Τι καταλάβαμε από τη διαδήλωση «Η Απειθαρχία είναι η Δύναμή μας»

Θα το καταλάβατε κι εσείς εφόσον ήρθατε στη διαδήλωση του Σαββάτου 5 Ιουνίου: Όσο και αν υπονοούσαμε ότι δεν θα βγούμε στην Πατησίων, τελικά δεν τα καταφέραμε να αποφύγουμε τη βαρυτική της έλξη. Ο λόγος για αυτή την αδυναμία, γίνεται κατανοητός μόνο εφόσον κάποιος προσπαθήσει να στήσει ένα δρομολόγιο διαδήλωσης  με αφετηρία τον σταθμό Άνω Πατησίων. Τότε καταλαβαίνεις ότι η πολεοδομία καθιστά περίπου αδύνατον να αποφύγεις την Πατησίων. Οπότε συγχωρήστε μας την παραπληροφόρηση περί «στενών» και αρκεστείτε (α) στο στενό όπου όντως χωθήκαμε τελικά, φέρνοντας τους μπάτσους στην αμήχανη θέση να βρίσκονται κυκλωμένοι από… ατέρμονη ποικιλία μη φιλικών στοιχείων και (β) στη συνειδητοποίηση ότι η Κατερίνα Γώγου, τελικά, όντως κάτι είχε καταλάβει.^[1]Εδώ https://www.youtube.com/watch?v=E3sO5i9XfFg. Αν το έχετε ήδη ακούσει, επαναλάβετε δίνοντας βάση στη συνοδευτική φωτογραφία.

Κατά τα άλλα, υποθέτουμε ότι αυτοί και αυτές που κάνουν τον κόπο να κατέβουν σε διαδηλώσεις σαν και αυτή που διοργανώσαμε, καταλαβαίνουν καλά και το νόημά τους, και αν όχι, καλά θα κάνουν να μας ρωτήσουν. Για τους υπόλοιπους, ας πούμε τα εξής:

Οι διαδηλώσεις είναι μια δημόσια διατύπωση γνώμης.

Ταυτόχρονα είναι μια δημόσια έκθεση συλλογικών δυνατοτήτων.

Οι γνώμες και οι συλλογικές μας δυνατότητες είναι αυτά που είναι· αυτά που κατά το τελευταίο έτος αποδείχθηκαν επαρκή για να προστατεύσουν από την παράνοια και την ξεφτίλα, όχι μόνο εμάς, αλλά και όποιον άλλο διέθετε παρόμοιες μπανάλ προτεραιότητες. Νομίζουμε μάλιστα ότι, ακριβώς εξαιτίας του επιπέδου και της ιδιομορφίας τους, οι γνώμες και οι συλλογικές μας δυνατότητες εξετάζονται ενδελεχώς με κάθε ευκαιρία από όλους τους φροντιστικούς καλοθελητές της χώρας. Σε αυτή τη διαδήλωση, για παράδειγμα, οι παρατηρητές κάθε είδους χρησιμοποίησαν την ευκαιρία για να κάνουν τις παρατηρήσεις τους. Συνεπώς… σιγά μην τα αναλύσουμε και γραπτώς! Οι παρατηρητές θα πρέπει να αρκεστούν στην αγαπημένη τους παρατήρηση – και να προσπαθήσουν μόνοι τους να αναπτύξουν τις νοητικές κατηγορίες δίχως τις οποίες η παρατήρηση καταντάει απλό μπατσικό σκανάρισμα.

Όσο γι’ αυτά που κρίνουμε σκόπιμο να αναφέρουμε δημοσίως: αυτή η διαδήλωση, όπως και όλες οι προηγούμενες, ήταν τμήμα της ιστορίας των αυτόνομων διαδηλώσεων στα Νότια Βαλκάνια. Όταν λέμε «αυτόνομες διαδηλώσεις», εννοούμε διαδηλώσεις που οργανώνονται από τα κάτω, δίχως κρατική συνεισφορά, είτε στα περιεχόμενα, είτε στις μεθόδους.

Καμιά φορά μπορεί να μπερδευτεί κανείς και να θεωρήσει πως οι αυτόνομες διαδηλώσεις έχουν ομοιότητες με την «απόκριση στην επικαιρότητα» που χαρακτηρίζει αυτό που εννοείται ως «διαδήλωση» στα μέρη μας. Αντιθέτως, εμείς, από κάποια στιγμή και μετά, μάθαμε να νιώθουμε τεράστια αμηχανία μπροστά στις αντιλήψεις σύμφωνα με τις οποίες κάθε «διαδήλωση» πρέπει να βρει κάποιο «νομοσχέδιο» που «δεν θα περάσει», κάποιο «συμβάν» που πρέπει να «απαντηθεί». Αναμφίβολα, οι αυτόνομες διαδηλώσεις, κάποιες φορές έχουν βρεθεί να «απαντούν», και θα το ξανακάνουν. Όμως η βασική τους αναφορά δεν είναι το παρόν. Όταν κάνουμε καλά τη δουλειά μας, οι αυτόνομες διαδηλώσεις έχουν το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν και το μέλλον. Δεν είναι «απόκριση στην επικαιρότητα». Είναι στιγμές μιας ιστορικής διαδρομής.

Πάρτε για παράδειγμα τη διαδήλωση με τίτλο «Ενάντια στα Χίλια Πρόσωπα του Ελληνικού Φασισμού». Έγινε το Φλεβάρη του 2014, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αν όμως κοιτάξει κανείς την αφίσα σήμερα, δεν θα αποκομίσει μόνο «απόκριση», αλλά και μια ματιά στα μυαλά των διοργανωτών της. Εκεί είναι που βρίσκουμε τη φράση «φασισμός είναι τα ναι που πολλαπλασιάζονται και τα όχι που λιγοστεύουν». Καθώς και την παράγραφο:

Νιώθουμε – με τη διαίσθηση που γεννά ο κίνδυνος – ότι απέναντί μας δεν βρίσκεται μια τυχαία παρεκτροπή από την οποία θα επιστρέψουμε μαγικά. Απέναντί μας βρίσκεται η στρατηγική του ελληνικού κράτους απέναντι στην εργατική τάξη. Και θα πρέπει αυτή την στρατηγική να την καταλάβουμε προτού την πολεμήσουμε. Όχι με την αδιάφορη διεκπεραιωτική διάθεση του ανθρωπιστή χομπίστα, αλλά, όλο και περισσότερο, με την τέχνη, την επινοητικότητα και την ορμή εκείνου που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. ^[2]Η αφίσα εδώ: https://autonomeantifa.gr/antifa-diadilosi-enantia-sta-chilia-prosopa/. Η διαδήλωση έγινε στις 22 Φλεβάρη του 2014.

Αυτές οι φράσεις πιθανόν να μην έγιναν κατανοητές από όλους και όλες που είχαν συμμετάσχει σε εκείνη την παλιά διαδήλωση. Ειδικά από όσους, παρά τις προτροπές μας, είχαν συμμετάσχει εμφορούμενοι από διαθέσεις «διεκπεραίωσης». Και ξεχάστηκαν εν τω μεταξύ αυτές οι φράσεις, ακόμη και από εμάς τους ίδιους, που τις ανακαλύψαμε ξανά ψαχουλεύοντας την περιοχή «αφίσες» του ίδιου μας του σάιτ για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου. ^[3]Η οποία περιοχή «αφίσες» αναμφίβολα χρειάζεται βελτίωση. Την ίδια στιγμή όμως, όσες αποφασίσουν να την … Continue reading Κι όμως, ετούτα τα «ξεχασμένα» λόγια, τον Μάρτη του 2020, ήταν κομμάτι των συλλογικών δυνατοτήτων που μας γλύτωσαν από την παράνοια και την ξεφτίλα. Τα ίδια «ξεχασμένα» λόγια θα μπορούσαν μια χαρά να βρίσκονται στην αφίσα της πρόσφατης διαδήλωσης στα Πατήσια. Μαζί με αντίστοιχες «ξεχασμένες» πράξεις και μεθόδους, ων ουκ έστι αριθμός.

Η διαδήλωση «Ενάντια στα Χίλια Πρόσωπα του Ελληνικού Φασισμού», μαζί με όλες τις υπόλοιπες, έχει γίνει κομμάτι του εξοπλισμού μας. Νοοτροπία καρφωμένη σε σημείο απρόσβατο ακόμη και στην πιο λεπτεπίλεπτη νευροχειρουργική. Συλλογικές μνήμες που θ’ αστράψουν στις στιγμές κινδύνου του μέλλοντος.

Συμβαίνουν αυτά με τις αυτόνομες διαδηλώσεις.

Άρα, όποιος αποφασίζει να συμμετέχει, πρέπει να προσέχει.