Ωραίο πράγμα ο πληθωρισμός άμα είσαι κράτος! Γιατί όταν όλες οι τιμές διπλασιάζονται, το κράτος μας εισπράττει τους διπλάσιους φόρους. «Υπεραπόδοση δημοσίων εσόδων» το λένε οι ειδικοί. Κι απ’ όλα αυτά τα «αυξημένα δημόσια έσοδα» μας επιστρέφει ένα μικροσκοπικό μερίδιο με τη μορφή ισχνών επιδομάτων: fuel pass, power pass, επίδομα ενοικίου, επίδομα θέρμανσης, επίδομα ανεργίας, κοινωνικός τουρισμός, επίδομα τρέχα γύρευε. Κι εμείς, λέει, πρέπει να πούμε κι ευχαριστώ! Είναι με τα καλά τους;
Δεν είναι μόνο που τα επιδόματα έτσι κι αλλιώς δε φτάνουν ούτε για ζήτω. Τα επιδόματα έχουν μπόλικες τεχνοπολιτικές λειτουργίες. Η τελευταία μεγάλη καινοτομία είναι πως όλα τα επιδόματα θα έχουν τη μορφή προπληρωμένων ψηφιακών καρτών. Οι προπληρωμένες κάρτες όμως (όπως και τα κουπόνια ticket restaurant που τόσο λατρεύουν τα αφεντικά μας) δεν είναι αληθινά λεφτά. Δε μπορείς να τα κάνεις ό,τι θες. Το επίδομα βενζίνης εξαργυρώνεται μόνο σε βενζινάδικα, ο κοινωνικός τουρισμός μόνο σε ξενοδοχεία και πάει λέγοντας.
Αυτό τώρα έχει διάφορες συνέπειες.
Η πιο προφανής συνέπεια είναι η επιλεκτική κρατική στήριξη σε συγκεκριμένα αφεντικά, για παράδειγμα στους ξενοδόχους και τους βενζινάδες.
Η δεύτερη συνέπεια είναι πως μ’ αυτόν τον τρόπο όλο το χρήμα παραμένει μες στις τράπεζες και στα κρατικά ταμεία. Σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης, αυτό το χρήμα χρησιμοποιείται για την οργάνωση μιας πολεμικής οικονομίας.
Η σημαντικότερη συνέπεια όμως είναι πως όλα αυτά τα επιδόματα φτιάχνουν έναν τρόπο ζωής. Είναι δηλαδή ταυτόχρονα και πειθαρχία για όλη την εργατική τάξη. Το κράτος αποκτά ακόμη περισσότερο λόγο στο πώς θα χαλάσουμε τα λεφτά μας: τόσα για βενζίνη, τόσα για θέρμανση, τόσα νοίκι, τόσα για διακοπές. Και ούτε φράγκο για μη εγκεκριμένες δραστηριότητες: το fuel pass δε μπορείς να το κάνεις ούτε τσιγάρα, ούτε μπίρα στην πλατεία, ούτε πορτοκάλια απ’ τη λαϊκή.
Το αφεντικό λοιπόν δεν «τρελάθηκε». Το κράτος δε μοιράζει λεφτά.
Μοιράζει σφαλιάρες.
Όπως κάνει εδώ και χρόνια.