Όλο και συχνότερα τ’ αφεντικά μας λένε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Και πως πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες κρατικές προτεραιότητες. Δηλαδή να περνάμε όλο και χειρότερα για να στηρίξουμε τον ελληνικό καπιταλισμό. Το κλίμα πανικού που κορυφώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια, πότε για τον κορονοϊό, πότε για την νεανική εγκληματικότητα και πότε για το περιβάλλον στην πραγματικότητα είχε ένα στόχο: να μας εξοικειώσει με τις θυσίες που μας επιφυλάσσουν.
Για παράδειγμα, όταν το παγκόσμιο εργοστάσιο φθηνής εργατικής δύναμης, που λέγεται Κίνα, έβαλε λουκέτο το ελληνικό κράτος απέκτησε «ξαφνικά» ευαισθησίες για το «περιβαλλοντικό αποτύπωμα». Κι έτσι, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, μας είπαν ότι τα ρούχα που μέχρι πρότινος εισάγονταν με το κιλό από την Ασία, δεν έχουν παραχθεί με «σεβασμό στους εργαζόμενους και το περιβάλλον». Και πως, μπορεί μεν η ελληνική κλωστοϋφαντουργία να παράγει ακριβότερα ρούχα, αλλά δεν πειράζει γιατί είναι πιο «οικολογικά». Από την κρατική σκοπιά, το «ενδιαφέρον για το περιβάλλον» είναι μια γλώσσα του παγκόσμιου εμπορικού πολέμου.
Κατά τα άλλα, η συζήτηση περί πολέμου έχει άκρες για όλους. Η πειθάρχηση της εργατικής τάξης στην εργασία που απαιτούν οι νέες συνθήκες εκβιάζεται με κάθε τρόπο. Δηλαδή, δεν αρκεί απλώς να καταναλώνουμε τα «σωστά» και «εθνικά ωφέλιμα» προϊόντα· χρειάζεται κιόλας να τα παράγουμε σε σκατοδουλειές πληρωμένες με ψίχουλα. Είναι γι’ αυτό που τα ΕΠΑΛ αυτής της χώρας βρίσκονται συνεχώς κάτω από το κρατικό μικροσκόπιο. Στο εσωτερικό τους προετοιμάζονται οι εργάτες και οι εργάτριες που θα πρέπει να δουλέψουν φθηνά και πειθαρχημένα.
Στην πολεμική οικονομία ο πάτος του ταξικού βαρελιού θα πρέπει να ξυθεί μέχρι να γίνει ροκανίδια.
Περισσότερα στο https://antifasouth.gr