Η παράνοια έχει χτυπήσει κόκκινο για μια ακόμη φορά. Τα αναγκαία μέτρα εντείνονται κι εναλλάσονται με ρυθμό πολυβόλου με μόνιμη σταθερά την υποχρεωτική χρήση μάσκας. Όποιος δουλεύει σκατοδουλειές, παίρνει τα μέσα, κυκλοφορεί στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης, αποκλείεται να μην το ‘χει καταλάβει ότι είναι πολλοί και πολλές που έχουν αρχίσει ν’ ασφυκτιούν. Με τις μάσκες, με τις απαγορεύσεις, με τον καθημερινό βομβαρδισμό για τον φονικό ιό την στιγμή που δεν παίζουνε φράγκα να βγει ο μήνας. Είναι πολλοί και πολλές που κοιτάνε στραβά τους μασκοφορεμένους γιατί ξέρουν, έστω από ένστικτο, ότι όλα αυτά που τρώμε στη μάπα δεν έχουν να κάνουν με την υγεία μας, αλλά με την πειθάρχηση μας.
Με την πειθάρχηση της εργατικής τάξης εν καιρώ κρίσης.
Δεν θα μιλήσει κανείς για εκείνους και για εκείνες. Οι κάμερες είναι στραμμένες εκεί που πρέπει: σε μουρλούς ακροδεξιούς που εκπληρώνουν για μια ακόμη φορά τον ρόλο τους. Δεν θα μιλήσει κανείς για εμάς. Που μισούμε μαζί, που στραβοκοιτάμε μαζί, που περνάμε καλά μαζί μες στη σκατίλα, που σκεφτόμαστε και την ψάχνουμε μαζί. Το μίσος κι οι σκέψεις μας θα θαφτούν κάτω από τόνους συνωμοσιολογίας, παλαβομάρας κι ατομικού μαλακισμένου ποσταρίσματος. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να μιλήσουμε εμείς για δικό μας λογαριασμό!
Οι τοίχοι είναι πολύ καλή αρχή…
Περισσότερα στο antifaxalandri.wordpress.com