Δέκα χρόνια τώρα οι επίδοξοι κρατικοί και μη διαχειριστές του αντιφασισμού επιμένουν να μας λένε τι σημαίνει φασισμός και τι αντιφασισμός. Επιμένουν να καθορίζουν ποιοι θα εισέλθουν στο «πάνθεο των ηρώων» και ποιοι θα παραμείνουν στο σκοτάδι.
Σύμφωνα με αυτούς η ελληνική επέτειος του αντιφασισμού απέκτησε το οριστικό νόημα μόλις πριν από λίγες μέρες.
Σύμφωνα με αυτούς ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ένας από μας που τόλμησε ή αναγκάστηκε να υπερασπιστεί τη γειτονιά του και τη ζωή του από τους ναζιστές. Ήταν ένα «αθώο θύμα της εγκληματικότητας» που τελικά θα «δικαιωθεί» (τι λέξη κι αυτή!) με τον μόνο δυνατό τρόπο: μέσω της απαράμιλλης ευγλωττίας των αριστερών δικηγόρων!
Η υπόκωφη μάχη για τον καθορισμό του «πραγματικού νοήματος» αυτής της επετείου, και άρα του φασισμού και του αντιφασισμού, είναι τμήμα μιας μάχης που διεξάγεται στα πλαίσια του ταξικού πολέμου. Της μάχης για τον καθορισμό της ιστορίας των τελευταίων δέκα χρόνων.
Σύμφωνα με τη συνεισφορά της μορφωμένης αριστεράς στο ζήτημα,
Φασισμός δεν είναι ένα αστυνομικό τμήμα – καπιταλιστική εταιρεία που συνδέεται από τη μία με τους μαφιόζους χίτμεν της Συγγρού και από την άλλη με τους «φιλήσυχους νοικοκυραίους» του Αγίου Παντελεήμονα.
Φασισμός δεν είναι οι δεκαετείς «τριμερείς επαφές» του ελληνικού κράτους στην Ανατολική Μεσόγειο.
Φασισμός δεν είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εργατών που εκπέμπουν γύρω τους ευρωπαϊκό χρήμα με το κεφάλι.
Φασισμός δεν είναι η δεκαετής υποτίμηση της εργατικής τάξης, η μείωση των μισθών, η δημόσια διαπόμπευση, η «μάχη με το έγκλημα», τα σύρματα, οι σφαίρες.
Αντιθέτως, μας λένε, ο φασισμός είναι μια «εγκληματική οργάνωση» που θα μπει στη θέση της μέσω της αριστερής μαστοριάς και της «εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς».
Αρκεί βέβαια να ψηφίσουμε καταλλήλως.
Η μάχη για το «πραγματικό νόημα του φασισμού» είναι μάχη για το ποιος θα καθορίζει τη συλλογική μας μνήμη. Εμείς ή τα αφεντικά μας και οι εκάστοτε κρατικοί τους εκφραστές.
Και δε θα χαθεί όσο εύκολα φαντάζονται οι εθνικοσοσιαλιστές της χώρας.
Όσο και να μας θεωρούν ηλίθιους,
Έχουμε μάτια και βλέπουμε.
Έχουμε περηφάνεια και αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας.
Κυρίως όμως, έχουμε μνήμη και θυμόμαστε.