Χειμώνας του 2020. Νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας. Άδειοι δρόμοι. Οι μόνοι άνθρωποι που μπορούσες να πετύχεις ήταν οι γνωστές πλέον παρέες καβατζωμένες στα σποτ τους. Οι μασκοφορεμένοι ρουφιάνοι δεν έβγαιναν ούτε στο μπαλκόνι μην και κολλήσουν. Αυτό βέβαια έκανε πιο εύκολα τα βαψίματά μας. Κατά τη διάρκεια βόλτας με συντρόφισσα με τα σπρέι στις τσέπες, της κατεβαίνει η έμπνευση να λερώσουμε έναν τοίχο στην Δελβίνου με σύνθημα: «Μετά το παντοφλάκι, παίζει αρβυλάκι ». Επικρατεί παγωμάρα και ακολουθεί η εξής συζήτηση:
– Καλά ρε, τι είναι αυτό;
– Κοίτα, όλοι αυτοί που έχουν κλειστεί στα διαμερίσματά τους χουχουλιάζοντας με Netflix και παντοφλίτσες, περιμένουν σήμα από τον Χαρδαλιά για το πότε και πόσο να βγουν, τι να φορέσουν (στα μούτρα τους), ποιους να εμπιστεύονται και τι να λένε. Περιμένουν υπομονετικά, για το καλό της υγείας τους πάντα, μέχρι την επιστροφή στις «κανονικές» τους ζωές.
– Αρκετά ανήσυχη σε κόβω και έχουμε ανέβει όλη την Δοϊράνης. Και να σου πω κάτι, το παντοφλάκι το πιάνω τώρα, το αρβυλάκι πού κολλάει;
– Με τόσους μπάτσους να ελέγχουν αν καθόμαστε φρόνιμα και τόσο εμπορικό πόλεμο που παίζει μεταξύ των κρατών, δεν αποκλείεται όταν τελειώσουν την ιστορία με τον «ιό» να μείνει σκέτα ο πόλεμος.
– Σκέψου να μην τα συζήταγες αυτά με τις δικές σου, να μην ξέδινες καθόλου με τις γύρες, τα σπρέι και τα γκράφιτι, πόσο περισσότερο φρικαρισμένη θα ήσουν! Άντε καλά, ας το γράψουμε και συνεχίζουμε.
Οι φίλοι και σύντροφοι που το είδαν βέβαια δεν κατάλαβαν τίποτα. Ο δήμος Αθηναίων το καθάρισε κι εμείς ξαναβάψαμε με άλλα συνθήματα γιατί αυτό μας φάνηκε κάπως φόλα τότε.
Fast forward μέχρι την άνοιξη του 2022 και με τον πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας – Ρωσίας να διεξάγεται, καταλάβαμε πως τελικά δεν ήταν και τόσο φόλα το σύνθημα. Έχουμε το πλεονέκτημα να είμαστε σε θέση να θυμηθούμε τι λέγαμε και κάναμε πριν δύο χρόνια, επειδή συζητάμε μεταξύ μας σταθερά προσπαθώντας να χτίσουμε μια συλλογική ταξική μνήμη και κοινή αντίληψη για τον κόσμο.
Και είναι αυτός ο λόγος που τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε καθαρότερα και ωριμότερα τον τρόπο με τον οποίο από το παντοφλάκι πήγαμε στο αρβυλάκι. Επιπλέον καταλαβαίνουμε τον τρόπο με τον οποίο τα δύο χρόνια κανονικού και άτυπου λοκντάουν ήταν -και μπορούν να ξαναγίνουν – προετοιμασία για πόλεμο.
Παρόλο τον ζόφο που επικρατεί παντού, εμείς επιμένουμε να βρισκόμαστε και να μιλάμε για εμάς, για την ζωή μας και την καθημερινότητά μας. Γιατί η επιβίωση μας σε ένα κόσμο που μας θέλει διαιρεμένες, σιωπηλές και υπάκουες απαιτεί το να βρισκόμαστε, να μιλάμε, να δρούμε.
Περισσότερα στο https://antifacentro.wordpress.com/