Tο ελληνικό κράτος δεν καίγεται μόνο να «κάνει τη ζωή δύσκολη» στους «ανεμβολίαστους». Εγκαθιστά διαρκείς δυνατότητες εξακρίβωσης στοιχείων για όλους – από τις καφετέριες και τα ρουχάδικα μέχρι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών, οι διευθυντές των σχολείων, οι καθηγητές των πανεπιστημίων, εξοπλισμένοι με νέες «πλατφόρμες» στα κινητά τους, θα μπορούν να ελέγχουν όνομα, χρόνο εισόδου στο μαγαζί τους… και «καθεστώς εμβολιασμού». Αυτόματα θα εκπέμπουν τις πληροφορίες πίσω στο κράτος. Που στο εξής θα χειρίζεται αυτό το ποτάμι της πληροφορίας όπως το φωτίσει ο Θεούλης.
Οπότε η γνωστή εξευτελιστική παρενόχληση των «αστυνομικών ελέγχων» επεκτείνεται έως εμετού. Μαζί πολλαπλασιάζονται και τα θύματα των ελέγχων. Και βλέπουμε· μέχρι την επόμενη «ενημέρωση της πλατφόρμας». Μέχρι την επόμενη «εθνική ανάγκη». Μέχρι το επόμενο σχέδιο συμμόρφωσης του «πληθυσμού» σε ανεξιχνίαστες πολιτικές που στοχεύουν στο «κοινό καλό» και «απαιτούν θυσίες».
Όσο για «θυσίες» άλλο τίποτα! Δεν ξέρουμε αν το προσέξατε, αλλά ο «ιός» σιγά σιγά μετατρέπεται σε ζοφερό φόντο όπου θα υφαίνονται καινούριες, ακόμη ευρύτερες «κρίσεις»: ο «πληθωρισμός», η «αύξηση των τιμών της ενέργειας» και η «κλιματική κρίση» παρουσιάζονται σαν φυσικά φαινόμενα. Στην πραγματικότητα είναι η τεχνική και «οικονομική» έκφραση της όξυνσης των διακρατικών ανταγωνισμών. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση τελικά συνοδεύεται από λογαριασμό. Και κάποιος θα πρέπει να τον πληρώσει.
Ήδη το κράτος προαναγγέλλει ότι η εργατική τάξη θα πληρώσει. Με μισθούς που δεν θα φτάνουν ούτε για τη θέρμανση και το ρεύμα. Με σκατοδουλειές υπό διαρκή επιτήρηση. Με μάσκες στη μούρη και διαρκή εξακρίβωση στοιχείων.
Οι μέθοδοι διαρκούς καταγραφής που εγκαθίστανται τάχα για τον ιό, εκφράζουν ταυτόχρονα σιγουριά και φόβο.
Οι ιθύνοντες είναι σίγουροι ότι θα πρέπει να καταγράφουν. Γιατί είναι βέβαιοι ότι το πηγάδι της εξαθλίωσής μας, που άνοιξε το 2010, δεν έχει πάτο. Ο έλεγχος είναι το προαπαιτούμενο της ομαλής εξαθλίωσης.
Και οι ιθύνοντες φοβούνται. Όπως κάθε δεσμοφύλακας που βλέπει τους έγκλειστους να στριμώχνονται με όλο και λιγότερες δυνατότητες διαφυγής.
Αυτή η γεμάτη φόβο σιγουριά έχει όνομα: λέγεται παράνοια.
Η παρανοϊκή βία είναι η κανονική κατάσταση της καπιταλιστικής κοινωνίας και του κράτους της.