τους στραμμένη στο συγκεκριμένο ζήτημα, ακόμη κι όταν τα φώτα της δημοσιότητας δεν είναι στραμμένα εκεί. Επινοούν νέους τρόπους να επιβάλλουν την πειθαρχία και νέους τρόπους να εκμεταλλευτούν την εργασία, προσαρμοζόμενα πάντοτε στο γενικό κλίμα.

Κατά δεύτερον, είναι σημαντικό να έχουμε υπόψιν ότι το πόσο μεγάλο ή πόσο μικρό «πρόβλημα» θα αποτελεί το ζήτημα της μετανάστευσης είναι κάτι το οποίο δεν αφήνεται ποτέ στην τύχη. Το μέγεθος του «προβλήματος»  κατασκευάζεται με σχέδιο προκειμένου να είναι διαρκώς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αφεντικών. Οι ντόπιοι ρατσιστές που «διαμαρτύρονται», δεν το κάνουν κατά βούληση. Περιμένουν το κρατικό πρόσταγμα για να ξεκινήσουν και σταματούν συντονισμένα όταν τους πει το κράτος πως ήρθε η ώρα, όπως ακριβώς έγινε πέρυσι.

Τρίτον, το γεγονός που διάσπαρτα επισημάναμε στο κείμενο, ότι δηλαδή τα ντόπια μικρομεσαία αφεντικά αντιμετωπίζουν προβλήματα, δεν σημαίνει ότι επίκειται η εξαφάνισή τους σαν τάξη. Κάθε άλλο. Το αναφέραμε ήδη ότι οι φιγούρες εκείνες που έχουν αποδείξει την χρησιμότητά τους προς το κράτος μπορεί να αναγκαστούν να ξεβολευτούν σε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό από τις επιφανείς τους θέσεις, αλλά δεν προορίζονται για τον κάλαθο τον αχρήστων. Κάλλιστα θα μπορούσαν να συνεχίσουν την σταδιοδρομία τους στο έργο της υποτίμησης των μεταναστών εργατών, για παράδειγμα, αυτή τη φορά από τη θέση του επιτηρητή της καταναγκαστικής εργασίας ή από οποιαδήποτε άλλη θέση τους εξασφαλίσει ο ελληνικός καπιταλισμός. Τον τελευταίο χρόνο, άλλωστε, απέδειξαν έμπρακτα πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους προκειμένου να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να επιβληθεί η πειθαρχία εντός της ελληνικής κοινωνίας, πέρα απ’ το ζήτημα της μετανάστευσης. Πώς; Μα φυσικά αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ρουφιάνου εναντίον όλων όσων παρέβαιναν τα «μέτρα», επιβλέποντας την υποχρεωτική μασκοφορία στους χώρους εργασίας αλλά και στον δημόσιο χώρο, συκοφαντώντας ομαδικά όποιον τολμούσε  ν’ αμφισβητήσει τις κρατικές αφηγήσεις. Με τέτοια προϋπηρεσία, δύσκολα θα μείνουν στο ράφι.

Τελικά, ο τρόπος με τον οποίο επιτελείται η διαχείριση των μεταναστών εργατών, δεν πρέπει επουδενί να διαφεύγει του ενδιαφέροντος μας. Όχι για λόγους φιλοσοφικούς. Αλλά, γιατί όπως επανειλημμένα έχουμε υποστηρίξει, αν θέλει κανείς να πάρει μια γεύση απ’ το μέλλον της τάξης μας πρέπει να στρέψει το βλέμμα του στον πάτο, πρέπει να κατανοήσει πραγματικά ότι η μοίρα των μεταναστών και η δική μας είναι κοινή. Κι αν δεν το είχαμε καταλάβει τόσα χρόνια, ενδεχομένως το διάστημα της υγειονομικής χούντας να το έκανε σαφέστερο, καθώς πήραμε μια απειροελάχιστη γεύση απ’ το πως είναι να πρέπει να κουβαλάς εκατό διαφορετικά χαρτιά για να κυκλοφορήσεις στον δρόμο, ν’ αναριγάς στην θέα του μπλε φάρου ακόμη κι αν δεν έχεις κάνει κάτι παράνομο, να έχεις μονίμως τα μάτια σου δεκατέσσερα για ρουφιάνους, να μπορείς να βρεθείς χωρίς δουλειά και μ’ άδειες τσέπες απ’ την μια μέρα στην άλλη.

Οι δυο εκδηλώσεις που έμελλε να είναι η τελευταία μας επαφή με το ζήτημα «εκδήλωση» πριν μας βρει καραντίνα κι αναγκαστούμε να το προσδιορίσουμε εκ νέου.

Οι «συγκρούσεις» των νησιωτών με την αστυνομία είχαν φτάσει στο σημείο της εισβολής των «εξαγριωμένων» στα δωμάτια ξενοδοχείου των ξενόφερτων μπάτσων. Φοβερά πράγματα! Ποιος τους σφύριξε που μένουν οι μπάτσοι, πώς οι κάμερες βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή εκεί που έπρεπε και πως διάολο αυτό δεν είναι ένα καλοστημένο σόου δεν βρέθηκε κανείς να μας το απαντήσει.

Είμαστε βέβαιοι ότι η εικόνα των γιατρών εφοδιασμένων με όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό να αριβάρουν προκειμένου να «θεραπεύσουν» πρέπει (αν δεν ήταν ήδη) να έχει γίνει πια εξίσου τρομακτική με την εικόνα ομάδας ΔΕΛΤΑ που επιδράμει, ειδικά για τους έγκλειστους μετανάστες εργάτες.