1991: Πτώση του ανατολικού μπλοκ. Τα σύνορα ανοίγουν, οι Αλβανοί μετανάστες εργάτες εισέρχονται, οι Έλληνες πείθονται ότι η μετατροπή τους σε αφεντικά θα κρατήσει για πάντα.
1992-1994: Οι Έλληνες ελπίζουν να βουτήξουν τη Μακεδονία που «είναι ελληνική». Εν τω μεταξύ υποστηρίζουν τους Σέρβους στο γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Οι Σέρβοι σκοτώνουν 200.000 Βόσνιους.
1995-1997: Το ελληνικό κράτος ανακαλύπτει το «ενιαίο αμυντικό δόγμα». Αποτέλεσμα το «θερμό επεισόδιο» των Ιμίων. Οι Έλληνες στιγμιαία τα κάνουν πάνω τους – μετά το ξεχνάνε.
1997-1999: Χρηματιστήριο! Πραγματοποιώντας μαζική σπονδή στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, οι Έλληνες πουλάνε μαζικά τα χωράφια του παππού τους και αγοράζουν μετοχές που τελικά με θεαματική σβελτάδα μετατρέπονται σε κωλόχαρτα. Ενδιάμεσα χαίρονται για τον πόλεμο στο Κόσοβο. Γιατί με κάθε βόμβα ανεβαίνει και λίγο το χρηματιστήριο.
2001: Πτώση των δίδυμων πύργων. Οι Έλληνες πανηγυρίζουν. Το ελληνικό κράτος συμμετέχει στην εισβολή στο Αφγανιστάν.
2002: ONE! Τα λεφτά στις τσέπες των Ελλήνων μετατρέπονται σε ευρώ. Οι Έλληνες πλέον θεωρούν ότι μιλάνε αυτοπροσώπως με το Θεό.
2003: Οι Έλληνες λένε «όχι στον πόλεμο του Μπους». Λαμπρά τα αποτελέσματα: Το ελληνικό κράτος συμμετέχει στην εισβολή στο Ιράκ την ίδια στιγμή που οι υπήκοοί του παριστάνουν ότι πρόκειται για το τελευταίο αντιαμερικανικό κράτος στον κόσμο.
2004: Οι Αλβανοί εργάτες κάνουν τη δουλειά και οι Έλληνες διοργανώνουν Ολυμπιάδα. Με παρόμοιες μεθόδους κερδίζουν το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
2004: Για ανταμοιβή οι Έλληνες διοργανώνουν πανελλαδικό πογκρόμ εναντίον των Αλβανών εργατών.
2006-2008: Οι πόλεμοι στους οποίους συμμετέχουν οι Έλληνες γεννούν νέα κύματα μετανάστευσης. Αντιμέτωποι με την καπιταλιστική κρίση οι Έλληνες, παρέα με το κράτος τους, ανακαλύπτουν ότι «το καράβι γέμισε». Το Αιγαίο γεμίζει πτώματα.
2009-2011: Το ελληνικό κράτος πληροφορεί τους Έλληνες ότι το «καράβι» δεν χωράει πια ούτε την πάρτη τους. Οι Έλληνες ανακαλύπτουν από πρώτο χέρι τι σήμαινε το σύνθημα «ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα». Αλλά ούτε τώρα καταλαβαίνουν χριστό.
2009-2011: Με ποικιλία μεθόδων οι Έλληνες προσεύχονται για την επιστροφή του κράτους πατέρα. Το κράτος πατέρας δεν επιστρέφει – είναι απασχολημένο να κόβει τους μισθούς.
2011: Ένας συνασπισμός χρηματιστικού κεφαλαίου, άκρας δεξιάς (βαθέως κράτους και μυστικών υπηρεσιών) και καπιταλιστικών συμφερόντων με άκρες στα ΜΜΕ, αναλαμβάνει απευθείας τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι Έλληνες περιμένουν με αγωνία τις επόμενες εκλογές. Πολλοί νομίζουν ότι αν ρίξουν λευκό, το κράτος ίσως εξαφανιστεί. Είναι ακριβώς το είδος των προβληματισμών που αντιστοιχεί στη μακρόχρονη ήττα μας.