Το πιο περίεργο καλοκαίρι που έχουμε ζήσει τελείωσε, τα σχολεία ξεκίνησαν, τα ζόμπι φόρεσαν τις μάσκες τους και ξεχύθηκαν στους δρόμους και η πιθανότητα ενός νέου lockdown έχει ήδη αρχίσει να συζητιέται στο δημόσιο λόγο.
Η δυστοπία στην οποία εξελίσσεται η καθημερινότητά μας δεν είναι ανεξήγητη, ούτε οφείλεται στην «ανικανότητα» του ελληνικού κράτους. Με αφορμή τη διαχείριση του ιού, όλα τα κράτη προσπαθούν να ελέγξουν την κρίση που έχει ξεσπάσει εδώ και χρόνια και που όλο και βαθαίνει, να διασώσουν το καθένα ό,τι μπορεί, να διαπραγματευτούν με τους ανταγωνιστές τους στο εξωτερικό, και να κρατήσουν πειθαρχημένο το εσωτερικό τους, δηλαδή την εργατική τους τάξη. Η υποχρεωτική μασκοφορία στις δουλειές, τα μέσα μεταφοράς και τα σχολεία είναι ένας τέτοιος τρόπος πειθάρχησης. Το ίδιο και η απαγόρευση οποιασδήποτε γνώμης είναι διαφορετική από την κρατική. Το ίδιο και οι μπάτσοι που μας διώχνουν από τα μέρη που αράζουμε με το έτσι θέλω, και οι ρουφιάνοι τους που θέλουν να έχουν λόγο σε ό,τι κάνουμε.
Όσοι και όσες δραστηριοποιούμαστε στις γειτονιές μας τα τελευταία χρόνια, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν πολλοί και πολλές σαν εμάς που βλέπουν ότι όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο τέτοια σκηνικά καταστολής και πειθάρχησης ντυμένα με ιατρικό μανδύα θα εντείνονται. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι οι χουντικοί περιορισμοί που νομιμοποιούνται χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, δε γίνονται «για το καλό μας». Πρέπει να θυμόμαστε ότι το μόνο για το οποίο νοιάζεται το κράτος και τα αφεντικά του είναι το να ζούμε και να δουλεύουμε πειθαρχημένα, να μάθουμε να υπάρχουμε με πεντακόσια ευρώ, και να λέμε και ευχαριστώ. Η πεποίθηση αυτή, ότι δηλαδή το κράτος δε νοιάζεται «για το καλό μας» είναι σκληρή στη συνειδητοποίηση, αλλά είναι αυτή που μας έχει σώσει στα μυαλά. Έχουμε καταλάβει ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα, και ότι το μόνο που έχουμε είμαστε εμείς και οι τρόποι που οργανωνόμαστε. Τα σπρέι, τα μοιράσματα στα σχολεία και τις πλατείες των γειτονιών μας, οι συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ μας και με ανθρώπους που αντιλαμβάνονται αυτόν τον κόσμο όπως εμείς, είναι μια προσπάθεια να «κάνουμε κάτι»: δηλαδή να οργανωθούμε στις γειτονιές μας, να αναγνωρίσουμε τον εχθρό μας και να βρούμε τρόπους να τον πολεμήσουμε συλλογικά. Μια προσπάθεια να οργανώσουμε τα κοινά μας ζόρια, τις κοινές μας κουλτούρες και τις κοινές μας απόψεις. Μια προσπάθεια να σπάσουμε το φόβο και να την παλέψουμε μπροστά σε όσα έρχονται.
Υ.Γ: Ένα μεγάλο respect στους μαθητές και τις μαθήτριες από τα νότια που προσπαθούν να κρατήσουν τα σχολεία τους ζωντανά και τα μυαλά τους στη θέση τους. Γεια στα χέρια σας!
Περισσότερα στο https://antifasouth.gr/ti-tha-ginei-me-tis-maskes-09-20/