Χρόνια τώρα, η εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους παρουσιάζεται σαν ζήτημα «θαλάσσιων οικοπέδων».
«Οικόπεδα» στην Ανατολική Μεσόγειο, «οικόπεδα» και στο Ιόνιο Πέλαγος, ετοιμάζονται να επεκτείνουν την ελληνική επικράτεια «σε έκταση ίση με τη Θεσσαλία».
Τα «οικόπεδα» χρησιμοποιούνται ως άγκυρα στο οικείο. Εγκαλούν το χωράφι στο χωριό. Ταυτόχρονα υπενθυμίζουν ότι κάθε «οικόπεδο» χρειάζεται διαρκή προστασία από κακόβουλους γείτονες. Ενίοτε με τρόπο βίαιο.
Αλλά το πραγματικό θέμα της δεκαετούς συζήτησης δεν είναι «τα οικόπεδα». Ο πραγματικός πολικός αστέρας της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους βρίσκεται στην ατέρμονη σύγκρουση της Μέσης Ανατολής. Στην προετοιμαζόμενη σύγκρουση μεταξύ Ιράν, Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ. Στην ανάδυση του «κουρδικού παράγοντα» στα νότια της Τουρκίας και στις διαλυτικές τάσεις που απειλούν το τουρκικό κράτος. Στη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας, Κίνας και ΗΠΑ.
Το ελληνικό κράτος εμπλέκεται και υποβοηθά αυτή τη σύγκρουση. Ανακαλύπτει «συμμάχους» που δέκα χρόνια πριν ήταν κακόφημοι όσο και αδιανόητοι, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, και ελπίζει να τους βοηθήσει να βγάλουν τα μάτια τους όσο περισσότερο και όσο επωφελέστερα γίνεται. Ελπίζει να χρησιμοποιήσει τη διακρατική σύγκρουση ώστε να ελέγξει ιδιαιτέρως σημαντικά τμήματα του πλανητικού χώρου και ειδικά τη θαλάσσια περιοχή πάνω από τη διώρυγα του Σουέζ, με μοχλό την Κύπρο. Είναι αυτή η στρατηγική που μας μεταφέρεται στη γλώσσα των «οικοπέδων».
Το ελληνικό κράτος, «το κράτος μας», δεν είναι καθόλου «νησίδα σταθερότητας». Αντιθέτως, ποντάρει στην επέκταση των πολεμικών συγκρούσεων. Οι ειδικοί του μας μιλούν για «οικόπεδα», ενώ αυτό που εννοούν είναι η στρατιωτική κινητοποίηση και βία. Ο πόλεμος. Ο θάνατος, δικός μας και των άλλων.
Κι όσο για τον «λαό», λένε, ας καταλάβει ό,τι είναι ικανός να καταλάβει· δηλαδή «οικόπεδα». Υπολογίζουν ότι, όταν έρθει η ώρα, όλοι μας θα καταλάβουμε καλύτερα. Υπολογίζουν ότι, τότε, θα είναι πλέον αργά.