Σημειώσαμε στον χάρτη τις «τριμερείς συνεννοήσεις» που έχει επιδιώξει ή συνάψει το ελληνικό κράτος από την έναρξη της «κρίσης» του 2010 και μετά. Η εικόνα περικύκλωσης που προκύπτει δεν είναι τυχαία.
Από το 2010 και μετά, το ελληνικό κράτος ξεκίνησε να επιδιώξει τη συμμαχία με όποιον πιθανό και απίθανο εχθρό της Τουρκίας μπορεί να βρεθεί ανατολικά του Σουέζ. Δηλωμένος στόχος ήταν η «κήρυξη ΑΟΖ» στα νότια της Τουρκίας δίχως να ερωτηθεί η Τουρκία.
Από το 2015 και μετά, έπειτα από την ανάδειξη της «αριστερής κυβέρνησης», το ελληνικό κράτος
- Ξανάνοιξε το ζήτημα των Ιμίων που εδώ και είκοσι χρόνια είχαν άτυπα οριστεί ως αποστρατικοποιημένη ζώνη.
- Προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο για να απαλλαχθεί από την υποχρέωση «αποστρατιωτικοποίησης» των Δωδεκανήσων και των νησιών του Βορείου Αιγαίου.
- Συνεχίζει τις προσπάθειες «τριμερών συνεργασιών» με όποιον βρεθεί πρόθυμος.
- Μπλοκάρισε εσκεμμένα τις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό και αμέσως μετά δήλωσε ότι οι «Κύπριοι αδελφοί» μπορούν να αρχίσουν να ψάχνουν για πετρέλαιο. Δηλαδή ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα πάνω στο νησί.
Από το 2010 και μετά, το ελληνικό κράτος εφαρμόζει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τις «ελληνοτουρκικές σχέσεις».
Το σχέδιο είναι η περικύκλωση του τουρκικού κράτους για όσο αυτό είναι απασχολημένο να εμπλέκεται στο μεσανατολικό σφαγείο και η δημιουργία τετελεσμένων.
Το σχέδιο είναι η κυριαρχία στη θάλασσα από την Κέρκυρα μέχρι το Λίβανο δίχως να ερωτηθεί η Τουρκία.
Το σχέδιο είναι η συμμετοχή στο μεσανατολικό σφαγείο με «ωφέλιμους όρους», δηλαδή με όρους εκμετάλλευσης των τουρκικών προβλημάτων.
Το σχέδιο έχει κοινωνική υποστήριξη. Τα μεσοστρώματα, πραγματικά ή κατά φαντασίαν, έχουν ταυτίσει αυτό το σχέδιο με τις τελευταίες ελπίδες στοιχειώδους συντήρησης των ταξικών προνομίων τους.
Φυσικά, όπως δείχνει η ιστορία του περασμένου αιώνα, τέτοιου είδους σχέδια τελικά πληρώνονται. Πληρώνονται ακριβά.
Πληρώνονται με το τομάρι της εργατικής τάξης.
Και είναι, με τον τρόπο του, κάπως τραγικό:
Όταν έρθει η ώρα της πληρωμής, οι καιροί που εκείνο που μας απασχολούσε ήταν η «τουρκική προκλητικότητα», βασικά θα προκαλούν νοσταλγία.