Είναι πολλά που μας κάνουν να ασφυκτιούμε έτσι όπως έχει γίνει η καθημερινότητά μας. Και δεν είναι μόνο οι άδειες μας οι τσέπες, τα γκαζωμένα αφεντικά μας κι οι ρουφιάνοι στην τηλεόραση που βαράνε τύμπανα πολέμου.
Είναι και κάτι ακόμα: χώρια απ’ όλα τα υπόλοιπα, η καθημερινότητα μας έχει μετατραπεί σε μια ασταμάτητη διαδοχή από ασκήσεις πειθαρχίας. Κινητά που βαράνε κάθε τόσο σαν δαιμονισμένα με ειδοποιήσεις από το 112 επειδή ψιχαλίζει ή επειδή κάτι καίγεται στου διαόλου την μάνα· μπλόκα της τροχαίας που παραμονεύουν στις γωνίες και πρόστιμα που πέφτουνε βροχή· μπάτσοι που επιτηρούν τις πλατείες και τα πάρκα μας με πρόσχημα την «εγκληματικότητα»· πλατφόρμες που μας καλούν να καταδώσουμε τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, όλο και κάτι ύποπτο θα ‘χουμε κάνει· κοινωνικοί λειτουργοί και κρατικοί ρουφιάνοι που θέλουν να μας βάλουν να μάθουμε παπαγαλία ότι όποιος ανήκει στην εργατική τάξη είναι κάποιου είδους Νέαντερταλ. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Σκεφτείτε και το τελευταίο που προστέθηκε σ’ αυτό το κρατικό ρεσιτάλ πειθαρχίας: τον νέο σχολικό κανονισμό. Οι νεότεροι από εμάς που πηγαίνουν στο σχολείο έχουν να τα βγάλουν πέρα με καινούριες απαγορεύσεις, χίλιους λόγους να παίρνεις απουσίες και να μένεις στην τάξη, καθηγητές και διευθυντές με διευρυμένες αρμοδιότητες. Δηλαδή πίεση, κι άλλη πίεση και όταν δεν πάει άλλο, λίγο ακόμα πίεση. Μέχρι να το βουλώσουμε όλοι, ακόμη κι αυτοί που βρίσκονται στα σχολικά θρανία. Μέχρι να συνηθίσουμε την πειθαρχία και να μην μας κάνει καν εντύπωση.
Οπότε, τι μας μένει να κάνουμε; Εμείς λέμε να μην συνηθίσουμε. Να μην το βουλώσουμε. Όσο περισσότερο το κράτος δείχνει τα δόντια του, τόσο περισσότερο οι μικρές καθημερινές μας αρνήσεις αποκτούν σημασία. Παράδειγμα: αν ο τοίχος του σχολείου, αντί να είναι καταθλιπτικά γκρίζος, λέει ΑΛΛΑΓΗ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, η παντοδυναμία της κρατικά επιβεβλημένης πειθαρχίας ραγίζει. Όχι πολύ, όχι ανεπανόρθωτα. Αλλά τις έχουμε ανάγκη αυτές τις ρωγμές κι ας φαντάζουν ασήμαντες. Δίνουν κουράγιο όταν η καθημερινότητα γίνεται μαύρη και δείχνουν ότι τα σχέδια που εξυφαίνονται εναντίον μας δεν είναι πραγματικά άτρωτα.
Γι’ αυτό, τις βδομάδες που μας πέρασαν, φροντίσαμε ν’ ανοίξουμε κάμποσες στα σχολεία των βορείων. Και θα ανοίγουμε ακόμα περισσότερες με κάθε αφορμή.
