Με τους γνωστούς τρόπους, που ξέρει όποιος είχε την τύχη να πάει σχολείο σ’ αυτή τη χώρα, το κεντρικό ζήτημα των καταλήψεων συνοψίστηκε στο «15 μαθητές ανά τάξη». Αναρωτιόμαστε, πώς προέκυψε αυτό το αίτημα; Πώς απέκτησε σε μία μέρα εθνική εμβέλεια; Πόσο αίτημα είναι των μαθητών και πόσο των καθηγητών;
Το αίτημα για «15 μαθητές ανά τάξη» είναι βγαλμένο κατευθείαν από την ατζέντα του αριστερού εκπαιδευτικού συνδικαλισμού. Σημαίνει λιγότερη απειθαρχία, περισσότερη επιτήρηση και απομόνωση. Στην πραγματικότητα το αίτημα αυτό προέρχεται από τους ίδιους τους αριστερούς καθηγητές! Τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετεί
Κατά τα άλλα, έχουμε κι εμείς μια γνώμη για το σχολείο. Έχουμε υπάρξει τρόφιμοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ξέρουμε ότι ποτέ δεν είχαμε να περιμένουμε τίποτα από τους αριστερούς καθηγητές. Ξέρουμε ότι το κρυφό τους «λειτούργημα» είναι οι αποβολές και η βαθμολογία με ταξική μεζούρα. Ξέρουμε επίσης τους λόγους για τους οποίους κάναμε κατάληψη: γιατί είναι ένα διάλειμμα από την εντατικοποίηση και την πειθαρχία. Γιατί έχουμε μίσος για το σχολείο και ό,τι αντιπροσωπεύει.
Μπορεί λοιπόν η αριστερά, ελπίζοντας σε κάποια κρατική ανταμοιβή για την προσφορά των υπηρεσιών της, να χαϊδεύει όσο θέλει τα αυτιά της «αγωνιζόμενης νεολαίας». Στον πάτο των ταξικών αντιθέσεων όμως τα κίνητρα θα παραμένουν αδιαμεσολάβητα. Η μαθητική απειθαρχία, η ανάγκη να συναντηθούμε, η αντίληψη -έστω και διαισθητικά- ότι αυτός ο κόσμος δουλεύει εναντίον μας ήταν πάντα καλοί λόγοι για να βάλουμε λουκέτο στο σχολείο. Δεν αρκούν όμως. Οι καιροί είναι σκληροί. Θα πρέπει να οργανωθούμε. Να εμπιστευτούμε ο ένας την άλλη. Να αποκτήσουμε συλλογική γνώμη για τον κόσμο ή να παραδοθούμε στο φόβο και τη μοναξιά.
Περισσότερα στο antifasouth.gr