Στα τέλη του Μαΐου φωνάξαμε φίλους και φίλες για να συζητήσουμε με αφορμή τις σκατόδουλειές στις οποίες εργαζόμαστε.
Συνειδητοποιήσαμε το πώς συνδέεται με αυτές η μάχη για τον δημόσιο χώρο, οι αριστεροί, ο Δήμος και πώς το σχολείο μας προετοιμάζει να τις στελεχώσουμε. Συμπεράναμε πως το να δουλέψει κάποιος σεζόν δεν είναι ακριβώς επιλογή και υπάρχει λόγος που το κράτος εγκληματοποιεί τη νεολαία.
Στόχος της εκδήλωσης δεν ήταν να προκύψει κάποιο ισχυρό συμπέρασμα για τη φύση του καπιταλισμού. Στόχος ήταν να βρεθούμε. Να κοιτάξουμε τις μούρες η μία του άλλου και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και πολιτικές απόψεις από τη δουλειά και τη γειτονιά, όπως κάναμε πάντα.
Σε μια εποχή που η πειθαρχία ολοένα και αυξάνεται ενώ η πολιτική άποψη ταυτίζεται με ένα profile σε κάποιο social, τονίζουμε τη σημασία τέτοιων μικρών πραγμάτων.
Όσο όλα γύρω μας ωθούν στην αποβλάκωση και τη μοναξιά τόσο εμείς θα βρισκόμαστε και θα κρατάμε τη γειτονιά ζωντανή.