Με ανατριχιαστική ευκολία, οι εκατοντάδες νεκροί μετανάστες των τελευταίων μηνών χρεώνονται στην «Ε.Ε.» και το «ΝΑΤΟ».
Φυσικά δεν είναι έτσι. Οι λιμενόμπατσοι που από το 2005 και μετά κανονίζουν ποιες βάρκες βουλιάζουν και ποιες περνούν είναι Έλληνες. Ο φράχτης στον Έβρο και η νομοθεσία που καθιστούν μονόδρομο τη θαλάσσια διεύλευση είναι ελληνικής κατασκευής. Οι αποδέκτες των ευρωπαϊκών χρημάτων «για τη διαχείριση των ροών» είναι ελληνικά μικρά και μεγάλα αφεντικά. Οι πολεμικές επιχειρήσεις που ξεριζώνουν ανθρώπους χρόνια τώρα, είχαν όλες τους συμμετοχή του ελληνικού κράτους. Στο Αφγανιστάν το 2001. Στο Ιράκ το 2003. Στη Λιβύη το 2011. Στη Συρία από το 2012 και μετά.
Τα εκατοντάδες πτώματα στο Αιγαίο παράγονται από ελληνικά χέρια. Δεν είναι η «Ευρώπη φρούριο». Είναι το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος δημιουργός και διαχειριστής των μεταναστευτικών ροών. Όχι τους τελευταίους μήνες, αλλά τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια.
Κι όμως, αυτά τα γεγονότα ξεχνιούνται. Η αριστερή κυβέρνηση ετοιμάζεται να πενταπλασιάσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δεξιάς κυβέρνησης. Να εισπράξει τα οφέλη και να χρησιμοποιήσει το «πρόβλημα» ως διαπραγματευτικό χαρτί στην εξωτερική της πολιτική. Την ίδια στιγμή οι οπαδοί του ελληνικού κράτους αυτοπαρουσιάζονται ως ανθρωπιστές, ευαίσθητοι και γενικώς άσχετοι με το ζήτημα. Το κατόρθωμα είναι εξαιρετικά σύνθετο: η δυνατότητα της μεσολαβημένης από τα μμε εθνικόφρονος γλώσσας να καλύπτει ακόμη και μαζικές δολοφονίες με ελάχιστη προσπάθεια. Η συνεισφορά του πράγματος που λέγεται Σύριζα είναι κομβική.
Και μας υποδεικνύει, αυτό το κατόρθωμα, τα βάθη του σημερινού φασισμού: την αθλιότητα των κοινωνιών όπου η αντίθεση στα κρατικά σχέδια εκλείπει. Την εθνική ενότητα ως αυτό που είναι: κατάντια.
Ας μην χαιρόμαστε όμως. Το ζήτημα δεν είναι ηθικό.
Κι αν τα πτώματα καλύπτονται με λέξεις, παραμένουν πτώματα.
Σήμερα των μεταναστών.
Αύριο της υπόλοιπης εργατικής τάξης.