Τι μάθαμε από ένα πέσιμο σε «δομή ανηλίκων» στα Σεπόλια – Preview

Ως γνωστόν, η ομάδα antifa scripta εκδίδει ένα χάρτινο περιοδικό. Μας αρέσει το χαρτί. Γιατί οργανώνει τις σκέψεις σε συγκεκριμένη χωροταξία, γιατί έχει συγκεκριμένη μορφή συνεπώς βοηθάει τη μνήμη του πού διάβασες τι, γιατί μυρίζει γαμάτα… και για πολλούς άλλους λόγους, που να σας τα λέμε!

Εν τω μεταξύ όμως, έχουμε αντιληφθεί ότι πολλοί δεν συμφωνούν μαζί μας. Προτιμούν τα κουμπιά. Παρότι αρνούνται να εκθέσουν τους λόγους για το βίτσιο τους, εμείς, σαν καλή εκδοτική ομάδα, αποφασίσαμε να προσαρμοστούμε στους νέους καιρούς.

Δηλαδή, από καιρού εις καιρόν, θα σας δείχνουμε previews των περιεχομένων του επόμενου τεύχους του περιοδικού antifa. Θα κοιτάζουμε να περιλαμβάνουμε πηγές που (α) ενώ τις βρίσκουμε ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες, δεν χωρούν στο έντυπο και (β) είναι προσεγγίσιμες με τον νέο αγαπημένο (σας) τρόπο, δηλαδή με πατουκούμπημα.

Το πρώτο σχετικό εγχείρημα είναι το κείμενο που ακολουθεί. Αφορά την προσπάθειά μας να περιγράψουμε τι καταλάβαμε μέσω της ενασχόλησής μας με το πέσιμο που έφαγε μια «δομή φιλοξενίας ανηλίκων» στα Σεπόλια. Το πέσιμο έλαβε χώρα τον Οκτώβρη του 2024. Οδήγησε σε άμεση κινητοποίηση αντιφασιστικών ομάδων της περιοχής και όχι μόνο. Συμμετείχαμε και εμείς. Με τον τρόπο μας. Στα όσα ακολουθούν, περιγράφουμε αυτόν τον τρόπο.

Κι όταν κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος, θα σας πούμε και τι καταλάβαμε.

Όσο για το ηδονικό πατοκούμπημα που υποσχεθήκαμε, δεν θέλαμε να είναι και τόσο εύκολο, οπότε κοιτάξτε τις υποσημειώσεις. Εκεί θα βρείτε τις αποδείξεις για κάτι που όλοι ξέραμε, αλλά το ξεχάσαμε: ότι τα ρατσιστικά σκουλήκια, είναι οι ίδιοι που σιτίζονται από τους μετανάστες.

Λοιπόν, πάμε;

Mέθοδοι αντιμετώπισης ρατσιστικών επιθέσεων

Η μέθοδος που ακολουθούμε όταν πρόκειται για ρατσιστές του πογκρομικού είδους, ξεκινάει από διδάγματα που συσσωρεύονται από τη δημιουργία των antifa ομάδων το 2004, όπως οργανώθηκαν κατά την προσπάθειά μας να αντιπαρατεθούμε με το πογκρόμ στον Άγιο Παντελεήμονα το 2011. Εδώ περιλαμβάνονται τα εξής:

(α) Η λειτουργία του ρατσισμού. Ο ρατσισμός είναι ιδεολογία στρατηγικής σημασίας για τον καπιταλισμό. Συνδέεται άμεσα με την πηγαία επιθυμία κάθε αφεντικού να πληρώσει τους εργάτες του όσο λιγότερο γίνεται. Οπότε ο ρατσισμός οργανώνεται πολύ «φυσικά» και από μόνος του, στη βάση των υλικών συμφερόντων των επιμέρους αφεντικών. Αλλά ουδέποτε μένει σε αυτό το «φυσικό» επίπεδο οργάνωσης· τελικά, ο ρατσισμός οργανώνεται από το κράτος. Η ελληνική μεταναστευτική νομοθεσία είναι η γενική οργάνωση του ρατσισμού: επιτελεί την παρανομοποίηση τουλάχιστον του 20% των εργατών των νοτίων Βαλκανίων και την διαχείρισή τους με βάση, όχι το εργατικό, αλλά το ποινικό δίκαιο. Το γκριζάρισμα της διάκρισης «νόμιμου» και «παράνομου», η βαθιά μαφιοζοποίηση της ελληνικής αστυνομίας και της ελληνικής κοινωνίας, η κρατική οργάνωση των πογκρόμ, είναι οι αφανείς όψεις αυτής της γενικής οργάνωσης του ρατσισμού από το ελληνικό κράτος.^[1]Αυτόνομες Ομάδες από την Αθήνα, Σχεδόν Αόρατοι: Η παρανομοποίηση της εργασίας ως κρατική στρατηγική για τη … Continue reading

(β) Η ταξική θέση των ρατσιστών. Οι ρατσιστές, είτε του πογκρομικού, είτε του ανθρωπιστικού είδους, παριστάνουν ότι εκκινούν από κάποιου είδους ιδεολογικές αφετηρίες, καθώς και  κάποιου είδους «αδιαμφισβήτητα προβλήματα της καθημερινότητας». Αλλά η κοινωνική εμπειρία τριάντα χρόνων αποδεικνύει ότι τα ρατσιστικά σκουλήκια, ειδικά οι οργανωτικές φιγούρες ανάμεσά τους, είναι οι ίδιοι που σιτίζονται από τους μετανάστες. Απλά θυμηθείτε: «Θέμις Σκορδέλη». Εκείνη η τηλεοπτική μπροστάρισα του πογκρόμ του Αγίου Παντελεήμονα, είχε για επάγγελμα την παραγωγή και διανομή πειρατικών cd. Ήταν δηλαδή αφεντικό μεταναστών, στέλεχος του παράνομου κεφαλαίου, και συνεργάτης της ελληνικής αστυνομίας.^[2]Μαρίλη Μαργωμένου, «Θέμις Σκορδέλη: η πάμπτωχη και η κατάνα της», Καθημερινή, 10/10/2013. Εδώ είναι και το … Continue reading Μάλιστα, το δικό της ήταν μάλλον το πιο αθώο από τα επαγγέλματα των οργανωτών του πογκρόμ του 2011.^[3]Autonome Antifa, Επιτροπές κατοίκων: κατάδυση στο μέλλον του ελληνικού φασισμού, Αθήνα, 2012. Άρα δεν τρώμε τα φούμαρα των ρατσιστών περί «προβλήματος» και «ιδεολογίας». Αναζητούμε υλικούς λογαριασμούς, συνασπισμούς συμφερόντων και περίπλοκα σχέδια, από τον τελευταίο νταβατζή μέχρι το ελληνικό κράτος. Όποιος ψάχνει βρίσκει.

(γ) Η πολιτική γεωγραφία της μητρόπολης. Καμιά φορά ξεχνιέται λόγω ίντερνετ, αλλά οι τοίχοι της πόλης έχουν σημασία. Όχι μόνο τι γράφουν, αλλά η ίδια η δομή τους, το πολεοδομικό σύμπλεγμα, οι λακούβες τα σοκάκια και οι παιδικές χαρές, αναδίδουν και επιτελούν την κρατική οργάνωση του ρατσισμού. Η διαρκής εκτίμηση της ταξικής σύνθεσης και των πολεοδομικών χαρακτηριστικών συγκεκριμένων περιοχών είναι ορυχείο γνώσης που συνήθως μένει ανεκμετάλλευτο. Άρα κόβουμε βόλτες, με κάθε τρόπο και όλους. Πάντα έχουμε πολλά να μάθουμε.

(δ) Η ιστορία.  Στην εποχή μας πρέπει να διευκρινίζεται όλο και συχνότερα: Δεν υπάρχουν «γεγονότα» δίχως παρελθόν. Η απόκρυψη αυτού του παρελθόντος είναι η βασική επιδίωξη του μηντιακού λόγου. Ειδικά σε περιπτώσεις όπου η λήθη επιδιώκεται ενεργητικά, όπως είναι όλες οι περιπτώσεις ρατσιστικών επιθέσεων. Άρα ψαχουλεύουμε το παρελθόν. Συνδέουμε τα ασύνδετα. Αναζητούμε μια αφήγηση που να αποδίδει στα «γεγονότα» το παρελθόν τους.

Τέλος, (ε) Η αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη σημαίνει υποστήριξη μεταξύ ομοίων, άρα συνείδηση κοινότητας. Η αλληλεγγύη που μας ενδιαφέρει δεν ασκείται αφ’ υψηλού· είναι ταξική αλληλεγγύη.^[4]«Η ταξική γοητεία του “πρόσφυγα”», Antifa #48, 10/2015. Πάρτε κι ένα μπόνους πατοκούμπημα για να βρίσκεται. Οπότε: αν είμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες εργάτες είναι γιατί οι ίδιοι μηχανισμοί που οργανώνουν την εκμετάλλευσή τους οργανώνουν και τη δική μας. Ή όπως έλεγε μια παλιά αφίσα: μετανάστη εργάτη δώσε μου λίγο από το μίσος σου – όχι για να σε σώσω, αλλά για να σωθώ κι εγώ.

Αυτή είναι η μέθοδος στο περίπου. Τη χτίζουμε χρόνια και είμαστε περήφανες γι’ αυτή.

Κι όπως θα δει όποια αγοράσει το επόμενο τεύχος, τείνει να λειτουργεί· όχι πάντα άψογα.

---

Θέμις Σκορδέλη

Η Θέμις Σκορδέλη εισήγαγε την έννοια του «Αγανακτισμένου» πολύ πριν από το μεγαλείο της Πλατείας Συντάγματος, και τεκμηρίωσε το περίφημο «μεταναστευτικό πρόβλημα» τότε που ακόμη κανείς δεν ήξερε πώς να αποκαλέσει το πράγμα. Κι ενώ οι καινοτόμες ιδέες που εισήγαγε μας κάνουν ακόμη παρέα, εκείνη σύρθηκε στα δικαστήρια με κατηγορίες περί διακίνησης παράνομων cd. Η αχαριστία με την οποία αντιμετωπίστηκε είναι συνηθισμένη στην Ελλάδα – γκουγκλ «Σωκράτης» για να δείτε τι παθαίνουν όσοι εισάγουν καινά δαιμόνια.