Πόσους μύθους έχουμε ακούσει για το Πανεπιστήμιο! Πως είναι χώρος παραγωγής «αντικειμενικής γνώσης». Πως οι φοιτητές είμαστε όλοι ένα πράγμα- ανεξαρτήτως της ταξικής μας καταγωγής. Πως όλοι μαζί ζητάμε «πτυχία με αξία» και ταξική ανέλιξη, λες και είναι ρετσινιά να είσαι εργάτης.
Αυτοί οι μύθοι έχουν ένα κάρο χρησιμότητες, με βασικότερη να μην καταλαβαίνουμε το Πανεπιστήμιο σαν έναν κρατικό θεσμό που επιτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες: χρηματοδοτείται για να παράγει κρατικά ωφέλιμες θεωρίες και τεχνολογίες· αναπαράγει τους ταξικούς συσχετισμούς αυτής της κοινωνίας: ποιοι θα γίνουν αφεντικά και ποιοι εργάτες· φροντίζει για το νοητικό μας σακάτεμα και τη συλλογική μας σιωπή μέσω γραφειοκρατικών και κομματικών μηχανισμών: οι μόνοι που επιτρέπεται να μιλάνε είναι οι συνδικαλιστές και τα κομματόσκυλα.
Αυτές οι λειτουργίες γίνονται πιο ξεκάθαρες τα τελευταία χρόνια. Με το ελληνικό κράτος να ανασυντάσσεται για να πάρει θέση στον παγκόσμιο διακρατικό ανταγωνισμό, επιβάλλοντάς μας μπόλικες στερήσεις και πειθαρχία, το κρατικό Πανεπιστήμιο έχει βγει μπροστά και δείχνει τα δόντια του:
-Οι χρηματοδοτήσεις για έρευνες σε Ινστιτούτα πέφτουν με το καντάρι βάσει της χρησιμότητάς τους στην κρατική πολεμική ατζέντα. Βλέπε, για παράδειγμα, τον καταιγισμό ερευνών και συνεδρίων που βαφτίζουν τους ανήλικους της πολυεθνικής εργατικής τάξης «ψυχοπαθείς εγκληματίες», νομιμοποιώντας έτσι την ποινική τους μεταχείριση.
-Το ταξικό ξεσκαρτάρισμα εντείνεται. Πλέον είναι αδύνατο να σπουδάζουμε και να μη δουλεύουμε ταυτόχρονα. Οι δουλειές, δε, που βρίσκουμε έχουν μπόλικη ένταση και ξεχειλωμένα ωράρια. Ταυτόχρονα οι απαιτήσεις στο Πανεπιστήμιο αυξάνονται: δυσκολότερα μαθήματα, αλυσίδες μαθημάτων, υποχρεωτική απλήρωτη εργασία (πρακτική), απειλή του ν+2. Αυτή η πίεση μάς αποτρέπει απ’ το να πάρουμε πτυχίο και μας στρέφει στο να παρατήσουμε τη σχολή. Οι καθηγητές παίζουν καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό και ξερνάνε μίσος για την πάρτη μας. Πάρτε για παράδειγμα όταν μιλάνε για τους φοιτητές από ΕΠΑΛ, χαρακτηρίζοντάς τους «ανίκανους να βγάλουν τη Σχολή».
– Τα πειθαρχικά μέτρα κι οι απαγορεύσεις αυξάνονται ώστε να μη βγάζουμε κιχ. Δεξιά και αριστερά γκρουπόσκυλα φροντίζουν να ακούγονται και να φαίνονται μόνο αυτοί. Στέκια εκκενώνονται, οι φύλακες αυξάνονται και οι αίθουσες κλείνουν με το πέρας των μαθημάτων. Οι τοίχοι βάφονται με μανία σβήνοντας τους δικούς μας τρόπους έκφρασης: σπρέι, ταγκιές, αφίσες, αυτοκόλλητα.
Όσο οι καθηγητές και τα φυτά τους μάς έχουν στην πίεση, όσο θέλουν να μας κάνουν να το βουλώνουμε, είμαστε πολλοί και πολλές που δεν γουστάρουμε την όλη κατάσταση και δεν σκοπεύουμε να βάλουμε γλώσσα μέσα. Είναι καιρός να βρεθούμε, να οργανωθούμε και να μιλήσουμε.