Η μνήμη των δρόμων δεν είναι καθόλου μικρή υπόθεση. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά τα αφεντικά. Γι’ αυτό προσπαθούν, τα τελευταία χρόνια, με όλο και μεγαλύτερη ένταση, να θέσουν υπό τον έλεγχό τους όλα όσα συμβαίνουν ή μπορούν να συμβούν στους δρόμους μιας γειτονιάς.
Στον Βύρωνα, π.χ., εδώ και αρκετό καιρό ο Δήμος έχει εξαπολύσει μια εκστρατεία «ευπρεπισμού» των δρόμων. Βάζει συνεργεία να σβήνουν ταγκιές, γκραφίτι οπαδών και πολιτικά συνθήματα, γεμίζει τα καφάο με «έργα τέχνης», επιστρατεύει γκραφιτάδες για να καλύπτουν με τεράστιες τοιχογραφίες τα σχολεία, καλεί τους μικροαστούς να επαγρυπνούν για τυχόν βανδαλισμούς σε όλα αυτά τα φοβερά μνημεία κρατικής τέχνης. Παράλληλα, κάθε πλατεία και πιθανός χώρος αράγματος φωτίζεται από προβολείς LED για να «ενισχυθεί η ασφάλεια στις γειτονιές».
Αυτή η εκστρατεία «ευπρεπισμού» είναι, στην πραγματικότητα, μια εκστρατεία εκφοβισμού. Σκοπός της είναι να μιλάνε στους τοίχους μόνο τα αφεντικά και οι ρουφιάνοι τους. Και αντίστροφα, η πολυεθνική εργατική τάξη να το βουλώσει και να αποφεύγει τις «άσκοπες μετακινήσεις», όπως μας λέει συνέχεια και το 112.
Όταν λένε ότι «ο πολιτισμός βγαίνει στις γειτονιές» αυτό που εννοούν είναι ότι η δημόσια τάξη αποκτά καινούργια πρόσωπα. Η «μηδενική ανοχή» για κάθε δική μας έκφραση ξεδιπλώνεται πλέον όχι μόνο μέσα από τις περιπολίες των μπάτσων αλλά και από τον «πολιτισμό» που το κράτος βγάζει στους δρόμους για να μας εκπαιδεύσει στην υψηλή τέχνη της πειθαρχίας.
«Πόλεμος ενάντια στον φόβο», αυτό έγραφε ένα γκραφίτι που κάναμε την περασμένη άνοιξη. Το να βγαίνουμε να γράφουμε στους τοίχους είναι ένας τρόπος να σπάμε στην πράξη τον φόβο που τα αφεντικά θέλουν να μας επιβάλλουν.
Περισσότερα στο https://antifaeast.wordpress.com/