ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ
Το νιώθεις μήπως κι εσύ;
Ο μισθός μας τελειώνει πριν βγει ο μήνας, οι δουλειές που κάνουμε μας σακατεύουν το μυαλό και το σώμα, τα αφεντικά μάς σπάνε τα νεύρα κάθε μέρα.
Το Instagram, καλοβολεμένο πάνω στην παλάμη, μας ρουφάει τη δημιουργικότητα και την αυτοπεποίθηση και μας γεμίζει ψυχαναγκασμούς.
Οι ειδήσεις μάς βομβαρδίζουν πιο έντονα από ποτέ με δυστυχία και σκάνδαλα, τόσο ώστε να μην μπορούμε να συζητάμε τίποτα άλλο πέρα από τα ζητήματα της επικαιρότητας που εναλλάσσονται συνεχώς και εκβιάζουν τη συναισθηματική μας εμπλοκή.
Οι μπάτσοι σε συνεργασία με δημοσιογράφους και κάθε λογής ειδικούς προσπαθούν να μας κλείσουν σπίτι για χίλιους δυο λόγους.
Νιώθουμε χαμένοι.
Οι δικοί μας, οι φίλοι μας και τα αδέρφια μας είναι θλιμμένοι, κουρασμένοι και οργισμένοι. Μπορούμε να διακρίνουμε την πραγματικότητα του καθενός μας κάπου ανάμεσα στην αυτοκαταστροφή, τις διπλές δουλειές και τη μετανάστευση.
Είμαστε η πολυεθνική εργατική τάξη που παλεύει με την παραίτηση κάθε μέρα μπας και προκύψει κάποιο θαύμα και έρθουμε σε ισορροπία.
Είμαστε η πολυεθνική εργατική τάξη που κάνει δυο και τρεις διαφορετικές δουλειές και νομίζουμε πάντα ότι χωράει και κάτι ακόμα.
Είμαστε η πολυεθνική εργατική τάξη που σκορπίζεται αποδεκατισμένη σε όλον τον πλανήτη για να κάνουμε τις ίδιες δουλειές σε χώρες που δεν έχουμε άνθρωπο.
Νιώθουμε χαμένοι γιατί γίνεται όλο και πιο δύσκολο να δημιουργούμε μορφές συλλογικής ζωής και γίνεται όλο και πιο σύνηθες οι λύσεις να θεωρούνται ατομικές. Μας λένε ότι η λύση είναι η εμπιστοσύνη στο κράτος και η αφοσίωση στην εργασία. Εμείς όμως ξέρουμε ότι ετοιμάζονται για πόλεμο και λέμε ότι η λύση είναι να μιλάμε για τις ζωές μας και να δημιουργούμε τη δική μας συλλογική γνώμη. Ξέρουμε μέσα σ΄ όλο αυτό το μπέρδεμα ότι μπορούμε να έχουμε ο ένας τον άλλον.