Τα «αυστηρά υγειονομικά μέτρα» τελείωσαν ένα χρόνο πριν, τον Μάρτιο του 2022.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε ταυτόχρονα.
Και από τότε -ένα χρόνο τώρα- ζούμε σε καθεστώς σύγχυσης. «Πρωτοφανή εγκλήματα» γεμίζουν τις οθόνες. Αλλοπρόσαλλα «κινήματα» ξεδιπλώνονται. Η «επικαιρότητα» κινείται μεταξύ του χυδαίου αστυνομικού δελτίου και της ρουτινιάρικης επαναστατικής γυμναστικής.
Η σύγχυση είναι οργανωμένη. Εκπορεύεται από το κράτος – τα ΜΜΕ του και τα κόμματά του.
Ο στόχος είναι να ξεχάσουμε τι συνέβη τα τελευταία τρία χρόνια.
Όχι γιατί αυτά που μας έκαναν ήταν τόσο εξοργιστικά (που ήταν). Αλλά γιατί ήταν τόσο διαφωτιστικά.
Παρακάτω θα σας εξηγήσουμε τι έχουμε καταλάβει εμείς – που τα θυμόμαστε καμπάνα.
1. Διδάγματα απο τα χρόνια της καραντίνας
Δύσκολα θα βρει κανείς περίοδο της ελληνικής ιστορίας πιο διδακτική από τα τελευταία χρόνια.
Το κράτος και οι πολιτικές του μας δίδαξαν ότι:
Η καπιταλιστική κρίση είναι μία και διαρκής. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων παρουσιάζονται ως τυχαία και ασύνδετα γεγονότα: κρίση δημόσιου χρέους το 2010, μεταναστευτική κρίση από το 2010, τραπεζική κρίση το 2015, υγειονομική κρίση το 2020 και κρίση των ελληνοτουρκικών σχέσεων όλη την ώρα. Η διαρκής εναλλαγή των κρίσεων, ήδη υποδηλώνει ότι η πηγή τους είναι κοινή. Αυτό που βγάζει μάτι, όμως, είναι η κοινή τους διαχείριση: όλες τους καταλήγουν με «θυσίες», με περιορισμό δικαιωμάτων, με κανονικό φασισμό που σέρνεται στους δρόμους, από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής μέχρι τους μπάτσους που πρόσφατα μας κλείσαν σπίτια μας για να μην κολλήσουμε ιό. Οι χίλιες κρίσεις είναι μία – η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Αυτό που αλλάζει είναι οι τρόποι συσκότισης αυτής της κρίσης.
Το λεγόμενο «πολιτικό σύστημα» είναι ένα και ενιαίο. Αυτή τη στιγμή τα καλά μας κόμματα παριστάνουν τις αντιμαχόμενες πλευρές των επερχόμενων εκλογών. Πριν από τρία χρόνια, οι ίδιοι άνθρωποι συμφώνησαν μέσα σε μια νύχτα να μας κλείσουν σπίτια μας και να βάλουν τους μπάτσους να μας κυνηγάνε – για να μην κολλήσουμε «τον ιό». Η τρανταχτή ομοφωνία τους την ώρα της πιο απόκοσμης καταπίεσης, η κήρυξη δικτατορίας με σιωπηρό τρόπο, η καταφανής κρυφή τους συνεννόηση για «εθνικούς σκοπούς», δεν πρέπει να ξεχαστούν. Από τη μια γιατί μας διδάσκουν πόσο πέτσινες είναι οι «διαφωνίες» των «αντιμαχόμενων κομμάτων». Από την άλλη γιατί η ίδια ομοφωνία θα εμφανιστεί και πάλι μόλις το απαιτήσει το «εθνικό συμφέρον».
Η καπιταλιστική κρίση έχει πολεμικό χαρακτήρα. Οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Και την ίδια στιγμή οι πολεμικές συγκρούσεις συνεχίζονται. Η διάλυση του Ιράκ, η διάλυση της Λιβύης, η διάλυση της Συρίας, ήταν αρκετές για να καταλάβει κανείς, ήδη από το 2015, ότι αυτό που εξελίσσεται είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος. Η ακαριαία εναλλαγή μεταξύ «τρομερού ιού», εμπορικού πολέμου και πολέμου στην Ουκρανία επισφράγισε αυτή τη γνώση. Τα επιμέρους κράτη αναμετριούνται με την καπιταλιστική κρίση μέσω του αναμεταξύ τους πολέμου. Αυτός ο πόλεμος εξηγεί και τους τρόπους διεξαγωγής του πολέμου εναντίον μας.
Η επιστήμη είναι κρατικό εργαλείο. Οι ειδικοί «επιδημιολόγοι» που κανόνισαν τον υποχρεωτικό εγκλεισμό μας, έδρασαν ακολουθώντας διαισθητικά τις κρατικές εντολές. Και παρήγαγαν μια κοινωνία στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά παραγγελία ενός εμπόλεμου κράτους. Δίπλα τους, πληθώρα επιστημόνων διαισθάνονται τις κρατικές προτεραιότητες και προσαρμόζουν την επιστήμη τους αναλόγως. Μετεωρολόγοι, συγκοινωνιολόγοι, γεωλόγοι, εγκληματολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, πληροφορικάριοι, και φυσικά γιατροί, όλοι τους περιφέρονται μεταξύ υπουργείων, πανεπιστημίων και ΜΜΕ. Και τραγουδούν ένα κοινό σκοπό: τον περιορισμό, τον εγκλεισμό, την απαγόρευση, την «πρόληψη», την «γεωπολιτική». Τα τρία τελευταία χρόνια, η επιστήμη των αφεντικών μας εμφανίστηκε ως κρατική επιστήμη και φασισμός που εκφράζεται μέσω μηχανών. Θυμηθείτε αυτή την εμπειρία. Θα σημαδέψει το μέλλον.
Είμαστε εργάτες. Αυτό πια κι αν μας το είπαν σε όλους τους τόνους! Ο «τρομερός ιός» ήταν μια κατάρρευση του συστήματος των διεθνών σχέσεων και του παγκόσμιου εμπορίου. Οι τουρίστες σταμάτησαν να έρχονται. Οι ελληνικές εξαγωγές μπλοκαρίστηκαν. Το ελληνικό κράτος απάντησε με απαγόρευση των εισαγωγών. Με άλλα λόγια, η εκμετάλλευση της εργασίας σε πληθώρα τομέων της καπιταλιστικής παραγωγής έγινε απλά αδύνατη. Οι εργάτες αυτών ακριβώς των τομέων υπέστησαν τον υποχρεωτικό εγκλεισμό. Το μήνυμα ήταν πανίσχυρο και καθαρό: όλες οι μπούρδες περί «δικαιωμάτων», «συντάγματος» και «δημοκρατίας» κατέρρευσαν. Από «πολίτες», οι εργαζόμενοι των ευαίσθητων τομέων της ελληνικής οικονομίας μετατραπήκαμε σε εργάτες. Και μάλιστα σε εργάτες των οποίων η εκμετάλλευση δεν μπορούσε να αποφέρει κέρδος. Η υγειονομική πολιτική ήταν πρώτα και κύρια εργατική πολιτική. Η μεταχείριση της εργατικής τάξης σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης και προετοιμασίας για πόλεμο έγινε με τους όρους της φυλακής και του στρατοπέδου. Θυμηθείτε αυτή την εμπειρία. Θα επαναληφθεί.
2. Ο φασισμός χωρίς σβάστικα – το καπιταλιστικό παρόν
Τέτοια είναι η εποχή μας – εποχή παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης – εποχή πολέμου μεταξύ κρατών – εποχή πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη. Το ελληνικό κράτος, πίσω από τις μεταμφιέσεις του «πολιτικού συστήματος», προετοιμάζει αυτόν τον διμέτωπο πόλεμο και τον διεξάγει. Η εποχή μας είναι φασισμός χωρίς σβάστικα. Δείτε τα παράγωγα της καραντίνας που ακόμη μας κάνουν παρέα:
Η ψηφιακή επανάσταση (που είναι πειθαρχική επανάσταση). Οι ηλεκτρονικές μηχανές που εγκαθίστανται παντού έχουν πρώτα και κύρια πειθαρχική στόχευση. Από τη μια παράγουν πλημμύρα «δεδομένων» που έπειτα χρησιμοποιούνται για την κατάστρωση νέων φασιστικών πολιτικών. Από την άλλη χτίζουν μια κοινωνία «αποστασιοποίησης», ετούτη τη φορά δίχως «ιό». Τα διάφορα «τηλέ-» που εμφανίζονται ως βολικά, αποκλείουν την καθημερινή επικοινωνία μεταξύ μας και εδραιώνουν την επικοινωνία μας με την εκάστοτε κεντρική εξουσία. «Τηλεκπαίδευση» σημαίνει ότι οι μαθητές μιλούν λιγότερο μεταξύ τους και περισσότερο με τον καθηγητή. «Τηελεεργασία» σημαίνει ότι οι εργάτες μιλούν λιγότερο μεταξύ τους και περισσότερο με το αφεντικό. Μια κοινωνία πανοπτικής επιτήρησης και κάθετων ιεραρχιών παρουσιάζεται ως απαύγασμα της προόδου.
Η κατηγοριοποίηση. Η εξοικείωσή μας με τα πάσης φύσεως «χαρτιά» και «pass» και η ένταξή μας σε κατηγορίες αναλόγως κρατικών πολιτικών ξεκίνησε με τους «εμβολιασμένους» και «ανεμβολίαστους» της εποχής του ιού. Από τότε επιδιώκεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση, γιατί θα χρησιμεύσει στο μέλλον. Το αποτέλεσμα δείχνει πρωτοφανές και είναι ιδιαίτερα περίπλοκο στην περιγραφή. Αρκεί να πούμε ότι πρόκειται για μια (ήπια) εκδοχή της μεταχείρισης που υφίστανται οι μετανάστες εργάτες εδώ και τριάντα χρόνια. Μια διαρκής περιπλάνηση μεταξύ του «νόμιμου» και του «παράνομου» βάσει αυθαίρετων κατηγοριών, που επιβάλλεται με αστυνομική καταστολή. Αυτή η μεταχείριση όλο και περισσότερο αφορά και τους ντόπιους εργάτες.
Η οργανωμένη συσκότιση. Ορισμένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του ελληνικού κράτους είναιπολιτικά. Οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ και των κομμάτων ανέπτυξαν νέους τρόπους σιωπηρής συνεννόησης. Περίτεχνες γλώσσες συσκότισης αναπτύχθηκαν και διαδόθηκαν, συνήθως υπό επιστημονικό μανδύα. Το κράτος που έκανε τα σπίτια μας φυλακές γιατί δεν μπορούσε να εκμεταλλευθεί την εργασία μας, μετατράπηκε σε προστάτη της ανθρώπινης ζωής. Η καπιταλιστική κρίση και ο πόλεμος που ήταν η αιτία και το ιστορικό περιβάλλον του ιού, μετατράπηκαν σε αποτελέσματα του ιού. Η μηχανική πειθαρχία της ηλεκτρονικής επανάστασης μετατράπηκε σε απελευθέρωση. Αυτή η διπλή γλώσσα, αυτή η διαρκής αντιστροφή αιτίας και αποτελέσματος, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα των τριών τελευταίων χρόνων. Καλά θα κάνουμε να μάθουμε να την ξεχωρίζουμε γιατί το μέλλον της είναι λαμπρό.
Η αγορά εργασίας (που αποτρελλάθηκε). Όποιος έχει ψάξει για δουλειά τα τελευταία χρόνια, το γνωρίζει. Τα ωράρια έχουν ξεχειλώσει (κι άλλο). Οι μισθοί έχουν μαζέψει (κι άλλο). Η εξουσία των αφεντικών έχει αποτρελλαθεί (κι άλλο). Το εντατικό μας ξεζούμισμα είναι βασικά κρατικό επίτευγμα. Ξεκινάει από τους φόρους και τον «πληθωρισμό», συνεχίζεται στους λογαριασμούς του ρεύματος και ολοκληρώνεται με την οργάνωση κάθε αφεντικίσιας αυθαιρεσίας σε κρατική νομοθεσία. Το αποτέλεσμα είναι προς το παρόν κερδοφόρο. Στο μέλλον θα αποδειχθεί ακόμη πιο γόνιμο. Στο κάτω κάτω σε καιρούς πολέμου, η συνολική κοινωνική εργασία θα πρέπει να επιστρατευθεί σε έναν κοινό σκοπό. Αυτό που ζούμε είναι απλά η προεργασία.
3. Τα χρόνια που έρχονται
Στα τρία προηγούμενα χρόνια, το κράτος, τα κόμματά του και οι ρουφιάνοι του αποκαλύφθηκαν ως αυτό που είναι: η πολιτική οργάνωση των αφεντικών μας, ο οργανωμένος εχθρός της εργατικής τάξης. Όταν χρειάστηκε, ο πόλεμος διαδέχτηκε τον ιό μέσα σε μία μέρα. Εν τω μεταξύ, ο φασισμός χωρίς σβάστικα έγινε το πνεύμα των καιρών μας.
Λυτοί και δεμένοι έχουν βαλθεί να μας βάλουν να ξεχάσουμε αυτά τα διδάγματα – τα διδάγματα της εποχής της καραντίνας. Και όσο μας λένε ότι το προηγούμενο «αναπένταχο γεγονός» πάει πέρασε, τόσο ετοιμάζουν την επομενη «οικονομική κατάρρευση», τον επόμενο πόλεμο αναμεταξύ τους, τον επόμενο πόλεμο εναντίον μας. Έτσι γίνεται δέκα χρόνια τώρα.
Κι όμως. Η πραγματική φύση του κόσμου μας είναι επίμονη. Είναι ένας κόσμος ταξικός και εμπόλεμος. Κι όσο συγκαλύπτει τη φύση του, τόσο την αναδεικνύει. Κι όσο διεξάγει τον διμέτωπο πόλεμο που είναι η φύση του, τόσο παράγει τους εχθρούς του.
Τα αποτελέσματα είναι –ευτυχώς- τα αναμενόμενα. Μέσα στο ζόφο, μια νέα γενιά βαλκάνιων προλετάριων ενηλικιώνεται. Μεγαλώνουμε. Μαθαίνουμε στην πράξη ότι ο δρόμος της λήθης είναι ανώφελος και καταστροφικός. Θυμόμαστε καμπάνα τα διδάγματα της εποχής της καραντίνας.
Ο,τι ξέρουμε από κράτος είναι αστυνομία.
Ό,τι ξέρουμε από αφεντικά είναι εκμετάλλευση.
Ό,τι ξέρουμε από αριστερά είναι μάσκες και καραντίνες.
Ό,τι ξέρουμε από έθνος είναι οι χίλιες γλώσσες μας και το πολύχρωμο πετσί μας.
Με αυτή τη γνώση κοιτάζουμε τον κόσμο των αφεντικών μας.
Με αυτή τη γνώση θα υποδεχθούμε την επόμενη επίθεση του κράτους μας.
Με αυτή τη γνώση θα φτιαχτούν οι αυτονομίες του μέλλοντος.
Όπως γίνεται πάντα – εδώ και αιώνες.
Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς. Κι αυτό το τελευταίο –επιτέλους- δεν είναι δίδαγμα της καραντίνας.
Είναι το δίδαγμα που προσφέρει η αιώνια ύπαρξη της εργατικής τάξης.