Η «μάχη της κυβέρνησης με τον πληθωρισμό» περιγράφεται καθημερινά.
Αλλά η ταξική λειτουργία του πληθωρισμού εξηγείται σπανίως.
Ας το σκεφτούμε λοιπόν: διάφορα εμπορεύματα καθημερινής κατανάλωσης έχουν ακριβύνει 30% – ειδικά το λάδι 90%. Αυτό, για την εργατική τάξη, σημαίνει ότι όλο και περισσότεροι από εμάς απλά δεν τη βγάζουν. Το ελληνικό κράτος όμως, επειδή έχει φροντίσει να διατηρεί τον ΦΠΑ του εκεί που ήταν, αυξάνει τα έσοδά του αναλόγως πληθωρισμού. Εμείς γινόμαστε καθημερινά φτωχότεροι – αλλά το κράτος όχι.
Στην πράξη μάλιστα, ο κρατικός πλούτος αυξάνει ταχύτερα από τον πληθωρισμό. Γιατί αυτά που ακριβαίνουν είναι κυρίως τα εμπορεύματα που έχουν να κάνουν με την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης: το γάλα και το λάδι εκτοξεύονται – το τσιμέντο, τα σίδερα, και ειδικά η εργασία, όχι και τόσο. Άρα τα αφεντικά και το κράτος τους αυξάνουν τα έσοδά τους με ρυθμούς πληθωρισμού τροφίμων, ενώ τα έξοδά τους αυξάνονται με τους –μικρότερους- ρυθμούς του πληθωρισμού πρώτων υλών… αλλά βασικά μισθών. Τα κέρδη που προκύπτουν είναι τόσο μεγαλύτερα όσο πιο στάσιμος μένει ο μισθός.
Σούμα: Το κράτος χρησιμοποιεί και ελέγχει τον πληθωρισμό. Γιατί ο πληθωρισμός λειτουργεί ως αντλία μεταφοράς αξίας από τις τσέπες μας στα κρατικά έσοδα.
Και η αντλία δουλεύει! Την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, το ελληνικό κράτος μπορεί να ξοδεύει 20 δις για φρεγάτες και αεροπλάνα που φτάνουν έως την Ερυθρά Θάλασσα. Η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο πόλεμο – η μετατροπή μας σε κρέας για κανόνια – χρηματοδοτείται με δικές μας θυσίες που αφορούν έως το τι και πόσο τρώμε. Η διαδικασία συσκοτίζεται από το ίδιο πολιτικό σύστημα που τόσο καιρό συσκοτίζει την ταξική λειτουργία του πληθωρισμού.
Η «μάχη με τον πληθωρισμό» είναι λέει η πρώτη έγνοια του καλού μας κράτους.
Έτσι ακριβώς είναι. Μόνο που πρόκειται για μάχη εναντίον μας.