Θυμάστε τις κρατικές εξαγγελίες περί «εξορθολογισμού του συστήματος πρόνοιας»; Το Νοέμβρη που μας πέρασε πήραμε μία γεύση για τι περίπου σημαίνουν…
Με σαδιστικούς υπολογισμούς που μετουσιώθηκαν σε νόμο, ένα μεγάλο κομμάτι των χρόνια πασχόντων (διαβητικοί, άτομα με αυτισμό, μεσογειακή αναιμία, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.α.) κοιμήθηκε με 67% ποσοστό αναπηρίας και ξύπνησε με 50%! Δεν πρόκειται για μαγικό, αλλά για τη νέα πολιτική περί υγείας! Που πλάι στον παραδοσιακό της ρόλο, διεκδικεί και ένα καινούργιο: να εξορθολογίζει, να καταγράφει, να επαναταξινομεί… Όμως τι άλλο «εξορθολογίζει» αυτή η πολιτική πέρα από τις ανάγκες του συστήματος; Αυτοί που μέχρι χτες ήταν «ακατάλληλοι», από σήμερα μπορούν μία χαρά να δουλεύουν μέχρι τα 65 (ακόμη κι αν κάποιοι δεν έχουν προσδόκιμο όριο ζωής ούτε τα 60), να ζουν χωρίς το επίδομα αναπηρίας, να πληρώνουν τις ιατροφαρμακευτικές τους ανάγκες – μερικώς αν εργάζονται και εξ ολοκλήρου αν είναι άνεργοι!!!
Το καρότο
Μπορεί τα χρόνια της γενικευμένης ευδαιμονίας να μας εμπόδιζαν να το καταλάβουμε, όμως για πολύ καιρό το ελληνικό κράτος είχε αναλάβει την κοινωνική αναπαραγωγή αυτού του «μη παραγωγικού πληθυσμού». Φυσικά δεν το έκανε από την καλή του την καρδιά. Ήταν και αυτό ένας τρόπος να εξασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη. Και τώρα που τα αφεντικά αποφάσισαν ότι αυτήν την τελευταία θα την πετάξουν στα σκουπίδια επιδόθηκαν ταυτόχρονα σε μία λυσσασμένη αναμεταξύ τους μάχη. Άλλοι απ’ αυτούς θα χάσουν και άλλοι θα κερδίσουν, αλλά εντωμεταξύ για την πάρτη μας δεν τίθεται ζήτημα: θα δουλεύουμε περισσότερο, θα αμειβόμαστε λιγότερο και οι πιο αδύναμοι από μας απλά θα αδυνατούμε να επιβιώσουμε.
Το μαστίγιο
Σ’ αυτούς τους καιρούς, τους καιρούς της οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, το κράτος (ξανα)ανακαλύπτει τη σκοτεινή πλευρά της πρόνοιας, αυτής που διεξάγεται με όρους ευγονικής. Και παριστάνοντας ότι «εξορθολογίζει», μετατρέπει τα «αντιπαραγωγικά» κομμάτια της εργατικής τάξης σε πλεονάζοντες αριθμούς μεθοδεύοντας σιγά σιγά τη φυσική τους εξόντωση.
Να το πούμε απλά: τα αφεντικά μας μετράνε και μας ξανά μετράνε και βρίσκουν ότι όλο και πιο πολλοί από μας περισσεύουν. Περισσεύουμε όχι απλά σαν άχρηστοι, αλλά σα βάρος που πρέπει να ξεφορτωθούν. Κι αν σήμερα είναι οι χρόνια πάσχοντες, αύριο θα είναι οι ηλικιωμένοι, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι άποροι…
Πίσω από τις συζητήσεις περί «εξορθολογισμού» εξακολουθεί να κρύβεται η ζοφερή αλήθεια: το μέλλον που ονειρεύονται τα αφεντικά χτίζεται πάνω στα πτώματά μας…