Ζούμε σε μια χώρα με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο τρόπος, με τον οποίο σαν κοινωνία παριστάνουμε πως δεν υπάρχουν, είναι σχεδόν μαγικός! Η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση έχει φροντίσει γι’ αυτό.
Έτσι, μας είπαν με τα σωστά τους μια μέρα, πως πλέον, δεν έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης (όπως οι άσπλαχνοι δεξιοί), αλλά «ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας μεταναστών»! Κι ενώ δεν έχει τίποτα ουσιαστικά αλλάξει (εκτός ίσως από την πολιτική αναβάθμιση των ΜΚΟ), οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν ψήσει του εαυτούς τους, ότι είναι ο πιο φιλόξενος και πιο φιλάνθρωπος λαός του πλανήτη.
Η πραγματικότητα ωστόσο, απέχει πολύ από το Νόμπελ Ειρήνης, που τόσο πολύ στεναχωρηθήκαμε που δεν πήραμε. Η μια μετά την άλλη, μικρή ή μεγαλύτερη εξέγερση των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το θυμίζουν εμφατικά˙ σε όσους φυσικά θέλουν να το θυμούνται. Λόγοι υπάρχουν πολλοί˙ είναι από το σκατά φαΐ στο κέντρο κράτησης, μέχρι τα πογκρόμ των φασιστών στις πλατείες, το ξύλο των μπάτσων, οι ρουφιανιές των ΜΚΟ, η ασφυκτική συγκέντρωση εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων σε αναντίστοιχα μικρούς χώρους, το να μην έχεις χαρτιά και ο αυθαίρετος εγκλεισμός. Εν ολίγοις, είναι η κατάσταση τεχνητής παρανομίας που τους έχει επιβληθεί και ό,τι αυτό συνεπάγεται, οι χίλιοι δύο πραγματικοί λόγοι για να εξεγερθούν οι μετανάστες.
Για να το πούμε ξεκάθαρα: τα καπιταλιστικά κράτη αντιμετωπίζουν την μετανάστευση, ως μετανάστευση εργασίας. Το λιμενικό, οι ανθρωπιστικές ΜΚΟ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η αστυνομική διαχείριση στις πόλεις, είναι κομμάτια της ίδιας διαδικασίας, της υποτίμησης της ζωής των μεταναστών και της μετατροπής τους σε φτηνή εργατική δύναμη.
Τελικά, όσο εμείς οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να κοροϊδευόμαστε, για το πόσο φιλόξενοι είμαστε, τόσο οι ταξικές μας μοίρες θα πλησιάζουν αυτές των έγκλειστων μεταναστών. Έτσι, μέχρι να σοβαρευτούμε.