Αν ο συνασπισμός χρηματιστικού κεφαλαίου, άκρας δεξιάς (βαθέως κράτους και μυστικών υπηρεσιών) και καπιταλιστικών συμφερόντων με άκρες στα ΜΜΕ που εσχάτως ανέλαβε αυτοπροσώπως τη διακυβέρνηση της χώρας έχει μία δουλειά, αυτή είναι προφανής: να σώσει ό,τι σώζεται από τις ελληνικές τράπεζες εν μέσω κουρέματος με τη μέθοδο «ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».
Η ίδια φροντίδα ΔΕΝ θα επιδειχθεί για τα ασφαλιστικά ταμεία, για τα τομάρια των υπηκόων με τις μπλε ταυτότητες και φυσικά για τα τομάρια των ξένων εργατών.
Τελικά λοιπόν, βρίσκουμε πως η τάχα «αποτυχημένη» ιδέα του δημοψηφίσματος, είχε και τα θετικά της για τα ελληνικά αφεντικά. Πρώτα και κύρια ανέδειξε έναν εθνικό στόχο για λαϊκή κατανάλωση: να μη γίνουν τα ευρώ δραχμές. Κατά τα φαινόμενα, προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο ευγενής στόχος, όλοι είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν τα πάντα και αυτό ακριβώς θα συμβεί στους μήνες που έρχονται.
Έπειτα, το ίδιο αλισβερίσι ανέδειξε ένα βραχυπρόθεσμο στόχο, με special στόχευση στην αριστερά: ΕΚΛΟΓΕΣ! Η ανησυχία μήπως και οι εκλογές αργήσουν, από τη μια θα προμηθεύσει τους αριστερούς με επαναστατικούς στόχους και από την άλλη τους υπηκόους με κάτι να ασχολούνται την ώρα που η συζήτηση περί του πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει η αξία των τομαριών τους θα εξελίσσεται απρόσκοπτα.
Φυσικά, όταν τελικά οι εκλογές πραγματοποιηθούν, είναι πολύ πιθανόν να ανακαλύψουμε ότι «δεν είναι δυνατός ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης». Και τότε μπορεί και να αποδειχθεί ότι η απευθείας ανάληψη της διακυβέρνησής της χώρας από το συνασπισμό που λέγαμε, τελικά είναι μία από τις σταθερές της ζωής.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θυμηθείτε το: ο στόχος δεν είναι «να σωθεί η χώρα». Ούτε καν να μη χάσουμε τα ευρώ. Ο στόχος είναι ο ίδιος που ήταν εξαρχής: να σωθεί ό,τι σώζεται από τις ελληνικές τράπεζες με κάθε θυσία των εργατών, ντόπιων και ξένων. Οι εσωτερικές διαμάχες των αφεντικών διεξάγονται γύρω από το «τι σώζεται» – και τι όχι. Στο «όχι» συμπεριλαμβάνεται το σύνολο της εργατικής τάξης.
Και ενώ όλα αυτά εξελίσσονται, οι προβληματισμοί των υπηκόων κυμαίνονται από το πότε θα γίνουν εκλογές μέχρι το πότε θα χάσουμε τα ευρώ. Είναι ακριβώς το είδος των προβληματισμών που αντιστοιχεί στη μακρόχρονη ήττα μας.