Τόσα χρόνια και τι δεν έχουν σούρει οι ρουφιάνοι στους οπαδούς! Τους είπαν ανεγκέφαλους, αμόρφωτους, εγκληματίες ακόμα και φασίστες. Μονάχα αυτό που στ’ αλήθεια είναι δε τολμάνε να πούνε: Εργατική τάξη! Βλέπετε οι κουλτούρες και οι κοινότητες της εργατικής τάξης ήταν ανέκαθεν επικίνδυνα πράγματα για τα αφεντικά.
Γι’ αυτό και τόσα χρόνια οι οπαδοί είναι από τους πρώτους που βιώνουν στο πετσί τους τις κρατικές πειθαρχήσεις. Πέσιμο από την αστυνομία, ελέγχους, τραμπουκισμούς, άμκα για ένα γαμωεισητήριο και ένα σωρό άλλα. Γι’ αυτό και τους βολεύει να είμαστε χωρισμένοι.
Το ξέρουμε όλοι αδέρφια πως τα πράγματα με το οπαδικό, μόνο ρόδινα δεν είναι. Δεν ευλογάμε τα γένια κανενός κι ούτε το παίζουμε ρομαντικοί. Σ’ αυτές τις γειτονιές μεγαλώσαμε και ξέρουμε από πρώτο χέρι πως κάθε τοπική οπαδική κόντρα έχει την ιστορία της. Με πραγματική βία, αληθινό ξύλο και θέλουμε δε θέλουμε υπαρκτό μίσος. Κι αυτά δεν είναι πράγματα που εξαφανίζονται και διαγράφονται εν μια νυκτί, με κάποιο μαγικό ραβδάκι.
Κι όμως· δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αλήθεια πως κάθε φορά που πλακωνόμαστε μεταξύ μας τα αφεντικά και οι λακέδες τους, ενώ παριστάνουν πως σοκάρονται από τη βία μας, στην πραγματικότητα μας βλέπουν και γελάνε. Ο διχασμός μεταξύ μας και η υποτίμηση που μας επιφυλάσσουν δουλεύουν μέχρι κεραίας.
Κι όμως· είναι εξίσου αλήθεια πως αν ήμασταν ενωμένοι απέναντί τους,