Το πλέον αναγνωρίσιμο pop icon του τέταρτου Παγκοσμίου πολέμου μας άφησε χρόνους απροειδοποίητα. Μέχρι τον άδοξο χαμό του πάντως, είχε προλάβει να προσφέρει διόλου ευκαταφρόνητες υπηρεσίες. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την πτώση των δίδυμων πύργων, η φάτσα αυτού του μεταμοντέρνου μπαμπούλα δικαιολόγησε τη δεκαετή στρατιωτική κατοχή του Αφγανιστάν, και έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την αποχαλίνωση του μύθου της «ισλαμικής τρομοκρατίας».
Την ώρα του θανάτου του όμως, τόσο ο μύθος του σαλεμένου νεφροπαθούς αρχιτρομοκράτη που κρύβεται 11 χρόνια σε σπηλιές, όσο και ο μύθος της φοβερής του οργάνωσης που τα βάζει έως και με στρατούς, είχαν ήδη ξεφτίσει ανεπανόρθωτα.
Πρώτα γιατί το ιδεολόγημα της «ισλαμικής τρομοκρατίας» εδώ και κάποια χρόνια μας σερβίρεται θεαματικά εμπλουτισμένο και αποκεντρωμένο. Σήμερα η «ισλαμική τρομοκρατία» είναι ένα πολυεργαλείο για κάθε κρατική χρήση. Μαζί γίνεται όλο και πιο αποδεκτό ότι «τρομοκράτης» μπορεί να είναι ο καθένας και η καθεμία και κυρίως οι μετανάστες εργάτες. Αυτή η καθολική υποψία είναι η μεγαλύτερη ιδεολογική επιτυχία των κρατικών μηχανισμών τις τελευταίες δεκαετίες.
Ύστερα γιατί οι εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Άραβες δεν λύνουν τις διαφορές τους με τα αφεντικά τους με επιθέσεις αυτοκτονίας και ανάγνωση του Κορανίου. Πολύ περισσότερο, απέδειξαν ότι οι Άραβες δεν περιμένουν καμία «Αλ Κάιντα» να τους σώσει.
Είχε ξεφτίσει λοιπόν ο μπαμπούλας. Αλλά ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Γιατί όσα (φαινομενικά μόνο…) ξεκίνησαν στις 11 Σεπτέμβρη του 2001, καθόλου δεν είχαν να κάνουν με την «ισλαμική τρομοκρατία». Αντιθέτως είχαν να κάνουν από τη μια με το μοίρασμα του κόσμου, με τους διακριτικούς ανταγωνισμούς που 10 χρόνια τώρα οξύνονται έως το σημείο βρασμού και από την άλλη με τη στρατιωτική διαχείριση μεγάλων κομματιών της εργατικής τάξης.
Οπότε, αν έχει κάτι τελευταίο να προσφέρει ο μπαμπούλας σε όσους έχουν ακόμα τα μυαλά στα κεφάλια τους, είναι να θυμίσει πόσο ελάχιστη σημασία έχει για τα κράτη η «ισλαμική τρομοκρατία» και αντιθέτως πόσο κομβικός στόχος έχει αποδειχθεί για τα κράτη η στρατιωτική κινητοποίηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Ο μπαμπούλας μας άφησε χρόνους. Κι όμως, είναι ζωτικό να είμαστε προετοιμασμένοι -διανοητικά και πρακτικά- για τις επόμενες εμφανίσεις του. Τοπικές και παγκόσμιες.