Η ΜΑΣΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ.
Αφαιρεί από τη μούρη καθετί ανθρώπινο και προσδίδει σε αυτήν ιδιότητες και χαρακτηριστικά που μόνο ατομικά δεν είναι.
Κολλάει εκεί σα βδέλα, δημόσια δήλωση πειθάρχησης στον κρατικά επιδοτούμενο φόβο.
Είναι εκεί για να τη βλέπουν οι φίλοι της.
Είναι εκεί για να τρομάζει τους εχθρούς της.
Φάτσα κάρτα. Για να διχάζει αυτούς που συμμορφώνονται από αυτούς που αρνούνται.
Η ΜΑΣΚΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ.
Συμβολίζει μία στολή. Κι όπως συμβαίνει με όλες τις κρατικές στολές, πειθαρχεί αυτόν που τη φοράει όπως πειθαρχεί κι αυτόν που την κοιτάει.
Κάνει ακόμα πιο δύσκολη την ομιλία και ακόμα πιο εύκολη την υπακοή.
Εκούσια φορεσιά, απόδειξη νομιμοφροσύνης, για όλους τους φίλους του κράτους.
Υποχρεωτική ενδυμασία για τις εργάτριες, οχτώ ώρες στη δουλειά, στα λεωφορεία και στα super market. Λες και υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουν την ταξική τους θέση στον κόσμο αυτό.
Κι όταν κρυφτούν τα δόντια πίσω από τη μάσκα, τα σάπια από τα σένια δεν ξεχωρίζουν. Τα μασκοφορεμένα στόματα, είτε από επιθυμία είτε από επιβολή, περνιούνται για ένα. Δίνοντας την ψευδαίσθηση μιάς καθολικής ομοιομορφίας, της πολυπόθητης μασκοφόρας ενότητας που θα νικήσει τα πάντα!
Η ΜΑΣΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΒΙΑΣ.
Αντιλαμβανόμαστε όλες τις κρατικές πολιτικές πειθάρχησης και απαγόρευσης που μας φορτώθηκαν από τον περασμένο Μάρτη ως αυτό ακριβώς που είναι. Δηλαδή ως μέτρα διαχείρισης της εργατικής τάξης σε καιρούς παγκόσμιας καπιταλιτικής κρίσης. Ως όπλα που στοχεύουν αποκλειστικά εις βάρος μας.
Νομίζουμε πως η γνώμη αυτή, έστω και εμπειρικά, γυροφέρνει και στα κεφάλια των ομοίων μας. Στα κεφάλια αυτά που έχουν μάθει να αναγνωρίζονται μεταξύ τους κάτω από τα τζόκει και τις κουκούλες. Που έχουν τις ίδιες φορεσιές και τα ίδια κουρέματα. Που είναι το ίδιο περήφανα αν και σκυμμένα. Αναγνωριζόμαστε μέσα από τα δικά μας σύμβολα, από τις πλατείες και τα παγκάκια. Τώρα πιο πολύ από ποτέ δεν αρκεί ο κοινός κώδικας. Πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να γνωριστούμε. Πρεπει να δείξουμε εμπιστοσύνη η μία στον άλλον!