Οι απειλές των αφεντικών ότι μας περιμένει ο δυσκολότερος χειμώνας μετά το 1942 έχουν διπλή προέλευση:
Από τη μια εκφράζουν το φόβο του ελληνικού κράτους για την παγκόσμια κατάσταση. Για την ώρα όλοι πουλάνε «ενωμένη Δύση» που πολεμάει την «απολυταρχική Ρωσία». Την ίδια στιγμή όλοι γνωρίζουν ότι η «ενωμένη Δύση» κρατιέται ενωμένη με τα χίλια ζόρια.
Φυσικά αυτό διόλου δεν πτοεί τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους να «βλέπουν» συμμαχία του «τρελού Πούτιν» με τον «δικτάτορα Ερντογάν». Ο στόχος είναι να αυτοπροβληθεί το ελληνικό κράτος ως το τελευταίο σύνορο της «πολιτισμένης Δύσης» στην προσπάθεια ανάσχεσης της «ρωσικής απειλής». Από τη σκοπιά του ελληνικού κράτους η ανάσχεση της Ρωσίας συνδέεται με την ανάσχεση της Τουρκίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα τομάρια μας.
Και μιας και μιλάμε για τα τομάρια μας, οι απειλές στοχεύουν και στο εσωτερικό: τ’ αφεντικά και οι ρουφιάνοι τους ψέλνουν εν χορώ ότι «θα μας κλείσουν τα φώτα», ότι «θα κρυώνουμε» κι ότι «δε θα χουμε να φάμε». Εν ολίγοις οι πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι που επιδιώκονταν το 2020-2022 μέσω της απαγόρευσης κυκλοφορίας και της παροχής επιδομάτων, αντί του μισθού, συνεχίζονται με νέα μορφή. Πλέον η αύξηση του πληθωρισμού και των φόρων εγγυώνται ότι οι τιμές όλων των εμπορευμάτων θα ακριβαίνουν και το μόνο που θα φτηναίνει θα είναι η εργασία μας. Στόχος είναι η δημιουργία μιας πολεμικής οικονομίας – δηλαδή μείωση της κατανάλωσης στα όρια της επιβίωσης και συγκέντρωση όλου του διαθέσιμου χρήματος στα κρατικά ταμεία και τις τράπεζες, το οποίο εν συνεχεία θα διατίθεται σε επιλεγμένους καπιταλιστές.
Κι εντωμεταξύ η σύγχυση βασιλεύει: τ’ αφεντικά μας σερβίρουν τα αποτελέσματα των δικών τους πολιτικών ως αιτίες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι ιοί από την Κίνα, οι περιβαλλοντικές νομοθεσίες είναι το αποτέλεσμα μιας σκληρής δεκαετίας παγκόσμιου διακρατικού ανταγωνισμού.
Αυτόν τον ανταγωνισμό τον όξυνε το κάθε κράτος ξεχωριστά για να προστατεύσει τα συμφέροντα του εθνικού του καπιταλισμού.
Αυτόν τον ανταγωνισμό και τις συνέπειές του τώρα κοιτούν να τα φορτώσουν στις πλάτες μας.
Η προσφυγή στο 1942 μοιάζει σαν κάποιου είδους «δίδαγμα» από το παρελθόν.
Στην πραγματικότητα εκφράζει τους φόβους των αφεντικών για το άμεσο μέλλον.