(Τόπος: λίγο παρακάτω από εκεί που ο μπάρμπας φουμάρει κοιτώντας τα φανάρια)
-Έλα φίλε, είμαι εδώ σε ένα παρκάκι, εσείς;
-Στο σημείο είμαστε ρε μαν. Σε ποιο παρκάκι είσαι συ, έχει τίποτα;
-Κάτι πιτσιρικάδες και έναν μπάρμπα που φουμάρει κοιτώντας τα φανάρια.
-Α κατάλαβα, πάρε το δρόμο δεξιά από το κομμάτι και θα μας βρεις.
Το ‘χουμε.
-Σπέρα αγόρια και κορίτσια. Τι λέει, πως πάει;
-Όλα καλά εδώ περιμένουμε και τους άλλους. Τα έχουμε όλα, είμαστε έτοιμοι. Σπρέυ, βαλβίδες και μπύρες. Πάρε τηλ την Γωγώ και φύγαμε!
-Που είσαι φίλη μας; Ξεκινάμε για πέρα εμείς.
-Είμαι ήδη εδώ και σας περιμένω, προετοιμάζοντας το έδαφος 
-εμ, μάλλον είσαι σε λάθος πάρκο, γιατί δε σε βλέπουμε πουθενά…
-΄Ωχ ρε συ όντως, είμαι λίγο πιο πάνω σε μια άλλη καβάτζα. Κρίμα…Κι είναι ωραία εδώ, έχει κάτι δικούς μας. Λοιπόν κατεβαίνω να σας βρω.
-Άντε έλα, χωρίς εσένα δεν ξεκινάμε.
Αφού μαζευτήκαμε, αρχίζουμε να επεξεργαζόμαστε τα τοιχία του γηπέδου μπάσκετ. Κάναμε και 2 γύρες στο πάρκο να δούμε τι παίζει και…
Που λέτε να το ρίξουμε;
-Ρίχτο εδώ, απέναντι από τις κερκίδες να το βλέπουν όσοι αράζουν, να το βλέπουν κι αυτοί οι περίεργοι από τα μπαλκόνια τους.
Πολύ καλό βγήκε, αλλά η υπογραφή μας όλα τα λεφτα! Κλέβει την παράσταση… Για πάρε φώτο κι απ’ την άλλη να φαίνεται!
-Να σου πω ρε συ, αυτή η μπασκέτα εδώ..
-Ναι Τι..;
-Δεν της λείπει κάτι..;
-Όχι ρε! Βιδωμένη είναι, εντάξει!
-Έλα μην το σκέφτεσαι και πολύ, κάντε μου ένα πατάκι και πετάχτε το σπρέι.
-Ωραίος!!!Έλα πιάσε..!
Αυτό ήταν. Περήφανοι και περήφανες γι’ αυτό που είμαστε χωρίς δηθενιές. Εργατική τάξη με μπόλικα ζόρια, με μπόλικη απειθαρχία και με τα μυαλά στη θέση τους στα χρόνια της παράνοιας.
Περισσότερα στο antifawestside.wordpress.com