Ένα χρόνο τώρα η ελληνική κοινωνία ρουφάει τις μαλακίες με το μπουρί της σόμπας και τις αποκαλεί «συζήτηση για την άνοδο του φασισμού». Στις μαλακίες περιλαμβάνονται: Κοινωνιολογία πανελληνίων εξετάσεων του είδους «η κρίση κάνει το λαό φασίστα». Φόβος που υψώνεται εις τη νιοστή μέσω συνεχούς παρακολούθησης των media (είτε είναι social, είτε όχι). Θεωρία των δύο άκρων, λες και είναι κάποιου είδους άκρο ο κεντρώος ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο άλλο άκρο οι υπάλληλοι του παρακράτους και της μαφίας. Όλα αυτά πασπαλισμένα με ψύχραιμες αμφιβολίες: ρε μπας και εκείνοι που ψηφίζουν νεοναζί μαφιόζους κυπατζήδες… είναι λίγο φασίστες; Ή μπας και είναι πλανημένοι φιλόζωοι;
Βρισκόμαστε εν τω μέσω μιας ευρείας κρατικής προπαγανδιστικής εκστρατείας. Το μήνυμα που θέλουν να εμπεδώσουμε το κράτος και οι λακέδες του είναι απλό όπως σε όλες τις καλές διαφημίσεις. Δεν υπάρχουν λόγια να ειπωθούν, ούτε πράξεις να γίνουν, δεν υπάρχει δύναμη υπολογίσιμη έξω από το κράτος και τους φίλους του.
Έτσι μας λένε…
Ευτυχώς όμως, όσο η εκστρατεία καλπάζει, τόσο τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Και κυρίως γίνονται ξεκάθαρες οι ελάχιστες τίμιες περιπέτειες που απομένουν:
ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥΣ
όλα τα υπόλοιπα είναι εσκεμμένη συσκότιση.