Τι ωραία που την κανόνισαν όλοι τους τη συζήτηση με τον δαρμένο σταθμάρχη… Με λίγη σκηνοθεσία οι δέκα κλωτσιές φάνηκαν σα χίλιες· δυο έφηβοι ονομάστηκαν «κτήνη»· κι ένας κλασικός φασιστοτραμπούκος παρουσιάστηκε ως «καλόκαρδος σταθμάρχης». Βέβαια αυτά είναι απλώς τα επιφαινόμενα. Γιατί η υπόθεση «κλωτσιές στο σταθμάρχη» έχει κι ένα κρυφό μήνυμα.
Ας πούμε: να ’ναι άραγε τυχαίο ότι ο ίδιος ο Υπουργός που προστατεύει τον Πολίτη καταδίκασε δημοσίως τους «ανήλικους εγκληματίες»; Να ’ναι άραγε τυχαίο ότι τα δυο αδέρφια είναι «απ’ το Περιστέρι»; Να ’ναι άραγε τυχαίο ότι κάθε διαθέσιμος ρουφιάνος βάλθηκε να τους αποκαλεί «αρνητές της μάσκας»; Να ’ναι άραγε τυχαίο ότι όλοι τόνιζαν πως τα δυο αδέρφια «φορούσαν τα ίδια μα ύρα μπουφάν»;
Ε, όχι λοιπόν! Στις κοινωνίες που ζούμε τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Το να σε βρίζει ο Υπουργός της Αστυνομίας είναι σα να υποδεικνύει δημοσίως τον εχθρό.
Το να είσαι απ’ το Περιστέρι μυρίζει εργατική καταγωγή από χιλιόμετρα.
Το να σε χλευάζουν ως «αρνητή της μάσκας» συμβαίνει επειδή ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης αρνείται να ταυτιστεί με τα σύμβολα της παρ άνοιας.
Το να φοράς «τα ίδια μαύρα μπουφάν» σημαίνει ότι υιοθετείς το «στιλ απ’ τις γειτονιές».
Το να είσαι ταυτόχρονα απ’ το Περιστέρι, να αρνείσαι τη μάσκα, να φοράς τα ίδια μαύρα μπουφάν και να ρίχνεις κλωτσιές στον σταθμάρχη είναι ένας εμπόλεμος συμβολισμός – άλλο η εργατική τάξη, άλλο οι σταθμάρχες με τις μάσκες.
Οι Υπουργοί κι οι υπάλληλοί τους έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την εργατική τάξη – είτε φοράει μαύρα μπουφάν, είτε όχι.
Γι’ αυτό κι όταν δεν την χτυπάνε με τα γκλομπ, τη χτυπάνε με τα λόγια. Η δημόσια διαπόμπευση των δυο Περιστεριωτών ήταν μήνυμα προς όλη την εργατική τάξη. Το μήνυμα είναι σαφές: ή θα κάνετε ό,τι σας λέμε ή…
Περισσότερα στο antifasouth.gr