Αν δεν ήταν τραγωδία θα ήταν φάρσα. Οι φασίστες βγήκαν απ’ τις τρύπες τους και διεκδικούν να υπάρχουν δημόσια στην Καλλιθέα. Αφού πρώτα έκαψαν δύο τζάμια πέρυσι τέτοια εποχή -χωρίς να πάθουν τίποτα- στη συνέχεια πήραν θάρρος και χτύπησαν μετανάστες και μαθητές (με την αστυνομία να τους κάνει πλάτες), ξέρασαν σβάστικες στους τοίχους κλπ κλπ.
Βέβαια οι φασίστες δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά: με οδηγό το παράδειγμα του Αγίου Παντελεήμονα (όπου μία πολυεθνική γειτονιά μετατράπηκε με το στανιό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και playground της μαφίας) οι φασίστες και οι φίλοι τους ονειρεύονται να πατήσουν πόδι και σε άλλες γειτονιές – καλή ώρα στην Καλλιθέα… Στην προσπάθειά τους αυτή βρίσκουν άξιους συμπαραστάτες: οι έλληνες μικροαστοί ζαλισμένοι απ’ τη σφαλιάρα της κρίσης διαισθάνονται ότι οι εποχές που θα ‘ρθουν θα είναι εποχές ζοφερές, εποχές ακραίας υλικής και διανοητικής υποτίμησης. Και κανονίζουν από τώρα να αγκαλιάσουν όποιον τους υπόσχεται βία και αίμα (για τους άλλους…). Ως ειδικοί επί του θέματος, οι φασίστες κολυμπάνε σαν το ψάρι στο νερό σε μία κοινωνία που αρχίζει και τους μοιάζει όλο και περισσότερο – στα λόγια και στα έργα.
Τεράστια χαρά για το κράτος! Τεράστια χαρά για τ’ αφεντικά μας! Όλα δουλεύουν καταπώς τα σχεδιάζουν: απ’ τη μία ετοιμάζουν φασισμό και βαρβαρότητα για όλους, τιγκάρουν τη γειτονιά μας με κοπάδια μπάτσων, μην τυχόν και κουνηθούμε, βγάζουν στο δρόμο τους φασίστες και τους χαϊδεύουν τα καραφλά τους τα κεφαλάκια. Κι απ’ την άλλη μας κρατάνε -ντόπιους και μετανάστες- φοβισμένους, αδύναμους, ανοργάνωτους. Γιατί κακά τα ψέματα, όσο η καθημερινότητά μας θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όσο οι μισθοί και οι συντάξεις μας θα κατρακυλάνε στα 400 ευρώ, όσο οι μαφίες και οι υπάλληλοί τους θα αλώνουν τις γειτονιές μας, άλλο τόσο οι φασίστες, οι μπάτσοι και οι ρατσιστές ελληναράδες θα γίνονται όλο και πιο επίκαιροι. Θα είναι αυτοί που θα εγγυώνται την αδιατάρακτη λειτουργία της μηχανής, ενώ αυτή μας πετσοκόβει.
Φυσικά δεν είναι όλα στο χέρι τους! Στην Καλλιθέα ζούμε και δουλεύουμε πολλοί και πολλές που έχουμε κάθε λόγο να στήσουμε οδοφράγματα στη βαρβαρότητα. Στην Καλλιθέα ζούμε και πάμε σχολείο πολλοί και πολλές που κρατάμε τα σχολεία μας καθαρά από τη ρατσιστική πανούκλα. Στην Καλλιθέα ζούμε πολλοί και πολλές που έχουμε την ευτυχία να μην είμαστε Έλληνες, πολλοί και πολλές που προστατεύουμε τις κοινότητές μας από τους φασίστες και τους φίλους τους. Ο φόβος και η βαρβαρότητα κερδίζουν όσο μένουμε σιωπηλοί και ανοργάνωτοι.
Τελικά δεν έχουμε άλλη επιλογή: αν δεν τσακίσουμε τους φασίστες μία ώρα αρχύτερα, θα δούμε σύντομα τη γειτονιά μας να μετατρέπεται σε κανονικό σφαγείο. Και τότε πια θα ‘ναι αργά για δάκρυα…