Θα το λέμε μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα μας: το κράτος δεν νοιάζεται, ούτε και θα νοιαστεί ποτέ για το καλό της τάξης μας! Η δημοσιογραφική «κλάψα» για «επικίνδυνες συμμορίες ανηλίκων» είναι η προσπάθεια του κράτους να μας παρουσιάσει ως εγκληματίες, άρα ως αντικείμενο ελέγχου από την αστυνομία.
Η «ανησυχία» των κοινωνικών λειτουργών και των ψυχολόγων για τις συνθήκες ανατροφής των παιδιών μας είναι η προσπάθεια του κράτους να καταδείξει την εργατική οικογένεια ως ανίκανη και πηγή όλων των προβλημάτων, άρα ως αντικείμενο ελέγχου από τις προνοιακές υπηρεσίες.
Είναι επιτακτικό να καταλάβουμε την πρόνοια ως αυτό που είναι: μηχανισμοί πειθάρχησης και ελέγχου. Ξέρουμε καλά ότι ένα μεγάλο κομμάτι της τάξης μας είναι ήδη καχύποπτο. Να εμπλουτίσουμε την καχυποψία μας με γνώση χρήσιμη για τη κατανόηση του κόσμου μας. Με εργαλεία κατάλληλα για την υπεράσπιση της τάξης μας!