Δέκα χρόνια τώρα οι επίδοξοι κρατικοί και μη διαχειριστές του αντιφασισμού επιμένουν να μας λένε τι σημαίνει φασισμός και τι αντιφασισμός. Επιμένουν να καθορίζουν ποιοι θα εισέλθουν στο «πάνθεο των ηρώων» και ποιοι θα παραμείνουν στο σκοτάδι.
Η μάχη για το «πραγματικό νόημα του φασισμού» είναι μια μάχη εναντίον μας. Γιατί, για όσες και όσους τον ζούμε στο πετσί μας, αποδεικνύεται κάθε μέρα ότι ο ελληνικός φασισμός είναι βαθειά κοινωνικός και κρατικά οργανωμένος. Και εδώ και δεκαετίες φτιάχνει λίστα με τους εχθρούς του.
Όσο κι αν κάνουν ότι δε τη βλέπουν η αόρατη αυτή λίστα του ελληνικού φασισμού υπάρχει και καταδεικνύει έναν αόρατο πόλεμο. Αυτόν που απλώνεται από τα χωράφια και τους νταβάδες της ελληνικής επαρχίας έως το πολυεθνικό κέντρο της Αθήνας. Αυτόν που οργανώνεται από το ελληνικό κράτος και φέρουν εις πέρας μπάτσοι, μαφιόζοι, αφεντικά, ιδιοκτήτες και ευηπόληπτοι οικογενειάρχες αυτής της χώρας.
Ο Ζακ Κωστόπουλος ανήκει σε αυτή τη λίστα. Ανήκει γιατί εκεί τον κατέταξαν οι δολοφόνοι του ως ταξικό εχθρό τους: επειδή ήταν γκέι, ήταν χρήστης και γιατί ήταν συνειδητά και περήφανα απέναντί τους. Σε αυτό τον αόρατο πόλεμο που λυσομανά στο κέντρο της Αθήνας ο Ζακ, όπως και εκατοντάδες άλλες, ήταν εμπόδιο, ήταν καταφανής εχθρός τους χρόνια τώρα. Ήταν ένας ακόμη σε αυτή τη λίστα που μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια για να χωρέσει τα χίλια πρόσωπα της εργατικής τάξης.
Για όποια και όποιον βρίσκεται να φιγουράρει σε αυτή τη διευρυνόμενη λίστα είναι ξεκάθαρο πως:
Φασισμός είναι η δημόσια διαπόμπευση οροθετικών γυναικών και «βρεφοκτόνων» μανάδων.
Φασισμός είναι ο μαζικός έλεγχος πληθυσμού με στειρώσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Φασισμός είναι οι δημόσιοι ξυλοδαρμοί αν είναι γκέι ή τρανς.
Φασισμός είναι ο αποκλεισμός Ρομά παιδιών από τα σχολεία.
Φασισμός είναι η εξόντωση των εξαρτημένων στο κέντρο της Αθήνας.
Φασισμός είναι η υποτίμηση της εργατικής τάξης μέχρι το σημείο της εξόντωσης.
Κι όμως, το αριστερό κράτος επιμένει να προσπαθεί να μας πείσει ότι ο ελληνικός φασισμός είναι μια «εγκληματική οργάνωση».
Η μάχη για το «πραγματικό νόημα του φασισμού» είναι μάχη για το ποιος θα καθορίζει τη συλλογική μας μνήμη. Εμείς ή τα αφεντικά μας και οι εκάστοτε κρατικοί τους εκφραστές.
Και δε θα χαθεί όσο εύκολα φαντάζονται οι εθνικοσοσιαλιστές της χώρας.
Όσο και να μας θεωρούν ηλίθιους,
Έχουμε μάτια και βλέπουμε.
Έχουμε περηφάνεια και αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας.
Κυρίως όμως, έχουμε μνήμη και θυμόμαστε.