«Μυστηριώδης αναβίωση του ψυχρού πολέμου»!
Αυτή είναι η καθησυχαστικότερη διατύπωση που βρήκαν τα ΜΜΕ των αφεντικών μας για να περιγράψουν τα γεγονότα στην Ουκρανία.
Όντως, τι καθησυχαστικότερο για τους πρωτοκοσμικούς από τον «Ψυχρό Πόλεμο»;
Σαράντα χρόνια οι μαύροι να πεθαίνουν στην Αφρική και εμείς να αγοράζουμε αυτοκίνητα: αυτό καταλαβαίνουν οι λιγοστοί πελάτες των δημοσιογράφων της εξωτερικής πολιτικής όταν ακούν «Ψυχρός Πόλεμος». Και ησυχάζουν…
Κανείς δεν θα κάνει τον κόπο να συνδέσει τα γεγονότα στην Ουκρανία με τις καλοκαιρινές συζητήσεις για επέμβαση στη Συρία. Ακόμη λιγότερο, κανείς δεν θα συνδέσει τα γεγονότα στην Ουκρανία με την ήδη δεκαπενταετή πολεμική σύρραξη μεταξύ του αμερικανικού κράτους και των ανταγωνιστών του, στο δαχτυλίδι που περιβάλλει την Ευρασία.
Κι όμως, όλα συνδέονται: Κόσοβο (1999), Τσετσενία (1999), Αφγανιστάν-Πακιστάν (2001), Ιράκ (2003), Λίβανος (2006), Σομαλία (2007), Γεωργία (2008), Λιβύη (2011), Συρία (2012), Ουκρανία (2014), Κεντρική Αφρική (διαρκώς). Δεν είναι «τυχαία γεγονότα» όλα αυτά, δεν είναι «παρεξηγήσεις»: οι τόποι περιγράφουν το πεδίο των διακρατικών ανταγωνισμών. Οι τόποι και οι χρόνοι μαζί μας δίνουν να καταλάβουμε το πλανητικό μέγεθος της εξελισσόμενης διακρατικής σύγκρουσης.
Τα μεγάλα αφεντικά πολεμούν. Και δίπλα τους, τα μικρότερα, όπως τα ελληνικά, κοιτάζουν να πλασαριστούν με τον πιο ωφέλιμο τρόπο. Η συζήτηση περί «νοτιοανατολικής μεσογείου» που έχει ανοίξει από το 2009 και μετά είναι προετοιμασία για την ελληνική συμμετοχή στην πλανητική σύγκρουση. Είναι η σαφέστερη ένδειξη ότι το ελληνικό κράτος έχει επίγνωση του τι συμβαίνει και ετοιμάζεται.
Οι ετοιμασίες δεν είναι αποκλειστικά στρατιωτικές. Η αλυσίδα που ξετυλίγεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας από το 2009 και μετά, ξεκινάει από τους μπάτσους στους δρόμους, περνάει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εργατών, την μαφιοζοποίηση του κράτους και την υποτίμηση της εργασίας των ντόπιων και καταλήγει στη νοτιοανατολική μεσόγειο και την Ουκρανία. Είναι μία αλυσίδα, είναι μία πολιτική. Είναι ο σημερινός φασισμός.
Και όντως, τέτοια πράγματα είναι πολύ φρικτά για να τα κοιτάζεις κατά πρόσωπο.
Οπότε η «αναβίωση του ψυχρού πολέμου» υιοθετείται με προθυμία.
Προφανώς ως η καθησυχαστικότερη από τις διαθέσιμες παραισθήσεις.