Το βρίσιμο στην εργατική νεολαία, καλά κρατεί. Πρόκειται για την άγρια, κρατικά οργανωμένη επίθεση, που δεχόμαστε και εντείνεται, όσο περνά ο καιρός. Αρκεί μια ματιά στην καθημερινή ειδησεογραφία. Πλήθος από άρθρα και ρεπορτάζ με κωδικές ονομασίες όπως: «Συμμορίες ανηλίκων», «Φασίστες στα ΕΠΑΛ», «Εγκληματίες οπαδοί» και «Ραπ που σε κάνει εγκληματία».
Όμως, τι σκάλωμα έχουν φάει και γιατί «τώρα»;
Καθώς, τα καπιταλιστικά κράτη εμπλέκονται ολοένα και περισσότερο στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και έρχονται αντιμέτωπα με την καπιταλιστική κρίση, καλούνται να διαχειριστούν το εσωτερικό τους. Να πειθαρχήσουν την εργατική τους τάξη και να εξασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη. Και είναι η δουλειά των ειδικών να συγκροτήσουν τις αφηγήσεις, ετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για τις κρατικές πολιτικές. Τις ταξικές πολιτικές.
Ας μην γελιόμαστε, είμαστε η γεννιά, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε περιβάλλον από εναλασσόμενες «κρίσεις». Κρίσεις φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους και πάντα εξωγενείς. Κρίσεις με κωδικές ονομασίες όπως: κρίση χρέους, δημοσιονομική, μεταναστευτική, υγειονομική, ενεργειακή και πάει λέγοντας. Είμαστε αυτοί με τους κομμένους μισθούς και τις σκατοδουλειές, που δεν μείναμε σπίτι. Που δεν το βουλώσαμε, όταν η φωνή του κράτους βροντούσε σαν αστραπή. Αυτές με τις πολυεθνικές παρέες στις πλατείες και οι χιπχοπάδες. Αυτοί που σκάμε γήπεδο κάθε Κυριακή να δούμε την ομάδα. Όσες δεν ψηνόμαστε μία με τα μέτρα και τις απαγορεύσεις.
Είναι γεγονός ότι πρόκειται για κρατικό σχέδιο που εξελίσσεται εδώ και χρόνια και που στο επίκεντρό του είμαστε εμείς. Ένα σχέδιο που μας θέλει να το βουλώσουμε και να συμμορφωθούμε με τις κρατικές εντολές. Που μας κοτσάρει ένα σωρό ταμπέλες με στόχο να μας διαιρέσει. Με στόχο να μην καταλαβαίνουμε τι γίνεται, ενώ το κράτος χτίζει συμμαχίες με τους ρουφιάνους-μικροαστούς.
Κόντρα στα σκατά για τα οποία μας ετοιμάζουν, εμείς φτιάχνουμε τους δικούς μας κώδικες. Έχουμε τα δικά μας σύμβολα και σκαρφιζόμαστες τους δικούς μας τρόπους να την παλεύουμε. Έχουμε τις δικές μας κοινότητες και σχέσεις, που δίνουν νόημα σε αυτούς τους κώδικες. Σύμβολα και συνθήματα πάνω σε τοίχους και τσιμέντα. Πάνω σε καφάο και πινακίδες.
Ξέρουμε ότι οι γειτονιές μας δεν είναι ένα ομοιογενές σύνολο. Μέσα από τα σπρέι και τις μπογιές, κλείνουμε το μάτι στους «δικούς μας». Δηλώνουμε στους φασίστες και τους ρουφιάνους ότι δεν παίζουν σε άδειο γήπεδο. Διεκδικούμε τον δημόσιο χώρο και αμφισβητούμε τις πολιτικές δημόσιας τάξης. Είναι ένας ακόμα τρόπος που έχουμε για να μιλάμε για λογαριασμό μας, έξω απ ΄το κράτος και την αριστερά του. Να αποκτάμε γνώση απο τα κάτω και να συνδέουμε την μεγάλη εικόνα με το «παγκάκι». Ένας τρόπος να μαθαίνουμε την χλωρίδα και την πανίδα της γειτονιάς, ενώ κινούμαστε σε αυτές, βάζοντας τα αυτοκόλλητά μας.
Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες, αδέρφια, και το μέλλον ζοφερό. Όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Και το γνωρίζουν και οι εχθροί μας. Είναι καιρός να δείξουμε εμπιστοσύνη και να οργανωθούμε. Να φτύσουμε στα μούτρα όσους μας προορίζουν για τα μπάζα. Να έρθουμε κοντά και να απαντήσουμε συλλογικά και αυτόνομα στο νέο φασισμό.
Περισσότερα στο https://antifacentro.wordpress.com/