Βράδυ, πάρκο, μπύρα. Δύο μέλη του antifa south συζητούν:
-Μέσα από τις συζητήσεις που κάνουμε πάντως, βγαίνει ένα συμπέρασμα. Σε καιρούς πολεμικής προετοιμασίας σαν και τους δικούς μας, τα media και όλοι οι ρουφιάνοι έχουν βαλθεί να μας βγάλουν όλους βίαιους και εγκληματίες γιατί ο τρόπος ζωής μας έρχεται κόντρα στις κρατικές προσταγές. Ο τρόπος ζωής μας, τα ρούχα που φοράμε, οι μουσικές που ακούμε, οι δουλειές που κάνουμε νόμιμες και μη, τα μέρη που αράζουμε, αποτελούν μια υπόγεια καθημερινή άρνηση.
-Για αυτό και εκδηλώνουν και τόσο ενδιαφέρον για την πάρτη μας: Τι δουλεία κάνεις; Πας γήπεδο; Γιατί σταμάτησες το σχολείο; Θα πας να δουλέψεις; Γιατί δουλεύεις τόσο και έχεις παραμελήσει τα παιδιά σου; Στρατό γιατί δεν πας;
-Να! Ας πούμε με αυτό το τελευταίο, τι παίζει; Έχουμε καθόλου εικόνα πόσοι δεν πάνε στρατό; Όλο ακούμε από δω και από κει για κόσμο που μπιστολιάζει το φανταριλίκι. Αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς πόσοι είναι αυτοί που δεν γουστάρουν τη φάση. Έχει βγει στατιστικό για το πόση βενζίνη καίμε κάθε μήνα, για το πόσα ναρκωτικά καταναλώνουμε κάθε βδομάδα, για το πόσες αναπνοές παίρνουμε καθημερινά, αλλά για αυτό τίποτα. Έχω την αίσθηση ότι αποκρύπτεται εσκεμμένα. Είμαστε πολλοί αυτοί που δεν γουστάρουμε τα χακί και τις εντολές τους. Να άλλος ένας λόγος να μας βρίζουν τα κανάλια όλοι μέρα.
Λίγες μέρες αργότερα δυο κομάντο της κακόφημης συνέλευσής μας ανηφορίζουν προς την εξωτική Θήβα για το πολυπόθητο τρελόχαρτο, το μοναδικό πτυχίο με αξία. Ακολουθεί διάλογος μεταξύ των δύο γιωτάδων και ενός φίλου:
-Τι λέει ρε; Την πήραμε την απαλλαγή;
-Ναι ρε κομπλέ. Αν εξαιρέσεις την ταλαίπα…
-Ποια ταλαίπα ρε; Με το κτελ πήγατε;
-Ποιο κτελ ρε μαλάκα, αν ήταν να πάμε με το κτελ, καλύτερα να πηγαίναμε να υπηρετήσουμε. Μας είχαν στην αναμονή 6 ώρες μέσα στο λιοπύρι σε ένα πράγμα που έμοιαζε με προαύλιο φυλακής ή ψυχιατρείου. Αν και δεν ξέρω πόσο απέχουν αυτά τα τρία μεταξύ τους. Συν ότι τελειώσαμε το απόγευμα.
-Αργήσατε κλασικά να ξεκινήσετε;
-Εδώ ο δικός σου δεν ξύπναγε, και με τα πολλά…πρώτη στάση για καφέ, δεύτερη για τζίνα…τρίτη στο φωτοτυπάδικο γιατί ξέχασε το χαρτί κατάταξης ενώ του το είπα 100 φορές.
-Ταυτότητα τουλάχιστον πήρες αυτή τη φορά;
-Άσε μας ρε μαλάκα, δεν φτάνει που τους κάναμε τη χάρη και πήγαμε μέχρι εκεί. Τέλος πάντων, είχε τουλάχιστον και το ενδιαφέρον του. Γνωρίσαμε κάμποσα μούτρα σαν και του λόγου μας.
-Τι δηλαδή είχε κι άλλους «τρελούς»; Για πάρτε το απ’ την αρχή.
-Φτάνουμε στην ουρά έξω από το στρατόπεδο και αντικρίζουμε μια εικόνα από διάφορους-αδιάφορους με παντόφλες, φρέντο και τσαντάκια και ελάχιστους ενδιαφερόμενους με τσάντες παραλλαγής.
-Πιάνουμε εκεί τις πρώτες κουβέντες «ναι μάγκες μου κι εγώ για αναβολή είμαι», «εμένα τρίτη και τελευταία πάω για απαλλαγή, φιλάκια τα λέγαμε» και τέτοια. Λέμε εδώ είμαστε.
-Έπαιζαν και κάτι σχόλια στην ουρά του τύπου «εδώ στην ταμπέλα του στρατοπέδου λείπει το “H εργασία απελευθερώνει” σαν το Άουσβιτς».
-Το βλέπαν δηλαδή με καλό μάτι το στρατόπεδο…
-Ναι…που να δεις έχει και συνέχεια. Τελειώνουμε από την πρώτη ουρά, μας βάζουν μέσα σε 30αδες και λέει ο καραβανάς «κάντε σειρές», κοιταζόμαστε μεταξύ μας σε φάση «τι λέει αυτός». Με τα πολλά κάνουμε κάτι σαν σειρά…στα τρία πρώτα βήματα έχει μετατραπεί σε μπουλούκι. Γυρνάει και, φίλε, μας λέει αυτολεξεί «υπάρχει κάποιος εδώ που πρόκειται να υπηρετήσει ή υπάρχει έστω και μια πιθανότητα για αυτό;» Από τους 30 κάνουν στην άκρη οι 3. Παίζανε γέλια και τέτοια σε αυτό το σημείο.
-Δηλαδή επειδή ρώτησα έναν μόνιμο εκεί, λέει ότι στο σύνολο από τους 250 που παρουσιάζονταν θα κάθονταν οι 50. Οι υπόλοιποι απαλλαγή.
-Και τι ρε; Έπρεπε να μας έβλεπες όλους πως ήμασταν, τηρούσαμε όλοι από ένα τουλάχιστον χαρακτηριστικό: δεύτερη γενιά, τσιγγάνοι, περίεργα μαλλιά, σκουλαρίκια στα αυτιά και ναρκωτικά.
-Δηλαδή όχι «τρελοί» φίλε, αλλά τρελαμένοι.
-Έτσι ακριβώς μπρο μου. Παιδιά που θα μπορούσαμε να μοιραζόμαστε το ίδιο θρανίο, το ίδιο παγκάκι, το ίδιο πέταλο, την ίδια δουλειά. Δηλαδή άνθρωποι που τρώμε το ίδιο πακέτο καθημερινά. Που τα αφεντικά μας έχουν και δουλεύουμε για τρεις και εξήντα και κάνουμε μάγια για να βγει ο μήνας, και την ίδια στιγμή τα ίδια αφεντικά σε λίγο θα μας πουν να πάμε να πολεμήσουμε για την πάρτη τους…
-Ναι ρε μαλάκα σκέψου να έχεις τον βλάκα τον καραβανά 12 μήνες να σου δίνει εντολές…
-Άστο δε θέλω να το σκέφτομαι… Και αν το σκεφτείς πιο συνολικά, ο στρατός έρχεται καπάκι μετά το σχολείο, δηλαδή 12 χρόνια ξύπνημα στις 8 και εντολές από ρουφιάνους καθηγητές, συν ένας χρόνος από στρατιωτικούς. Στο σύνολο 13 χρόνια προπόνηση για να βγεις για δουλειά έτοιμος για φάγωμα. Θύματα με τη βούλα δηλαδή.
-Για αυτό και τόσοι πολλοί γιωτάδες. Γιατί αυτοί ψάχνουν για μαλάκες και εμείς δεν είμαστε!
-Νομίζω κιόλας πως αυτό που περιγράφουμε έχει να κάνει και με τη διεθνή κατάσταση.
-Άντε πάλι, άρχισε τις τρέλες του αυτός…
-Δηλαδή ρε φίλε το ότι γίνεται πόλεμος κάτι σύνορα πιο βόρεια, ανατολικά και νότια και το κράτος γλυκοκοιτάζει κάθε ευκαιρία μπας και χωθεί σε αυτό… εεε σε κάνει κάπως να ξανασκεφτείς τη «θητεία που μοιάζει με διακοπές».
-Και αυτό με τη «θητεία που μοιάζει με διακοπές» ποιος μαλάκας με λεφτά το σκέφτηκε; Για να μπεις στρατό, πρέπει τον προηγούμενο χρόνο να έχεις κάνει δυο δουλειές, να έχεις μαζέψει γκαφς για να μπεις ένα χρόνο στο στρατό και να τα χαλάσεις όλα. Να βρεθείς σε όποια κωλοεπαρχία σε στείλουν, να τα ξοδέψεις εκεί, και να κινηθεί λίγο η οικονομία ρε παιδί μου.
-Καλά τώρα που το λες…με διάφορους γιωτάδες κάναμε πλάκα και λέγαμε «μακάρι να προλάβουμε και του χρόνου την τελευταία αναβολή, μη μας έχουν έχουν επιστρατεύσει μέχρι τότε»… Βέβαια πόση πλάκα να κάνεις με τέτοια θέματα, όταν διαβάζεις σε ειδήσεις για 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Άμα το σκεφτείς σοβαρά σου κόβεται το γέλιο.
-Ντάξει, πάντως για καιρούς πολεμικής προετοιμασίας είναι πολύ αναντίστοιχο το πόσο εύκολα δίνονται τα τρελόχαρτα.
-Όντως ρε συ, οι δουλειές γίνονται όλο και χειρότερες, ο μισθός αυξάνεται αλλά έχουν ακριβύνει τόσο όλα τα άλλα που είναι σα να πέφτει. Τα γήπεδα έχουν γίνει για άλλη μια φορά χώροι εξάσκησης των μπάτσων. Στο δρόμο απλά επειδή υπάρχεις σε γράφει η τροχαία. Στα σχολεία, τα πιτσιρίκια και οι οικογένειες τους έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης κοινωνικών λειτουργών και ρουφιανοψυχολόγων. Δηλαδή από παντού ο κλοιός σφίγγει για την πάρτη μας αλλά τα τρελόχαρτα, τρελόχαρτα.
-Ας μην πέσουμε απ’ τα σύννεφα αν κι αυτό κοπεί σιγά σιγά…
-Τι λέτε ρε; Εγώ στρατό δεν πάω!
-Απλά το ζήτημα δεν είναι ατομικό ρε φίλε. Άμα το κράτος αποφασίσει να πάμε στρατό, πίστεψε με θα το καταλάβουμε.
-Μα ρε μαλάκες δεν είμαστε και λίγοι, εδώ μιλάμε για ένα ολόκληρο «στρατό» που δεν πάει στρατό! Μας είπαν να κάτσουμε σε σειρές και ο ένας πήγαινε προς Λαμία και ο άλλος γυρνούσε Αθήνα.
-Ε αυτή τη συλλογική απειθαρχία πρέπει να ανακαλύψουμε!
Διαβάστε ολόκληρη την προκήρυξη σε pdf εδώ.