Δεν υπάρχει «πόλεμος των πολιτισμών» και «τρελοί τρομοκράτες»!
Το σφαγείο της Συρίας χτίζεται με σχέδιο εδώ και πέντε χρόνια. Είναι κομμάτι του ευρύτερου σχεδίου διάλυσης της Μέσης Ανατολής. Είναι κομμάτι ενός ακόμη ευρύτερου διακρατικού πολέμου δι’ αντιπροσώπων που εξελίσσεται από το τέλος του ψυχρού πολέμου και μετά.
Δεν υπάρχει κράτος -τοπικής ή πλανητικής επιρροής- που να μην θέλει να συμμετάσχει. Η δημόσια ονομασία της συμμετοχής τους είναι «η μάχη με το μίασμα του ISIS». Η πραγματικότητα είναι η μεταξύ τους σύγκρουση για το μοίρασμα του κόσμου.
Το ελληνικό κράτος δεν είναι καθόλου έξω από τους σχετικούς λογαριασμούς. Τουλάχιστον από το 2003 θεωρεί πως η διάλυση της Μέσης Ανατολής είναι προς το συμφέρον του, γιατί θα ανακινήσει το κουρδικό ζήτημα και θα δημιουργήσει πρόβλημα συνοχής στο τουρκικό κράτος.
Από το 2009 κα μετά, ενώ η βία στη Μέση Ανατολή οξυνόταν, το ελληνικό κράτος σοφίστηκε τη συζήτηση περί ΑΟΖ ως πίεση προς το τουρκικό. Το 2011 υποστήριξε την επιχείρηση διάλυσης της Λιβύης. Από το 2013 το ελληνικό κράτος καλεί (τους άλλους) σε εισβολή στη Συρία. Εν τω μεταξύ στήνει συμμαχίες με τους υπόλοιπους περιφερειακούς εχθρούς της Τουρκίας, μόνιμους ή προσωρινούς. Ο τελευταίος τέτοιος «πιθανός σύμμαχος» είναι η Ιορδανική μοναρχία.
Αυτή τη στιγμή, το ελληνικό κράτος συμμετέχει στη «συμμαχία ενάντια στο ISIS». Τροφοδοτεί τους Κούρδους του Ιράκ (και ποιος ξέρει ποιον άλλον… ) με πολεμοφόδια. Υπολογίζει ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εντείνει τις διαλυτικές τάσεις της Τουρκίας. Υπολογίζει ότι αν αυτές οι τάσεις φτάσουν στο απροχώρητο, θα σπεύσει να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία.
Υπολογίζει και σε κάτι ακόμα: ότι όταν έρθει η ώρα δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να εξασφαλίσει την κοινωνική υποστήριξη στα σχέδιά του. Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να πουλήσεις αντιτουρκισμό στον «ελληνικό λαό».
Όχι ακριβώς.
Είμαστε πολλοί και πολλές αυτοί που δεν είναι έτοιμοι να χάψουν τα περί «κακιάς Τουρκίας».
Που ξέρουμε ότι η στρατηγική του ελληνικού κράτους στρέφεται πρώτα και κύρια εναντίον μας.
Που, όχι, δε θα πάμε στον στρατό.
Που, όχι, δεν θα ματώσουμε για τα αφεντικά μας.