Χριστουγεννιάτικο τεύχος και όπως κάθε χριστούγεννα ζούμε φουλ μέσα στα σύμβολα. Και κοίτα που έμελλε το χριστουγεννιάτικο τεύχος να είναι το τεύχος 88. Ο αριθμός 88 είναι κι αυτός ένα σύμβολο (όχι και πολύ χριστουγεννιάτικο). Υποτίθεται πως βγαίνει απ’ το HH δηλαδή Heil Hitler. Ο αριθμός 88 υιοθετήθηκε σαν σύμβολο απ’ τους γερμανούς ναζιστές της μετά-τον-πόλεμο εποχής, όταν τα ορίτζιναλ ναζιστικά σύμβολα είχαν τεθεί σε απαγόρευση. Με άλλα λόγια το 88 ήταν ένας νόμιμος τρόπος να εκφραστεί η αγάπη προς τον Αδόλφο, όταν η σβάστικα ήταν απαγορευμένη.
Στο περιοδικό Antifa εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχουμε μάθει να ασχολούμαστε ακριβώς μ’ αυτόν τον φασισμό, τον νομιμοποιημένο, τον «δημοκρατικό», τον κρατικό, τον φασισμό που δεν έχει σβάστικα. Και μιας και φτάσαμε στο τεύχος 88, εχμ… 87μιση, 89 παρά ή κάτι τέτοιο, προσφέρουμε ένα κανονικό αφιέρωμα στις κρατικές πτυχές του φασισμού σήμερα και παλιότερα.
-Οι χάρτες φαντάζουν κάτι αθώο, αλλά στην πραγματικότητα οι χάρτες έχουν πίσω τους το υπουργείο εξωτερικής πολιτικής και το υπουργείο προπαγάνδας (δηλαδή τα μήντια). Σ’ αυτήν την περίπτωση οι χάρτες μπορούν να μας κάνουν το μυαλό πουρέ, εκπληρώνοντας εξαιρετικά τους στόχους του κρατικού φασισμού. Προτείνουμε λοιπόν κι εμείς έναν χάρτη, μπας και σώσουμε τα μυαλά μας.
-Συνεχίζουμε με τον φασισμό μιας εποχής που η λέξη φασισμός δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί. Αλλά το κράτος είχε. Επομένως τον 17ο αιώνα κι ο φασισμός υπήρχε κανονικά και με το νόμο. Ο νόμος ήταν ο «θεϊκός νόμος» και στην παρανομία (δηλαδή στο στόχαστρο) βρίσκονταν οι «μάγισσες», aka οι συμμορίες της εποχής.
-Συνεχίζουμε πλησιάζοντας λίγο πιο κοντά στο χρόνο και το χώρο και ασχολούμαστε με την αγαπημένη μας Ελλάδα και τον φασισμό της εξωτερικής της πολιτικής. Περιηγούμαστε στις ιδέες διαφόρων εξεχόντων φασιστών που υποστήριζαν πως το ελληνικό κράτος πρέπει πάντα να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου, να είναι δηλαδή frontier state που λένε και στο χωριό μας. Εδώ μιλάμε για έναν φασισμό τόσο νόμιμο που έχει κατσικωθεί διακόσια χρόνια μες στο υπουργείο Εξωτερικών.
-Απ’ το υπουργείο Εξωτερικών περνάμε στο υπουργείο Δικαιοσύνης, το κατεξοχήν υπουργείο της νομιμότητας. Και υποστηρίζουμε ότι το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης, κάνει στην πραγματικότητα εργατική πολιτική. Δεδομένου ότι παλιότερα έχουμε ορίσει τον φασισμό ως υποτίμηση της εργατικής δύναμης μέχρι του σημείου της εξόντωσης, φαντάζεστε πως το νέο νομοσχέδιο μας φαίνεται εξόχως φασιστικό! Και εξόχως νόμιμο βέβαια, όπως αναμφίβολα θα επιβεβαιώσει κι ο κύριος Αλιβιζάτος.
-Παραμένουμε στο υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά στο υπουργείο Δικαιοσύνης της Αγγλίας, το οποίο από το 1998 ως τις αρχές των ‘00s πέρασε διάφορα καινοτόμα νομοσχέδια μηδενικής ανοχής, απαγορεύοντας ουσιαστικά την καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Η λέξη φασισμός δεν αναφερόταν πουθενά μέσα, αλλά η αύρα του ήταν πανταχού παρούσα.
-Απ’ το υπουργείο Δικαιοσύνης περνάμε στο υπουργείο Αθλητισμού που τώρα τελευταία τείνει να γίνει ένα με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Εδώ συζητάμε με έναν φίλο που πρόσφατα ένιωσε στο τομάρι του τη νομιμότητα σε όλο της το μεγαλείο όταν η αστυνομία τον μάζεψε μαζί με άλλους 424 από ένα γήπεδο για να του επιδείξει τις νέες αρμοδιότητές της.
-Περνάμε στο υπουργείο Οικογέν…, εχμ… πάλι Δημόσιας Τάξης, και επικαιροποιούμε τα όσα έχουμε πει για τις «συμμορίες ανηλίκων» και την εγκληματοποίησης της εργατικής τάξης μέσω της ιστορίας της «16χρονης του Βύρωνα».
-Για τελευταίο υπουργείο αφήσαμε το υπουργείο Πολιτισμού που εσχάτως ασχολείται κι αυτό με τον φασισμό μέσω νόμιμων ιβέντς. Και για να μη νομίζετε ότι παρακολουθούμε μόνο αγώνες βόλεϊ παρέα με χούλιγκανς, πήγαμε και σε ένα τέτοιο, μια θεατρική παράσταση του Ιδρύματος Ωνάση. Εκεί μπορεί να μην την έπεσαν οι μπάτσοι, αλλά κι εκεί σιχτιρίσαμε με την ψυχή μας.
-Με τα υπουργεία ψιλοτελειώσαμε. Περνάμε λοιπόν στις υπόλοιπες καρανόμιμες κρατικές υπηρεσίες, ξεκινώντας από την ΕΥΠ. Η οποία σε ανύποπτο χρόνο παραδέχτηκε ότι αυτή έστησε τη φήμη περί «μεταναστών που βάζουν φωτιές στον Έβρο». Και μετά πήγαν κι οι εταιρίες τηλεφωνίας κι έδωσαν τσάμπα γιγαμπάιτ για να διαδώσουμε όλοι μαζί τη φήμη. Καμία παρανομία εδώ, μόνο κράτος.
-Η επόμενη κρατική υπηρεσία την οποία περνάμε ένα χεράκι είναι η NASA. Και για να το κάνουμε αυτό χρησιμοποιούμε το παράδειγμα της Ιταλίας του 1978 και τη σχέση της απαγωγής Άλντο Μόρο με την θέαση UFO στον ιταλικό ουρανό. Φταίει που διαβάσαμε πρόσφατα ένα βιβλίο που λεγόταν UFO78 και μας έβαλε μπρίζες.
-Τέλος, συνεχίζουμε να εξηγούμε το από πού διάολο μας έρχονται αυτές οι ιδέες (μαντέψτε: δεν είναι από την κούτρα μας) στην πέμπτη συνέχεια της σειράς κειμένων Ιστορία της Αυτονομίας στην Ελλάδα. Το θέμα μας αυτή τη φορά είναι πολύ ταιριαστό γιατί ασχολείται με τη θεματολογία των ανοιχτών συνελεύσεων των μητροπολιτικών συμβουλίων (2001-2005), οι οποίες όπως θα δείτε επεξεργάζονταν θέματα όπως τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, τις πολιτικές δημόσιας τάξης και μηδενικής ανοχής, την εξωτερική πολιτική και τον παγκόσμιο πόλεμο, τις νέες τεχνολογίες, τη σύνθεση της εργατικής τάξης, την υποτίμηση των μεταναστών εργατών, τον αθλητισμό, τα think tanks, κ.α. Όλως τυχαίως δηλαδή τα ίδια ακριβώς ζητήματα με τα οποία καταπιανόμαστε και στο παρόν τεύχος.
Αυτά.
Άντε και καλή μας χρονιά.